Toy Story 3: Τρίτο και καλύτερο
Η τρίτη συνέχεια του αγαπημένου animation της Pixar στέκεται αντάξια των προσδοκιών, χαρίζοντας απλόχερα θέαμα, χιούμορ και άψογα ψηφιακά εφέ.
του Λουκά Τσουκνίδα
Έχουν περάσει 15 χρόνια και αρκετές ταινίες απ' το πρώτο μπαμ της PIXAR με το πολύ καλό “Toy Story”, την ταινία που άνοιξε τη νέα εποχή για το ψηφιακό κινούμενο σχέδιο. Με πολύ προσοχή και χωρίς βιασύνη η εταιρεία έκανε ένα σίκουελ που για πολλούς ξεπέρασε την πρώτη ταινία και πριν ξεχαστούμε εντελώς επανήλθε με το τρίτο μέρος που φιλοδοξεί να ξεπεράσει και τα δύο προηγούμενα.
Βρισκόμαστε πίσω στο δωμάτιο του Άντι, όπου τα παιχνίδια, ο Γούντι, ο Μπαζ και οι υπόλοιποι, παίζουν και διασκεδάζουν μόνα τους. Βλεπετε, έχει έρθει εκείνη η στιγμή που ο μικρός μεγάλωσε και θα πάει στο κολέγιο, κάτι που σημαίνει ότι η μάνα του θα έχει την απαίτηση να καθαρίσει το δωμάτιό του. Πρώτα θύματα αυτής της ξαφνικής ενηλικίωσης είναι πάντα τα παιχνίδια κι ο Άντι έχει μπροστά του τρεις επιλογές: Τη σοφίτα, τα σκουπίδια ή τον παιδικό σταθμό. Τα παιχνίδια αντιλαμβάνονται ότι κάτι θ' αλλάξει και τα δύο στρατιωτάκια φοράν τ' αλεξίπτωτά τους και σπάνε χωρίς πολλή σκέψη. Ο Γούντι είναι ο μόνος που επιλέγεται ν' ακολουθήσει τον Άντι στο κολέγιο, για λόγους νοσταλγίας προφανώς, ενώ οι υπόλοιποι, χωρίς να το ξέρουν, παν για τη σοφίτα.
Κάτι όμως πρέπει να πάει στραβά κι έτσι, από ένα γύρισμα της τύχης, βρίσκονται στο αυτοκίνητο καθ' οδόν για τον παιδικό σταθμό έχοντας χάσει την πίστη τους στον άλλοτε αγαπημένο τους άνθρωπο. Ο Γούντι, που γνωρίζει την αλήθεια, τους ακολουθεί για να τους πείσει να γυρίσουν πίσω στο σπίτι τους. Όταν φτάνουν στον παιδικό σταθμό, ανακαλύπτουν έναν πραγματικό παράδεισο για παλιά παιχνίδια κι έναν πολύ φιλικό κι ευωδιαστό οικοδεσπότη. Πολύ γρήγορα ξεχνούν τη σοφίτα του Άντι κι εγκλιματίζονται στο νέο τους σπίτι. Όμως τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται κι ο Γούντι θα χρειαστεί να ξεπεράσει τον εαυτό του για να τα βάλει στη θέση τους...
Το τρίτο μέρος της σειράς ταινιών με τα ομιλούντα παιχνίδια, προχωρά και χρονικά την ιστορία στην επόμενη φάση της, εκείνη της πρώτης ενηλικίωσης του μικρού Άντι που θα σήμαινε και την πρώτη πραγματική κρίση στη σχέση του μετα παιχνίδια του, τα οποία βλέπουμε πλέον σα μικρούς ανθρώπους. Όπως ήταν φυσικό, ο νεαρός έχει σταματήσει να παίζει μαζί τους και η αναπόφευκτη μοίρα των παλιών παιχνιδιών δε θ' αργήσει να τους βρει. Το ερώτημα είναι αν είναι καλύτερα στο μπαούλο και στη σοφίτα κάποιου που σε αγαπά, έστω και ως αντικείμενο νοσταλγίας, ή στην ενεργή αλλά εφήμερη σχέση με τα παιδιά του παιδικού σταθμού που έρχονται και παρέρχονται με τη μέρα. Τα παιχνίδια είναι για να παίζονται κι αυτό θέλουν να κάνουν. Όμως παιχνίδι με παιχνίδι διαφέρει και γρήγορα ανακαλύπτουν ότι είχαν παραβολευτεί στην θαλπωρή του προηγούμενου σπιτιού τους με αποτέλεσμα να γίνουν αφελείς. Μπορούν ν' ανασυνταχθούν και ενωμένοι να νικήσουν τη μοίρα τους;
Έχουν περάσει 15 χρόνια και αρκετές ταινίες απ' το πρώτο μπαμ της PIXAR με το πολύ καλό “Toy Story”, την ταινία που άνοιξε τη νέα εποχή για το ψηφιακό κινούμενο σχέδιο. Με πολύ προσοχή και χωρίς βιασύνη η εταιρεία έκανε ένα σίκουελ που για πολλούς ξεπέρασε την πρώτη ταινία και πριν ξεχαστούμε εντελώς επανήλθε με το τρίτο μέρος που φιλοδοξεί να ξεπεράσει και τα δύο προηγούμενα.
Βρισκόμαστε πίσω στο δωμάτιο του Άντι, όπου τα παιχνίδια, ο Γούντι, ο Μπαζ και οι υπόλοιποι, παίζουν και διασκεδάζουν μόνα τους. Βλεπετε, έχει έρθει εκείνη η στιγμή που ο μικρός μεγάλωσε και θα πάει στο κολέγιο, κάτι που σημαίνει ότι η μάνα του θα έχει την απαίτηση να καθαρίσει το δωμάτιό του. Πρώτα θύματα αυτής της ξαφνικής ενηλικίωσης είναι πάντα τα παιχνίδια κι ο Άντι έχει μπροστά του τρεις επιλογές: Τη σοφίτα, τα σκουπίδια ή τον παιδικό σταθμό. Τα παιχνίδια αντιλαμβάνονται ότι κάτι θ' αλλάξει και τα δύο στρατιωτάκια φοράν τ' αλεξίπτωτά τους και σπάνε χωρίς πολλή σκέψη. Ο Γούντι είναι ο μόνος που επιλέγεται ν' ακολουθήσει τον Άντι στο κολέγιο, για λόγους νοσταλγίας προφανώς, ενώ οι υπόλοιποι, χωρίς να το ξέρουν, παν για τη σοφίτα.
Κάτι όμως πρέπει να πάει στραβά κι έτσι, από ένα γύρισμα της τύχης, βρίσκονται στο αυτοκίνητο καθ' οδόν για τον παιδικό σταθμό έχοντας χάσει την πίστη τους στον άλλοτε αγαπημένο τους άνθρωπο. Ο Γούντι, που γνωρίζει την αλήθεια, τους ακολουθεί για να τους πείσει να γυρίσουν πίσω στο σπίτι τους. Όταν φτάνουν στον παιδικό σταθμό, ανακαλύπτουν έναν πραγματικό παράδεισο για παλιά παιχνίδια κι έναν πολύ φιλικό κι ευωδιαστό οικοδεσπότη. Πολύ γρήγορα ξεχνούν τη σοφίτα του Άντι κι εγκλιματίζονται στο νέο τους σπίτι. Όμως τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται κι ο Γούντι θα χρειαστεί να ξεπεράσει τον εαυτό του για να τα βάλει στη θέση τους...
Το τρίτο μέρος της σειράς ταινιών με τα ομιλούντα παιχνίδια, προχωρά και χρονικά την ιστορία στην επόμενη φάση της, εκείνη της πρώτης ενηλικίωσης του μικρού Άντι που θα σήμαινε και την πρώτη πραγματική κρίση στη σχέση του μετα παιχνίδια του, τα οποία βλέπουμε πλέον σα μικρούς ανθρώπους. Όπως ήταν φυσικό, ο νεαρός έχει σταματήσει να παίζει μαζί τους και η αναπόφευκτη μοίρα των παλιών παιχνιδιών δε θ' αργήσει να τους βρει. Το ερώτημα είναι αν είναι καλύτερα στο μπαούλο και στη σοφίτα κάποιου που σε αγαπά, έστω και ως αντικείμενο νοσταλγίας, ή στην ενεργή αλλά εφήμερη σχέση με τα παιδιά του παιδικού σταθμού που έρχονται και παρέρχονται με τη μέρα. Τα παιχνίδια είναι για να παίζονται κι αυτό θέλουν να κάνουν. Όμως παιχνίδι με παιχνίδι διαφέρει και γρήγορα ανακαλύπτουν ότι είχαν παραβολευτεί στην θαλπωρή του προηγούμενου σπιτιού τους με αποτέλεσμα να γίνουν αφελείς. Μπορούν ν' ανασυνταχθούν και ενωμένοι να νικήσουν τη μοίρα τους;
