Υποθέτω ότι δεν είναι λίγοι εκείνοι που εμπιστεύονται έναν σκηνοθέτη και δε χάνουν καμία ταινία του ό,τι κι αν ακούσουν γι' αυτή κι ακόμη κι αν η προηγούμενη δεν ήταν αυτό που περίμεναν. Δημιουργός σημαία γι' αυτή την τάση είναι σίγουρα ο Γούντι Άλεν που «όσο πληγώνει τους οπαδούς του, τόσο τους πορώνει», παρ' ότι επιμένει να γυρίζει μία τουλάχιστον ταινία κάθε χρόνο, με το τσεκούρι της μετριότητας να κρέμεται πάνω απ' το κεφάλι του. Και συνήθως να πέφτει... Στο «Whatever Works» ο Λάρι Ντέιβιντ (στη θέση του Γούντι φυσικά) είναι ένας νευρωτικός Νεοϋορκέζος που μπλέκει με μια πιτσιρίκα. Πρωτότυπο; 
Μαζί με τον σίγουρο Γούντι, επιστρέφουν και κάποια δίδυμα-κολοσσοί όπως Μάρτιν Σκορτσέζε-Λέο Ντι Κάπριο (Shutter Island), Πολ Γκρίνγκρας-Ματ Ντέιμον (Green Zone), Κλιντ Ίστγουντ-Μόργκαν Φρίμαν (Invictus), Στίβεν Σόντερμπεργκ-Ματ Ντέιμον (The Informant), Ρίντλεϊ Σκοτ-Ράσελ Κρόου (Robin Hood), Τζαντ Άπατοου-Σεθ Ρόγκεν (Funny People), Πέδρο Αλμοδόβαρ-Πενέλοπε Κρουθ (Los Abrazos Rotos) -φωτο, Τιμ Μπέρτον-Τζόνι Ντεπ (Alice In Wonderland) και Γιάννης Οικονομίδης-Βαγγέλης Μουρίκης (Μαχαιροβγάλτης). Ο Ματ Ντέιμον παίζει και στην ταινία του Κλίντ, ενώ πρωταγωνιστής στην ταινία των Άπατοου-Ρόγκεν είναι ο βετεράνος σε τέτοια κόλπα Άνταμ Σάντλερ. Απ' όλ' αυτά πιο σίγουροι μου μοιάζουν ο Μάρτι με τον Κλιντ και τον Γκρίνγκρας, που το έχει «άσχημα» το θρίλερ. Ο Γιάννης Οικονομίδης πάλι, δε νομίζω ν' αλλάξει πολύ το ύφος του, παρ' ότι το νέο του σενάριο περιστρέφεται γύρω από δυο ανθρώπους κι όχι γύρω από κάποιου είδους μικρογραφία της κοινωνίας. Ο Μουρίκης είναι εγγύηση, όπως και νά 'χει. 
Εδώ είναι που επαληθεύεται ο συνωστισμός της φετινής σεζόν κι η αλήθεια είναι ότι λυπάμαι εκείνους που θα σχεδιάσουν τη διανομή, με τόσες λίγες αίθουσες που έχουν διαθέσιμες, αναλογικά πάντα. Χωρίς πολλά λόγια, με καινούργιες ταινίες επιστρέφουν και οι -με μια ανάσα- Τζέιν Κάμπιον (Bright Star), Πίτερ Τζάκσον (The Lovely Bones), Τζον Χίλκοουτ (The Road), Τζέιμς Κάμερον (Avatar), Μάικλ Νάιτ Σιάμαλαν (The Last Airbender), Ρόλαντ Έμεριχ (2012), Γκάι Ρίτσι (Sherlock Holmes), Μάικ Νιούελ (Prince Of Persia: The Sands Of Time), Ρίτσαρντ Κέλι (The Box), Τζόελ & Ίθαν Κοέν (A Serious Man), Κεν Λόουτς (Looking for Eric), Αλεχάντρο Γκονσάλες Ινιαρίτου (Biutiful), Φράνσις Φορντ Κόπολα (Tetro), Ατόμ Εγκογιάν (Chloe), Αλεχάντρο Αμενάμπαρ (Agora), Ρομάν Πολάνσκι (The Ghost), Μίκαελ Χάνεκε (The White Ribbon), Τζιμ Τζάρμους (The Limits of Control), Παρκ Τσαν-Γουκ (Thirst), Λαρς Φον Τρίερ (Antichrist), Ανγκ Λι (Taking Woodstock) - φωτο, Βέρνερ Χέρτσογκ (Bad Lieutenant: Port Of Call New Orleans), Ζαν Πιερ Ζενέ (Micmacs A Tire-Larigot), Τέρι Γκίλιαμ (The Imaginarium Of Doctor Parnassus), Νιλ Τζόρνταν (Ondine), Γουές Άντερσον (The Fantastic Mr. Fox), Σπάικ Τζόουνς (Where The Wild Things Are). 
Προσθέστε πάνω σ' αυτά και τα αναμενόμενα σίκουελ του «Iron Man» για τ' αγοράκια και του «Sex and the City» - φωτο για τα κοριτσάκια, το «Observe and Report» που έκανε τρελά εισητήρια στην Αμερική, πολλά καινούργια animation, ταινίες που μαζεύουν βραβεία σε φεστιβάλ όπως το «Precious», ο «Κυνόδοντας» και το «Un Prophete», το σίκουελ του «Κακού», τις νέες ταινίες των Παντελή Βούλγαρη (Ψυχή Βαθιά) και Πάνου Κούτρα (Στρέλλα), την «Καντίνα» σε σενάριο του αγαπημένου μας Σταύρου Τσιώλη και αντιλαμβάνεστε ότι χρειάζεται μια περιουσία για ν' ανταποκριθεί κανείς στη φετινή κινηματογραφική τρέλα. 
Φυσικά, όποιος άνδρας σέβεται τον εαυτό του, θα μπορούσε άνετα να σβήσει όλα τα παραπάνω απ' τη μνήμη του κι αν έπρεπε να διαλέξει μία ταινία, δε θα ήταν άλλη απ' το προκυρηγμένο αριστούργημα του Σιλβέστερ Σταλόνε, «The Expendables». Το στόρι, όσο απλό χρειάζεται... Μια ομάδα μισθοφόρων, οι Αναλώσιμοι, σκάει μύτη στην Λατινική Αμερική για να κατακεραυνώσει έναν σκληρό δικτάτορα, τον Στρατηγό Γκάρσα. Παίζουν με τυχαία σειρά οι: Σταλόνε, Τζετ Λι, Τζέισον Στέιθαμ, Ντολφ Λούντγκρεν, Έρικ Ρόμπερτς (ναι, σε ρόλο κακού), Μίκι Ρουρκ, Στιβ Όστιν (πρώην πρωταθλητής ψεύτικης πάλης), Γκάρι Ντάνιελς (ταινίες του δείχνει το STAR σε «μικρές» ώρες) και σε μικρές εμφανίσεις οι Άρνολντ Σβαρτσενέγκερ και Μπρους Γουίλις. Μεγάλα ονόματα, μεγάλες συγκινήσεις. Άραγε μπορεί κανείς να δει κάτι τέτοιο με το ίδιο μάτι μετά το «Tropic Thunder»; 
