Rachel Getting Married: Μουσικοί... δεσμοί οικογένειας

του Λουκά Τσουκνίδα

Δε μου αρέσουν καθόλου οι γάμοι. Πριν πάω. Όταν βρεθώ εκεί συνήθως περνώ καλά. Νομίζω επειδή δε συμμετέχω ενεργά, αλλά απλώς περιφέρομαι και παρακολουθώ τους άλλους ν' αγχώνονται για κάτι που μου φαίνεται άσκοπο. Όπως και νά 'χει, όπου μαζεύονται τόσοι πολλοί άνθρωποι για να πιουν και να χορέψουν, συνήθως έχει πλάκα. Με λίγα λόγια, μάλλον επειδή βρίσκομαι στην αγαπημένη μου θέση του θεατή, μου αρέσουν συχνά κι οι ταινίες που εξιστορούν γάμους. Το «Rachel Getting Married» του Τζόναθαν Ντέμι είναι προφανώς μια τέτοια ταινία, μόνο που επιχειρεί να σε πάρει απ' τη θέση του θεατή και να σε βάλει στην καρδιά της, που είναι η οικογένεια με την παραδοσιακή αλλά και την ευρύτερη έννοια.

Η Κιμ (Αν Χάθαγουεϊ) φεύγει απ' την κλινική αποτοξίνωσης όπου αναρρώνει για να βρεθεί στο γάμο της αδερφής της Ρέιτσελ (Ρόζμαρι Ντεβίτ) στο πατρικό τους στο Κονέκτικατ. Το κλίμα στο σπίτι είναι ευφορικό, ο γαμπρός Σίντνεϋ είναι μουσικός, οπότε μια παρέα με όργανα παίζει διαρκώς σε όλη τη διάρκεια της προετοιμασίας παρέχοντας το ζωντανό σάουντρακ του διημέρου. Η οικογένεια, οι φίλοι, οι καλεσμένοι είναι άτομα διαφόρων εθνικοτήτων, ενώ το στιλ πάνω στο οποίο οργανώνεται ο γάμος είναι ένα κράμα διαφόρων πολιτιστικών στοιχείων με προεξέχον το ινδικό. Όταν η Κιμ φτάνει στο σπίτι, προσπαθεί να ταιριάξει στο περιβάλλον, αλλά γρήγορα, με τρόπο εγωπαθή όσο κι ενοχικό, τραβά την προσοχή πάνω της, κάτι που εκνευρίζει τη νύφη και προκαλεί τις αλυσιδωτές αντιδράσεις που θα αποτελέσουν την εκτόνωση παλιών άλυτων καταστάσεων και συναισθηματικών κόμπων, λίγο πριν την κρίσιμη στιγμή του γαμήλιου δεσμού...

[Το trailer της ταινίας]

Το σενάριο αυτού του γαμήλιου χρονικού, διά χειρός Τζένι Λιούμετ (κόρης του Σίντνεϋ), δε διαφέρει πολύ απ' ότι μπορεί να υποθέσει ο καθένας μας, διαβάζοντας τη σύνοψη. Δεν περιέχει μεγάλες εκπλήξεις, ούτε συναρπαστικές αποκαλύψεις και δεν εκμεταλλεύεται ούτε στιγμή το κραυγαλέα πολυφυλετικό σκηνικό για να στήσει πολιτικοφανείς εντάσεις. Η διαφορά του με αντίστοιχες ιστορίες-κατασκευές είναι ότι στο μεγαλύτερο μέρος του μοιάζει πραγματικό. Οι χαρακτήρες ανταποκρίνονται μεν στα αντίστοιχα κλισέ που έχουμε υπ' όψιν, αλλά το κάνουν κάπως ανεπιτήδευτα, πιστοποιώντας κατά κάποιον τρόπο ότι στη βάση τους, οι ανθρώπινες σχέσεις δεν έχουν να κάνουν με την οποιαδήποτε αντισυμβατικότητα, διέπονται από κώδικες κοινούς για όλους.

Η Κιμ και η Ρέιτσελ αποσπούν διαδοχικά την προσοχή μας, όπως κι εκείνη του πατέρα (Μπιλ Ίρβιν), για την οποία ερίζουν υπό το σιωπηλό βλέμμα της καλόβολης μητριάς κι ενώ η μητέρα (Ντέμπρα Γουίνγκερ) ζει κάπως απομακρυσμένη, όντας ακόμη χολωμένη για τον πρόωρο θάνατο του γιου της. Ο Ντέμι κινηματογραφεί άλλοτε σα να τραβά βίντεο γάμου κι άλλοτε συμβατικά, παραμένει όμως πάντα κοντά στους χαρακτήρες του, ξεχνώντας τους πότε-πότε για να μας βάλει στο γενικότερο κλίμα, πλησιάζοντας τους μουσικούς κι αφήνοντας το πλάνο του σε φαινομενικά ασήμαντες λεπτομέρειες ή πρόσωπα. Η εμμονή του με την παρουσία της μουσικής σε κάθε σκηνή δημιουργεί πού και πού την αίσθηση βίντεο-κλιπ, αλλά βοηθά στον τονισμό του αρμονικού πολυφυλετικού χαρακτήρα. Ο τελευταίος υπερτονίζεται και διά της απουσίας του απ' το κεντρικό δράμα, γίνεται απλό διακοσμητικό στοιχείο μπροστά στις πραγματικές χαρές και λύπες των εμπλεκομένων σ' αυτό το έντονο συναισθηματικά διήμερο.

Το καστ του Ντέμι είναι το τελευταίο ωραίο κομμάτι του παζλ, με την Αν Χάθαγουεϊ και τη Ντέμπρα Γουίνγκερ να διεκδικούν την πιο έντονη σκηνική παρουσία και την Ρόζμαρι Ντεβίτ με τον Μπιλ Ίρβιν να δίνουν τις πιο διακριτικές ερμηνείες. Όλοι οι υπόλοιποι έχουν τις στιγμές τους, οι μουσικοί, ο κουμπάρος, η παράνυφος, τα πεθερικά κι οι φίλοι, φτιάχνοντας ένα μωσαϊκό καλεσμένων που θα έκανε κάθε γάμο αξέχαστο για τους υπόλοιπους.

Μια όμορφη μουσική ταινία, με λίγο υπερβολική διάρκεια, αλλά την ικανότητα να σε τραβήξει μαζί της.

Βγαίνουν ακόμη:
- Το «Valkyrie» του Μπράιαν Σϊνγκερ με τον Τομ Κρουζ στο ρόλο του Κλάους φον Στάουφενμπεργκ, ηγέτη μιας ομάδας επώνυμων αντιστασιακών που έφερε εις πέρας μια από τις απόπειρες δολοφονίας εναντίον του Χίτλερ, 9 μήνες πριν την αυτοκτονία του. Εντυπωσιακό, αλλά κι επιφανειακό, αφηγείται πιστά την πραγματική ιστορία, αλλά με περισσότερο στόμφο παρά ειλικρινές ενδιαφέρον.
- Η νέα ταινία του Κώστα Γαβρά «Eden is west», η ρομαντική κομεντί «He's just not that into you», κι οι ταινίες τρόμου «The unborn» και «My bloody valentine 3D».