Sex and the City: Για tv fans only...

του Λουκά Τσουκνίδα

Δεν έχω δει σχεδόν ποτέ το τηλεοπτικό “Sex and the City”. Κι όταν είδα, ελέω γυναικών, κάποια αποσπάσματα, με άφησε παντελώς αδιάφορο. Φυσιολογικά. Αντιλαμβάνομαι βεβαίως ότι πρόκειται για μία πολύ επιτυχημένη σειρά, στην οποία τα άγχη κι οι ανασφάλειες της σύγχρονης γυναίκας (υπάρχει ο τέλειος άντρας;) αντιμετωπίστηκαν με χιούμορ (υπάρχουν οι τέλειες γόβες στιλέτο;) και σκεπτικισμό (κι αν ναι, μπορείς να έχεις και τα δυο;). Όμως η τηλεόραση είναι ένα πράγμα κι ο κινηματογράφος ένα άλλο. Στο ένα τα βάσανά σου αρχίζουν και τελειώνουν σε είκοσι λεπτά, στο άλλο χρειάζονται σχεδόν 2 ώρες. Κι αν τα βάσανά σου είναι τόσο ασήμαντα κι εγωκεντρικής φύσεως όσο της Κάρι Μπράντσο (και κρατούν 2 ώρες κι ένα τέταρτο), χρειάζεται κάτι ακόμα για να κρατήσεις το ενδιαφέρον μέχρι το αναμενόμενο κι απόλυτα προβλέψιμο τέλος. Τι είν' αυτό; Πλοκή... κι αυτογνωσία!

Η ταινία ξεκινά με μια μικρή επεξήγηση για τους αδαείς θεατές, όσον αφορά τις εξελίξεις στις ζωές των τεσσάρων γυναικών, της Κάρι, της Σαμάνθα, της Μιράντα και της Σάρλοτ. Αμέσως μετά, μαθαίνουμε πως η Κάρι τα βρήκε τελικά με τον Μίστερ Μπιγκ, μετακομίζουν μαζί σε ρετιρέ της Νέας Υόρκης (που για λίγο υπονοείται χωρίς λόγο ότι δεν το αντέχει η τσέπη τους) και για να δέσει το γλυκό (περνούν και τα χρόνια) αποφασίζουν να παντρευτούν. Ακολουθεί ένα όργιο παρωχημένου προγαμιαίου χιούμορ, με την προβλεπόμενη παρουσία του γκέι διοργανωτή φυσικά, μέχρι να φτάσουμε στο πρώτο (και μόνο σημαντικό) δράμα, τη λιποταξία του, δις διαζευγμένου, δανδή προ των σκαλιών της εκκλησίας. Η Κάρι παθαίνει σοκ και οι τέσσερις φίλες αποφασίζουν, για παρηγοριά, να πάνε όλες μαζί εκεί που θα γινόταν ο μήνας του μέλητος, στο Μεξικό.

Εντωμεταξύ, έχουν κι οι υπόλοιπες τα προβλήματά τους. Η Σαμάνθα έχει κολλήσει σε παραθαλάσσια βίλα με όμορφο σταρ του Χόλιγουντ και είναι σε απόγνωση. Η Μιράντα χωρίζει με τον άντρα της ύστερα από μια μακρά περίοδο σεξουαλικών προβλημάτων. Κι η Σάρλοτ; Αυτή είναι ευτυχισμένη και μένει κι επιτέλους έγκυος. Στο προσκήνιο εμφανίζεται για λίγο και η Τζένιφερ Χάντσον, ως προσωπική γραμματέας της Κάρι (η οποία δε μπορεί να γράψει ούτε sms μόνη της), που τη βοηθά να οργανώσει τη ζωή της με αντάλλαγμα μια πολύχρωμη τσάντα και συμβουλές για τον έρωτα. Περιττό να πω ότι η στρογγυλή αφρο-αμερικάνα είναι η μόνη γυναίκα με γνήσια αυτοπεποίθηση κι ανεπιτήδευτη γοητεία σε όλη την ταινία, σαφώς ευνοημένη απ' την ταλαιπωρημένη εμφάνιση των πρωταγωνιστριών. Με συζητήσεις λοιπόν γύρω απ' όλ' αυτά περνάει η ώρα, μέχρι που φτάνουμε στο φινάλε και το παρηγορητικό δίδαγμα από τα χείλη της συγγραφέως και γκουρμέ των παπουτσιών, Κάρι Μπράντσο.

[Δείτε το trailer της ταινίας]

Έκανα πραγματικά μεγάλη προσπάθεια να μείνω μέχρι το τέλος της ταινίας. Το μεγαλύτερο μειονέκτημά της είναι σίγουρα η διάρκεια, αφού οι δημιουργοί φαίνεται να μην έχουν καμία αίσθηση του κινηματογραφικού χρόνου. Περιστρέφονται συνεχώς γύρω απ' τα ίδια και τα ίδια θέματα χωρίς κανένα σκοπό, δίχως πλοκή κι εξέλιξη. Το τέλος είναι προφανές απ' την αρχή, η ανατροπή έρχεται απλά να το καθυστερήσει, αλλά ενδιάμεσα δε συμβαίνει απολύτως τίποτα. Είναι με λίγα λόγια ένα τεράστιο, τραβηγμένο από παντού, επεισόδιο που κρατάει πάρα, μα πάρα πολύ! Η σκηνοθεσία είναι ανύπαρκτη, λείπει τελείως η αντίληψη του μέσου και το μόνο που μου έμεινε οπτικά είναι η εικόνα των τεσσάρων, να έρχονται χαρούμενες προς την κάμερα κάθε λίγο και λιγάκι.

Νόμιζα ότι θα έβλεπα μια, καλή ή κακή, ρομαντική κωμωδία όμως έπεσα τελείως έξω. Στον τομέα χιούμορ, η ταινία (δεν έχω γνώμη για τη σειρά) προσπαθεί για κάποιο λόγο να αγγίξει την καφρίλα, να δείξει ότι και οι γυναίκες είναι ικανές για χοντροκομμένα, σκατολογικά αστεία και μάλιστα οι (δήθεν κυνικές) σαραντάρες. Δε νομίζω. Μου φάνηκε παράταιρο, σαν τ' αστεία που κάναμε στο δημοτικό να τα έκανε η δασκάλα αντί για εμάς. Φαντάστηκα τον Μάρκο Σεφερλή με μπότοξ, να αερίζεται την ώρα της θαλασσοθεραπείας στα Καμμένα Βούρλα και σκιάχτηκα. Ίσως είδα κάτι απ' το μέλλον μου. Πρέπει να σοβαρέψω... nooooot!

Αν ήθελα να γίνω μελοδραματικός (όπως είναι στην πραγματικότητα οι ηρωίδες) θα έλεγα ότι το “Sex and the City: The Movie” αποτελεί προσβολή στο μέσο του κινηματογράφου από αδαείς τηλεορασάκηδες. Ομως θα το παίξω κυνικός (όπως το παίζουν κι εκείνες) και θα πω ότι είναι απλώς ακόμα μια κακή ταινία με στόχο τους οπαδούς της. Καλά να πάθουν.

Βγαίνουν ακόμα:
* Το πολύ καλό δράμα του Φιλίπ Κλοντέλ, “Il y a longtemps que je t`aime” με την υπέροχη Κριστίν Σκοτ Τόμας. Άριστες ερμηνείες κι ανθρώπινη, ψύχραιμη προσέγγιση σ' ένα δύσκολο θέμα.
* Δυο επανεκδόσεις, το κλασικό “The Appartment” δια χειρός Μπίλι Γουάιλντερ με τον απίθανο Τζακ Λέμον και την απόλυτα ερωτεύσιμη Σίρλεϊ Μακλέιν και το “When a Woman Ascends the Stairs” του ιάπωνα μαέστρου Μίκιο Ναρούσε.
* Η, βασισμένη σ' ένα αληθινό γεγονός κανιβαλλισμού, ταινία του Μάρτιν Βάις, “Rohtenburg”. Απλοϊκή ψυχαναλυτική προσέγγιση και κλισέ απεικόνιση ενός περιστατικού, που είναι ό,τι πιο αρρωστημένο έχω δει ποτέ. Φάτε τη σκόνη μας γιαπωνέζοι.
* Το αμερικανο-μεξικανικό μεταναστευτικό δράμα “Under the Same Moon”.
Δείτε πού παίζονται οι ταινίες...