του Λουκά Τσουκνίδα
400 ταινίες, 200.000 εισιτήρια, 300 Σπαρτιάτες και πάμπολλοι διερχόμενοι σταρ αλλά... ”μουδιασμένη” καλλιτεχνικά η φετινή Μπερλινάλε αφού οι πολυαναμενόμενες ταινίες δεν ικανοποίησαν κανέναν και ελάχιστοι πρωτοεμφανιζόμενοι ενθουσίασαν το κοινό και κυρίως... τους κριτικούς.
Τα βραβεία μοιράστηκαν λιγότερο γνωστές παραγωγές, με το καστ του ”The Good Shepherd”, ένα θρίλερ για τις απαρχές της CIA δια χειρός Ρόμπερτ Ντε Νίρο, να μπαίνει σφήνα για την Αργυρή Άρκτο καλλιτεχνικής προσφοράς.
Η Χρυσή Άρκτος πήγε φέτος σε μια κινέζικη ταινία, το ”Tuya’s Marriage” του Γουάνγκ Κουανάν, μια ιστορία που διαδραματίζεται στο εσωτερικό της Μογγολίας, σε μια περιοχή που αλλοτριώνεται σιγά σιγά από τις τεράστιες οικονομικές αλλαγές σε ολόκληρη τη χώρα.
Για την ερμηνεία της στο μεταφυσικό δράμα ”Yella”, βραβεύτηκε η Νίνα Χος και το αντίστοιχο αντρικό βραβείο πήρε ο Χούλιο Τσάβες, πρωταγωνιστής του Αργεντίνικου ”The Other”, της ταινίας δηλαδή του Άριελ Ρότερ που πήρε και το Αργυρό βραβείο της επιτροπής.
Ο Ισραηλινός Τζόζεφ Σένταρ πήρε το βραβείο σκηνοθεσίας για το πολεμικό του δράμα, ”Beaufort”, την αληθινή ιστορία της τελευταίας μονάδας που αποχώρησε από το οχυρό Beaufort κατά την έξοδο των ισραηλινών στρατευμάτων από το Λίβανο. Βραβεύτηκε ακόμα ο Ντέιβιντ Μακένζι για τη μουσική του βρετανικού ”Hallam Foe” και ο Κορεάτης Παρκ Τσαν-Γουκ με το βραβείο ”Άλφρεντ Μπάουερ” για την πρωτοποριακή δουλειά του στο ”I’m A Cyborg, But That’s O.k.”, μια ερωτική ιστορία σε ένα ψυχιατρείο!
Άρεσαν πολύ, η ταινία του Ολιβιέ Νταάν για τη ζωή της Εντίθ Πιάφ, ”La Vie En Rose” και η πρωταγωνίστρια Μαριόν Κοτιγιάρ, η βραζιλιάνικη ταινία ”When My Parents Went on Vacation”, η ερμηνεία της Μάριαν Φέιθφουλ στο βρετανικό δράμα ”Irina Palm”, ο Τζέιμι Μπελ του ”Billy Elliot” για το ρόλο του στο ”Hallam Foe” και αρκετοί ακόμα ηθοποιοί που ανέβασαν την αξία κάποιων μέτριων ταινιών.
Πολύ φασαρία έγινε για το ”300” του Ζακ Σνάιντερ, την πολυαναμενόμενη μεταφορά του διάσημου κόμικ του σπουδαίου Φρανκ Μίλερ. Αν και αποθεώθηκε στην αίθουσα, πολλοί το κατέκριναν, αφού προφανώς κανείς δεν τους είχε προειδοποιήσει πως δεν πρόκειται για ιστορική ταινία αλλά για ελεύθερη διασκευή πάνω στους μύθους γύρω από τα γεγονότα και ο νεαρός σκηνοθέτης Ζακ Σνάιντερ έπρεπε ν’ απαντήσει σε βαρυσήμαντες ερωτήσεις για τις... πολιτικές προεκτάσεις της ταινίας του.
Εδώ γελάμε, αφού του την είχαν στημένη και δεν ήξερε από πού να φύγει. Το κοινό πάντως του Μίλερ και του συγκεκριμένου είδους κινηματογράφου, είμαι σίγουρος πως δεν πρόκειται να αφήσει το αυτί του να ιδρώσει. Ευτυχώς!
Καλή η γκλάμορους προσπάθεια της Μπερλινάλε αλλά πάμε τώρα για τα Όσκαρ που ξέρουμε κι εμπιστευόμαστε όταν διψάμε για λάμψη και σταριλίκι...
