Άλλο ένα φιλμ που προβλέπει την καταστροφή; Ακόμα μια κινηματογραφική εκδοχή του αυταρχισμού που σιγά- σιγά μας επιβάλλεται μέσω της τρομολαγνείας; Η μήπως μια ταινία για τις ενοχές παραιτημένων διανοούμενων και ανήμπορων επαναστατών; ΄Όπως το πάρει κανείς.
Για μένα, το ”Children of Men” του Αλφόνσο Κουάρον είναι η επανάληψη μιας γνωστής ιστορίας. Όταν οι ρομαντικοί υπογράφουν γραμμάτια που η ευφυΐα ή η δύναμή τους δε μπορεί να καλύψει και οι φωτισμένοι αλλά αποσυρμένοι έχουν χάσει κάθε επαφή με την πραγματικότητα, το φίδι θα βγάλει από την τρύπα ο ρεαλιστής.
Όχι επειδή το διάλεξε ούτε επειδή τον συνεπήρε η ”ιδέα”. Απλά, επειδή η ευθύνη έπεσε στα χέρια του.
Στο πολύ κοντινό μέλλον– στοιχείο που προσδίδει ιδιαίτερη οικειότητα στις εικόνες – η Βρετανία είναι μια από τις τελευταίες χώρες στον κόσμο που μπορεί κάποιος να ζήσει, έστω και κάτω από στρατοκρατία. Ο κόσμος δεν πάει καθόλου καλά, αν σκεφτεί κανείς ότι το τελευταίο μωρό γεννήθηκε πριν από 18 χρόνια κι από τότε τίποτε, λόγω κάποιας επιδημικής κρίσης στειρότητας.
Ο Τέο είναι άφραγκος και από καιρό παραιτημένος, ένας πρώην ακτιβιστής και νυν δημόσιος υπάλληλος. Αφού γλιτώνει στο τσακ από μία έκρηξη, συναντιέται με την πρώην αγαπημένη του και αμετανόητη επαναστάτρια η οποία του ζητάει μια εξυπηρέτηση επί πληρωμή. Όταν ο Τέο δέχεται να βρει χαρτιά για την μικρή μετανάστρια Κι και να τη συνοδεύσει έξω απ’ τη χώρα δε φαντάζεται τους κινδύνους της αποστολής που ανέλαβε...
Η ταινία του Κουάρον πιθανόν να εγείρει διάφορα ερωτήματα πολιτικής ή οικολογικής φύσεως που πλέον είναι κλισέ και γι’ αυτό δεν νομίζω ότι ενδιαφέρουν το σκηνοθέτη. Δε συζητιούνται ποτέ ιδιαίτερα, ούτε χάνεται χρόνος από τη δράση με βαθυστόχαστους δραματικούς μονολόγους.
Ο πρωταγωνιστής είναι οικείος: Ένας άνθρωπος που πέρασε από διάφορες ”φάσεις” με μόνο στόχο τελικά την επιβίωση και γι’ αυτό ακριβώς ξέρει να προσαρμόζεται στους κινδύνους καλύτερα από τους θεωρητικούς ή τους θερμόαιμους. Δε διακυβεύει κανένα κύρος ή υστεροφημία και γι’ αυτό δεν φοβάται για τίποτε πριν την ώρα του.
Είναι μάλλον ο πιο σωστός άνθρωπος για να προστατεύσει την μυστηριωδώς πολύτιμη μετανάστρια. Αυτό το ξέρει πολύ καλά η πρώην του αλλά και η μικρή, που σιγά σιγά το διαισθάνεται και εμπιστεύεται μόνο εκείνον.
Πολύ καλή δράση και υπέροχες εικόνες χωρίς τις συνήθεις υπερβολές της επιστημονικής φαντασίας, συμπληρώνουν μια δυνατή σεναριακή βάση. Οι άνθρωποι δεν απωλέσει τα πάντα, μέχρι να χάσουν κάτι που δεν έχουν σκεφτεί ποτέ ότι θα μπορούσε να χαθεί, όπως τη δυνατότητα της αναπαραγωγής. Η αντίδραση των στρατιωτών μπροστά στη θέα ενός μωρού τα λέει όλα.
Πολύ ταιριαστή στον πρώτο ρόλο η γνωστή μανιέρα του Κλάιβ Όουεν και άλλη μια αξιομνημόνευτη εμφάνιση από τον αειθαλή Μάικλ Κέιν.
Μια ταινία δράσης με μικρές δόσεις πολιτικών προεκτάσεων, για όποιον το θεωρεί απαραίτητο.
Οι υπόλοιπες
Ήρθε η ώρα να απολαύσουμε και στις αίθουσες την καινούργια ταινία του Πέδρο Αλμοδόβαρ, ”Volver”, με το γυναικείο καστ που πήρε από κοινού το βραβείο ερμηνείας στις Κάνες και το επίσης βραβευμένο σενάριο του ίδιου. Απολαυστικό φιλμ παρά το απλοϊκό της ιστορίας, με την Πενέλοπε Κρουζ σε μια από τις πιο ”θηλυκές” και γοητευτικές εμφανίσεις της χρονιάς.
Το ”Sophie Scholl” είναι η πολυβραβευμένη ταινία για τις τελευταίες ημέρες της ομώνυμης ακτιβίστριας κατά των ναζί, από τη σύλληψη μέχρι την εκτέλεσή της.
Βγαίνουν ακόμα, το απαράδεκτο φιλμ φαντασίας του Μ. Νάιτ Σιάμαλαν ”The Lady in the Water”, οι αδιάφορες κωμωδίες ”The OH in Ohio”, ”Funny Ha-Ha”, ”John Tucker must Die” και η ταινία κινουμένων σχεδίων ”Open Season”.
Λουκάς Τσουκνίδας
