Ιοβόλος

Δύο ευρώ υπολόγισαν στο ΠΑΣΟΚ ότι δεν θα δώσει ο κόσμος για να τους γιαουρτώσει. Στο 1,90 δεν ήταν καθόλου σίγουροι. Με αφορμή την εκλογή Βενιζέλου και την αλλαγή σκυτάλης στο ΠΑΣΟΚ, ο Ιοβόλος φλυαρεί και θυμάται αλλοτινές «ΠΑΣΟΚιές».

Ο Ιοβόλος φιλοξενεί την Οδύσσεια ενός φίλου αναγνώστη στις αχανείς αρχειοθήκες του τέρατος της κρατικής ασφάλισης που ακούει στο όνομα ΤΕΒΕ. Το παράλογο μπορεί να είναι πολύ πιο κοντά μας από ό,τι φανταζόμασταν...  [δίπλα βλέπετε γραφείο υπαλλήλου στο ΤΕΒΕ όπως φωτογραφήθηκε απο άλλο ασφαλισμένο].

Ο Ιοβόλος παρακολουθεί τα "νέα" κόμματα να ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια και αναρωτιέται πόσο σουρεαλισμό θα αντέξει ακόμα ο Έλληνας στην επερχόμενη προεκλογική περίοδο. Κομμα(τια) να γίνει. Θα ΄χουμε άφθονα χαρτιά για προσάναμμα μετά τις εκλογές.

Ο Ιοβόλος μένει έκθαμβος από το customer service των πολυεθνικών εταιριών που δραστηριοποιούνται (και) στην Ελλάδα και σκέφτεται σοβαρά να γίνει "δεκανίκι του ξένου κεφαλαίου στο οποίο ξεπουλιέται η χώρα μας". Αν είναι να είμαστε καταναλωτικοί, τουλάχιστον ας έχουμε τη σωστή συναλλακτική κουλτούρα.

Τώρα που ο Πέτρος Κωστόπουλος βρίσκεται στο πάτωμα διάφοροι  σπρώχνονται για να του ρίξουν μια καρπαζιά. Γενναίο! Ίσως να πήραν πολύ στα σοβαρά την αλλοτινή διδαχή του προφήτη του lifestyle ότι "αν δεν είσαι γαμάτος, δεν αξίζεις μία"...  

Πρώτο θέμα της προσπάθειας ορισμένων να φανούν "πολύ θυμωμένοι" με όλα αυτά που συμβαίνουν είναι η αισθητική. Η δική τους και η δική μας. Η περιπέτεια της δημοσιογράφου του Mega που πρόσφατα έκαψε τη γούνα της στο Twitter, είναι τυπική περίπτωση.

Σε μια σπάνια επίδειξη ευθιξίας ο υπουργός Πολιτισμού κ. Γερουλάνος προσφέρθηκε να παραιτηθεί, λόγω… ληστείας στο Μουσείο της αρχαίας Ολυμπίας. Ούτε οι ορκισμένοι του κ. Γερουλάνου δεν θα τολμήσουν να πουν ότι πρόκειται για κάτι άλλο εκτός από τον τυπικό κώδικα τιμής που ακολουθεί ο monsieur Paul...

Κάποιοι καταψηφίζουν το νέο μνημόνιο με πάταγο εξυπηρετώντα τη "φωνή της συνείδησής τους". Πείθουν λέτε κανέναν; Πάντως όχι τον Ιοβόλο που δεν χάνει την ευκαιρία να διαπιστώσει για μία ακόμη φορά αυτό που είναι κοινό μυστικό στην ελληνική πολιτική ζωή.     

Πιστεύω όλο και περισσότερο ότι η «διαπραγμάτευση» είναι η διαχείριση της ανεπάρκειας του πολιτικού μας συστήματος να αντισταθεί στην έξωθεν επιβαλλόμενη λαίλαπα μέτρων. Στην ουσία, η διαπραγμάτευση γίνεται προς το «μέτωπο» των πολιτών και όχι με τους αγοραίους δανειστές. Δε βαριέσαι, όμως. Ψιλά γράμματα…