90s: Μια δεκαετία σε εικόνες, μουσικές και μόδες

των Ηρώς Κουνάδη, Γιώργου Κόκουβα, Νικόλα Γεωργιακώδη

Ήταν οι καλύτερες εποχές, κι ήταν οι χειρότερες εποχές –κι αν ζούσε ο Ντίκενς θα συμφωνούσε μαζί μας τόσο, που δεν θα είχε αντίρρηση που του κλέψαμε την ρήση. Ήταν οι εποχές που οι όροι παγκοσμιοποίηση, Ευρωπαϊκή Ένωση και χρηματιστήριο ακούγονταν για πρώτη φορά, που η φράση «μια φορά κι έναν καιρό ήταν μία χώρα» μπορούσε να ανοίγει ταινίες χωρίς να παραξενεύεται κανείς, και που το lifestyle είχε βρει τρόπο να θέσει κομψά το «παφ και τάλιρο» του ’80 –και να του βρει και οπαδούς.

Ήταν, όμως, και οι εποχές που μεγαλώναμε, με τα Game Boy μας και τον Super Mario, με τους Prodigy να ουρλιάζουν και την Britney να νιαουρίζει στα μεγάφωνα των σπιτικών μας πάρτι, με τον Braveheart βαμμένο στα χρώματα του πολέμου να στολίζει σε γιγαντοαφίσες τα εφηβικά δωμάτια, και τον Κέβιν Κόστνερ να χορεύει με τους λύκους.

Ήταν οι πρώτες φορές που ακούγαμε –και βλέπαμε– CD, που ανοίγαμε υπολογιστές στα σχολεία, που κάναμε ουρές έξω από κινηματογράφους για να δούμε το τελευταίο χολιγουντιανό blockbuster, που δίναμε ραντεβού στο Follie και στο Kahlua, που σνομπάραμε (ή υποκλινόμασταν σε) μια νεότευκτη εταιρεία παραγωγής καρτούν, με το όνομα Pixar.

Ήταν οι εποχές που βγάζαμε «μάνα raver» σε τηλεοπτικό παράθυρο να μιλήσει για τα θρυλικά πάρτι στα Οινόφυτα, που γιορτάζαμε την ιδιωτική τηλεόραση με την μια ένοχη απογευματινή απόλαυση μετά την άλλη, που ακούγαμε ραδιόφωνο με πραγματικό ενδιαφέρον, που πιστεύαμε ότι θα γίνουμε πλούσιοι με τα πακέτα Ντελόρ και το χρηματιστήριο, και ότι οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 1996 (πλέον γνωστοί και ως «της Ατλάντα») θα μας ανήκουν δικαιωματικά.

Για όλα αυτά, και για ακόμα περισσότερα (που θα βρείτε στα υποθέματα του αφιερώματος) σκεφτήκαμε ότι η πιο ενδιαφέρουσα δεκαετία του προηγούμενου αιώνα, αξίζει ένα τιμητικό αφιέρωμα. Ελπίζουμε να σας βρίσκουμε σύμφωνους.