Ελεύθερο κάμπινγκ: Πού θα… τη στήσετε
Να ξεκινήσουμε από τα δυσάρεστα, για να τα βγάλουμε από την μέση. Το ελεύθερο κάμπινγκ στην Ελλάδα είναι, βάσει νόμου, παράνομο παντού. Βάσει του νόμου 2160/1993 απαγορεύεται η «εγκατάσταση σκηνών ή στάθμευση τροχόσπιτων σε αρχαιολογικούς χώρους, αιγιαλούς, παραλίες, παρυφές δημόσιων δασών, και εν γένει κοινόχρηστους χώρους». Ο ίδιος νόμος προβλέπει αυτόφωρο, τρεις μήνες εξαγοράσιμη ποινή φυλάκισης ή/και χρηματική ποινή, καθώς και 150€ για το πρόστιμο που εισπράττει επιτόπου ο δήμος ή η κοινότητα.
Όπως, βέβαια, συμβαίνει με τις περισσότερες παράλογες νομικές διατάξεις, η εφαρμογή όλων των παραπάνω εξαρτάται από μια πλειάδα παραγόντων, που περιλαμβάνουν τις τοπικές αρχές και τα αισθήματά τους απέναντι στο ελεύθερο κάμπινγκ, την… τύχη, αλλά και τη δική σας συμπεριφορά: αν κάνετε φασαρία, δε μαζεύετε τα σκουπίδια σας ή εμποδίζετε την πρόσβαση σε κάποιο κομμάτι της παραλίας είναι πιθανότερο οι συμπαραθεριστές σας να διαμαρτυρηθούν στην αστυνομία ή τον δήμο.
Κάποιες φορές η αστυνομία κάνει απλώς συστάσεις στους κατασκηνωτές, κάποιες εισπράττει μόνο το πρόστιμο, και κάποιες άλλες ακολουθείται κανονικά η διαδικασία του αυτόφωρου, με τη δίκη να πραγματοποιείται μετά από έναν περίπου χρόνο. Σε αρκετές περιπτώσεις οι τοπικές αρχές επιλέγουν να κάνουν τα στραβά μάτια, ή, σπανιότερα, να στηρίζουν το ελεύθερο κάμπινγκ, κατασκευάζοντας ντουζιέρες και τουαλέτες σε μη οργανωμένες παραλίες –τέτοια περίπτωση είναι η Έριστος της Τήλου. Έχουν αναφερθεί, επίσης, περιπτώσεις «κατηγορούμενων» που έχουν αθωωθεί στο δικαστήριο είτε γιατί δεν υπήρχε η σχετική ταμπέλα που να απαγορεύει την κατασκήνωση στην παραλία, είτε γιατί είχαν την υποστήριξη των αντίστοιχων δήμων ή κοινοτήτων.
Πού ΔΕΝ στήνουμε σκηνή
Το σκεφτήκατε, τα ζυγίσατε και πήρατε την απόφαση να… παρανομήσετε. Είμαστε μαζί σας. Πριν βγείτε, όμως, στον πηγαιμό για την πριβέ παραλία των ονείρων σας, μειώστε τις πιθανότητες συλλήψεώς σας για το νούμερο ένα καλοκαιρινό «έγκλημα», διαγράφοντας διά παντός μέρη όπως:
- Αμμουδερές παραλίες που «κορνιζάρονται» από μπαλκόνια ενοικιαζόμενων δωματίων. Θα εκνευρίσετε τους ιδιοκτήτες τους, που θα σας θεωρήσουν υπαίτιους για τα άδεια δωμάτιά τους (ναι, εσάς, και όχι τις παράλογα υψηλές τιμές τους) και θα καλέσουν την αστυνομία.
- Παραλίες οι τακτικοί θαμώνες των οποίων είναι λουόμενες κυρίες στα πρόθυρα κλιμακτηρίου με πλαστικό σκουφάκι στα μαλλιά και ταπεράκια (για τον «Γιαννάααακη! Έλα να φαααας!») ανά χείρας. Θα τους θυμίσετε πόσο καλά δεν περνούν, θα εκνευριστούν και θα καλέσουν την αστυνομία, στην οποία θα πουν ότι η σκηνή σας ενοχλεί και αισθητικά –με την έμφαση στο και. Αληθινή ιστορία.
- Παραλίες και παρυφές δασών με περιβόλια σε μικρή απόσταση. Θα υποψιάσετε τους ντόπιους, ότι μπορεί να τα κλέψετε, όπως κάναν’ πέρυσι «κάτι σαν και του λόγου σας» και θα σας κοιτούν στραβά μέχρι να φύγετε ή να καλέσουν την αστυνομία. Κάπως έτσι το ελεύθερο κάμπινγκ έχασε ένα από τα σημαντικότερα προπύργιά του, τον Ρούκουνα της Ανάφης –οι «γκρούβαλοι», όπως υποτιμητικά αποκαλούν τους ελεύθερους κατασκηνωτές οι Ικαριώτες, που πιθανότατα έχουν αντίστοιχες κακές εμπειρίες, όντως έκλεβαν τα παρακείμενα περιβόλια.
Και πού στήνουμε σκηνή: Τα hot spots
Ελαία, Μεσσηνία: Η αμμουδερή ακτή που ξεκινά από τον Πύργο και καταλήγει στην Κυπαρισσία ήταν ανέκαθεν αγαπημένος προορισμός των φίλων του ελεύθερου κάμπινγκ. Όταν το πευκοδάσος απέναντι από τη λίμνη του Καϊάφα κάηκε στις εφιαλτικές φωτιές του 2007, το «χωριουδάκι με τις σκηνές» μετακόμισε λίγο νοτιότερα, στο επίσης φαντασμαγορικό πευκοδάσος της Ελαίας. Δυόμισι χιλιόμετρα μονοπατιών που ελίσσονται ανάμεσα σε φουντωτά πεύκα, τα καταγάλανα νερά του Ιονίου (που όμως, ειρήσθω εν παρόδω, τον Αύγουστο δεν είναι πάντα γαλήνια) σε απόσταση λίγων βημάτων, σκιά που αφθονεί σε αντίθεση με τα περισσότερα μέρη για κάμπινγκ στην Ελλάδα, και διάσπαρτα ταβερνάκια και καντίνες σε απόσταση βολής για προμήθειες. Τι άλλο θέλετε;
Αγκίστρι: Είναι δίπλα –μόλις μιάμιση ώρα από την Αθήνα– είναι μικρούλι και ομορφούλι, και διαθέτει μια υπέροχα σκιερή και ήσυχη γειτονιά «σκηνιτών», στο πευκοδάσος ανάμεσα στις παραλίες της Σκληρής και της Χαλικιάδας. Θα το βρείτε αν περπατήσετε περί τα δέκα λεπτά από την Σκάλα, όπου σας αφήνει το ferry boat, προς την Χαλικιάδα. Θα στήσετε ανάμεσα στα πεύκα, θα κουτρουβαλάτε κάθε πρωί την πλαγιά για μια πρώτη βουτιά στη Σκληρή (στην οποία περπατώντας φτάνετε σε πέντε λεπτά) και θα παραγγέλνετε αχνιστό καφέ και βούτυρο-μέλι με φρέσκο ψωμί για πρωινό στην Αλκυόνη, ακριβώς πάνω από την παραλία. Περισσότερες λεπτομέρειες για βόλτες και βουτιές εδώ.
Παραλίες Νότιου Πηλίου: Η Ανάληψη και η Παρίσαινα είναι δύο από τις δημοφιλέστερες παραλίες στους κύκλους των ελεύθερων campers. Βοτσαλωτές (πράγμα που σημαίνει ότι θα δυσκολευτείτε λίγο να βρείτε λεία επιφάνεια για να στήσετε τη σκηνή και τα στρώματά σας) και καταπράσινες, με καθαρά νερά αμφότερες. Θα τις βρείτε –με λίγη βοήθεια από τους ντόπιους– κατηφορίζοντας το μονοπάτι από τη Ζαγορά. Το ταβερνάκι λίγο πριν την παραλία της Ανάληψης εγγυάται ότι δε θα σας λείψει ποτέ κρύο νερό, καφές, πρωινό (βούτυρο-μέλι και χωριάτικο ψωμί) και σπιτικό φαγητό. Μία ακόμα εξαιρετική επιλογή είναι η Μελανή, δίπλα στα Ποτιστικά, με αμμουδιά και ψιλό βοτσαλάκι –συν παρακείμενο ταβερνάκι για τα απαραίτητα.
Κάλαμος: Αν δεν τον έχετε ούτε ακουστά… τόσο το καλύτερο. Το λιλιπούτειο νησάκι στα νότια της Λευκάδας με τα υπέροχα, ιόνια νερά, τις βοτσαλωτές παραλίες και τα πεύκα που φτάνουν μέχρι το κύμα, είναι ιδανικό για ελεύθερο κάμπινγκ, ακριβώς γιατί ο περισσότερος κόσμος αγνοεί την ύπαρξή του. Τα λιγοστά δωμάτια του νησιού γεμίζουν γρήγορα από τους «επαΐοντες», οπότε οι τοπικές αρχές είναι ανεκτικές με το θέμα του ελεύθερου κάμπινγκ. Στον Κάλαμο θα έρθετε με βαρκάκι από τον Μύτικα (κοντά στο Αγρίνιο) στον οποίο θα αφήσετε το αυτοκίνητο, διότι στο νησί δεν κυκλοφορούν οχήματα –πέρα από το αγροτικό της κοινότητας, το οποίο αν είστε τυχεροί και πετύχετε θα σας μεταφέρει στις παραλίες. Περισσότερα για αυτόν τον παράδεισο τσέπης, θα διαβάσετε εδώ.
Χιλιαδού, Εύβοια: Ποτάμι ή θάλασσα; Δάσος με υπέροχη σκιά, ή βουτιά στα δύο βήματα από τη σκηνή; Η Χιλιαδού τα έχει και τα δύο: ένα καταπράσινο, σκιερό δάσος πλάι σε ένα μικρό ποταμάκι, και μια μικρή χρυσαφένια αμμουδιά κρυμμένη πίσω από τα βράχια (ανάμεσα στα οποία περνά μονοπάτι) στην άκρη της μεγάλης, δημοφιλούς παραλίας. Τον Αύγουστο η παραλία είναι μάλλον κακή ιδέα: αφενός μαζεύει τόσο πολύ κόσμο που μοιάζει περισσότερο με οργανωμένο κάμπινγκ, αφετέρου έχουν αναφερθεί περιστατικά συλλήψεων.
Ψιλή Άμμος, Αμοργός: Θα την βρείτε ακολουθώντας το μονοπάτι από την Λεβρωσσό, για περίπου δέκα λεπτά. Θα την αναγνωρίσετε, από την φανταστική ψιλή, χρυσαφένια άμμο και τις ελάχιστες σκηνές στην άκρη της –είναι η μοναδική παραλία του νησιού όπου το ελεύθερο κάμπινγκ ακμάζει. Οι τεμπέληδες εξ ημών, πηγαινοέρχονται με το καραβάκι που συνδέει την Αιγιάλη με τις κοντινές παραλίες της, σταματώντας και στην Ψιλή Άμμο.
Κάτω Κουφονήσι: Χωρίς ηλεκτρισμό, χωρίς μόνιμους κατοίκους, αλλά με νερά να τα πιεις στο ποτήρι, με freestyle ατμόσφαιρα που δεν αλώθηκε από τις ορδές των ‘00s όπως ο «από πάνω» γείτονάς του, και το ταβερνάκι του Βενετσάνου που θα σας προμηθεύει με τα απαραίτητα σε νερό, εξαίσια παϊδάκια και μιλφέιγ-έκπληξη. Υπήρξε ανέκαθεν βασίλειο του ελεύθερου κάμπινγκ, και θα συνεχίσει ακάθεκτο, όσο το καΐκι που το συνδέει με το Πάνω Κουφονήσι συνεχίζει τα δρομολόγια. Το τελευταίο εξ αυτών πραγματοποιείται στις 23.00, οπότε φεύγουν και οι ιδιοκτήτες του εστιατορίου, και μετά είστε εσείς, το κύμα και τα αστέρια.
Παχιά Άμμος, Νίσυρος: Η απόσταση από οποιαδήποτε κατοικημένη περιοχή εγγυάται ότι δε θα σας ενοχλήσει κανείς. Περιστατικά συλλήψεων δεν έχουν αναφερθεί ποτέ, η παραλία είναι πανέμορφη, και το ταβερνάκι «Όασις» (στα δέκα λεπτά περπάτημα) σερβίρει τοπικές σπεσιαλιτέ και σπιτική κουζίνα σε πολύ καλές τιμές. Στα αρνητικά, σημειώστε την έλλειψη σκιάς και τη σχετικά δύσκολη πρόσβαση: η παραλία απέχει περίπου δέκα χιλιόμετρα από το Μανδράκι, ο δρόμος είναι μέχρι ένα σημείο ασφαλτοστρωμένος, εν συνεχεία χωματόδρομος και στο τέλος –μετά το πάρκινγκ όπου θα αφήσετε το αυτοκίνητο– μονοπάτι, το οποίο θα χρειάζεστε περί τα δέκα λεπτά κάθε φορά που θέλετε να το διασχίσετε.
Αγαθονήσι και Μαράθι: Το πρώτο βρίσκεται ανάμεσα στη Σάμο και την Πάτμο, το δεύτερο κοντά στους Λειψούς. Και τα δύο διαθέτουν πανέμορφες, απάτητες παραλίες με κρυστάλλινα, πεντακάθαρα νερά, ταβερνάκια για τα απαραίτητα σε… πολεμοφόδια –τρόφιμα και νερό– και καταπληκτικούς, φιλόξενους κατοίκους. Στο Μαράθι δεν υπάρχουν δρόμοι, αυτοκίνητα και λοιπή τεχνολογική «πρόοδος» –κι αυτός είναι ένας λόγος παραπάνω για να το αγαπήσεις.
Έριστος, Τήλος: Ο δήμαρχος Τήλου, Αναστάσιος Αλιφέρης, που έφυγε πρόσφατα από την ζωή στήριζε έμπρακτα το ελεύθερο κάμπινγκ –και το αποδείκνυε φροντίζοντας για την συντήρηση των ντους, των τουαλετών και των κάδων σκουπιδιών που τοποθετήθηκαν πριν από μερικά χρόνια στην αγαπημένη παραλία των free campers, την Έριστο. Η παράδοση συνεχίζεται, σε μια παραλία με χρυσαφένια άμμο, βαθυγάλαζα νερά, παραδοσιακά ταβερνάκια και μίνι μάρκετ για να μη σας λείψει τίποτα.
(*) Disclaimer: Όπως όλα τα “hot spots”, έτσι και εκείνα του ελεύθερου κάμπινγκ, στερούνται του πλεονεκτήματος της πλήρους ιδιωτικότητας/ απομόνωσης/ αίσθησης «ναυαγού». Οι φανατικοί «σκηνίτες» που ρωτάμε κάθε χρόνο τέτοια εποχή πού να πάμε για να στήσουμε κι εμείς, απαντούν σταθερά «δε σου λέω, γιατί θα το γράψεις». Αν ονειρεύεστε απόλυτη ησυχία, και μια μυστική παραλία όλη δική σας, θα πρέπει να κάνετε τις εξερευνήσεις σας –και να πάρετε τα ρίσκα σας, διότι μην ξεχνιόμαστε, για τον ελληνικό νόμο παραμένετε «εγκληματίες».
Όπως, βέβαια, συμβαίνει με τις περισσότερες παράλογες νομικές διατάξεις, η εφαρμογή όλων των παραπάνω εξαρτάται από μια πλειάδα παραγόντων, που περιλαμβάνουν τις τοπικές αρχές και τα αισθήματά τους απέναντι στο ελεύθερο κάμπινγκ, την… τύχη, αλλά και τη δική σας συμπεριφορά: αν κάνετε φασαρία, δε μαζεύετε τα σκουπίδια σας ή εμποδίζετε την πρόσβαση σε κάποιο κομμάτι της παραλίας είναι πιθανότερο οι συμπαραθεριστές σας να διαμαρτυρηθούν στην αστυνομία ή τον δήμο.
Κάποιες φορές η αστυνομία κάνει απλώς συστάσεις στους κατασκηνωτές, κάποιες εισπράττει μόνο το πρόστιμο, και κάποιες άλλες ακολουθείται κανονικά η διαδικασία του αυτόφωρου, με τη δίκη να πραγματοποιείται μετά από έναν περίπου χρόνο. Σε αρκετές περιπτώσεις οι τοπικές αρχές επιλέγουν να κάνουν τα στραβά μάτια, ή, σπανιότερα, να στηρίζουν το ελεύθερο κάμπινγκ, κατασκευάζοντας ντουζιέρες και τουαλέτες σε μη οργανωμένες παραλίες –τέτοια περίπτωση είναι η Έριστος της Τήλου. Έχουν αναφερθεί, επίσης, περιπτώσεις «κατηγορούμενων» που έχουν αθωωθεί στο δικαστήριο είτε γιατί δεν υπήρχε η σχετική ταμπέλα που να απαγορεύει την κατασκήνωση στην παραλία, είτε γιατί είχαν την υποστήριξη των αντίστοιχων δήμων ή κοινοτήτων.
Πού ΔΕΝ στήνουμε σκηνή
Το σκεφτήκατε, τα ζυγίσατε και πήρατε την απόφαση να… παρανομήσετε. Είμαστε μαζί σας. Πριν βγείτε, όμως, στον πηγαιμό για την πριβέ παραλία των ονείρων σας, μειώστε τις πιθανότητες συλλήψεώς σας για το νούμερο ένα καλοκαιρινό «έγκλημα», διαγράφοντας διά παντός μέρη όπως:
- Αμμουδερές παραλίες που «κορνιζάρονται» από μπαλκόνια ενοικιαζόμενων δωματίων. Θα εκνευρίσετε τους ιδιοκτήτες τους, που θα σας θεωρήσουν υπαίτιους για τα άδεια δωμάτιά τους (ναι, εσάς, και όχι τις παράλογα υψηλές τιμές τους) και θα καλέσουν την αστυνομία.
- Παραλίες οι τακτικοί θαμώνες των οποίων είναι λουόμενες κυρίες στα πρόθυρα κλιμακτηρίου με πλαστικό σκουφάκι στα μαλλιά και ταπεράκια (για τον «Γιαννάααακη! Έλα να φαααας!») ανά χείρας. Θα τους θυμίσετε πόσο καλά δεν περνούν, θα εκνευριστούν και θα καλέσουν την αστυνομία, στην οποία θα πουν ότι η σκηνή σας ενοχλεί και αισθητικά –με την έμφαση στο και. Αληθινή ιστορία.
- Παραλίες και παρυφές δασών με περιβόλια σε μικρή απόσταση. Θα υποψιάσετε τους ντόπιους, ότι μπορεί να τα κλέψετε, όπως κάναν’ πέρυσι «κάτι σαν και του λόγου σας» και θα σας κοιτούν στραβά μέχρι να φύγετε ή να καλέσουν την αστυνομία. Κάπως έτσι το ελεύθερο κάμπινγκ έχασε ένα από τα σημαντικότερα προπύργιά του, τον Ρούκουνα της Ανάφης –οι «γκρούβαλοι», όπως υποτιμητικά αποκαλούν τους ελεύθερους κατασκηνωτές οι Ικαριώτες, που πιθανότατα έχουν αντίστοιχες κακές εμπειρίες, όντως έκλεβαν τα παρακείμενα περιβόλια.
Και πού στήνουμε σκηνή: Τα hot spots
Ελαία, Μεσσηνία: Η αμμουδερή ακτή που ξεκινά από τον Πύργο και καταλήγει στην Κυπαρισσία ήταν ανέκαθεν αγαπημένος προορισμός των φίλων του ελεύθερου κάμπινγκ. Όταν το πευκοδάσος απέναντι από τη λίμνη του Καϊάφα κάηκε στις εφιαλτικές φωτιές του 2007, το «χωριουδάκι με τις σκηνές» μετακόμισε λίγο νοτιότερα, στο επίσης φαντασμαγορικό πευκοδάσος της Ελαίας. Δυόμισι χιλιόμετρα μονοπατιών που ελίσσονται ανάμεσα σε φουντωτά πεύκα, τα καταγάλανα νερά του Ιονίου (που όμως, ειρήσθω εν παρόδω, τον Αύγουστο δεν είναι πάντα γαλήνια) σε απόσταση λίγων βημάτων, σκιά που αφθονεί σε αντίθεση με τα περισσότερα μέρη για κάμπινγκ στην Ελλάδα, και διάσπαρτα ταβερνάκια και καντίνες σε απόσταση βολής για προμήθειες. Τι άλλο θέλετε;
Αγκίστρι: Είναι δίπλα –μόλις μιάμιση ώρα από την Αθήνα– είναι μικρούλι και ομορφούλι, και διαθέτει μια υπέροχα σκιερή και ήσυχη γειτονιά «σκηνιτών», στο πευκοδάσος ανάμεσα στις παραλίες της Σκληρής και της Χαλικιάδας. Θα το βρείτε αν περπατήσετε περί τα δέκα λεπτά από την Σκάλα, όπου σας αφήνει το ferry boat, προς την Χαλικιάδα. Θα στήσετε ανάμεσα στα πεύκα, θα κουτρουβαλάτε κάθε πρωί την πλαγιά για μια πρώτη βουτιά στη Σκληρή (στην οποία περπατώντας φτάνετε σε πέντε λεπτά) και θα παραγγέλνετε αχνιστό καφέ και βούτυρο-μέλι με φρέσκο ψωμί για πρωινό στην Αλκυόνη, ακριβώς πάνω από την παραλία. Περισσότερες λεπτομέρειες για βόλτες και βουτιές εδώ.
Παραλίες Νότιου Πηλίου: Η Ανάληψη και η Παρίσαινα είναι δύο από τις δημοφιλέστερες παραλίες στους κύκλους των ελεύθερων campers. Βοτσαλωτές (πράγμα που σημαίνει ότι θα δυσκολευτείτε λίγο να βρείτε λεία επιφάνεια για να στήσετε τη σκηνή και τα στρώματά σας) και καταπράσινες, με καθαρά νερά αμφότερες. Θα τις βρείτε –με λίγη βοήθεια από τους ντόπιους– κατηφορίζοντας το μονοπάτι από τη Ζαγορά. Το ταβερνάκι λίγο πριν την παραλία της Ανάληψης εγγυάται ότι δε θα σας λείψει ποτέ κρύο νερό, καφές, πρωινό (βούτυρο-μέλι και χωριάτικο ψωμί) και σπιτικό φαγητό. Μία ακόμα εξαιρετική επιλογή είναι η Μελανή, δίπλα στα Ποτιστικά, με αμμουδιά και ψιλό βοτσαλάκι –συν παρακείμενο ταβερνάκι για τα απαραίτητα.
Κάλαμος: Αν δεν τον έχετε ούτε ακουστά… τόσο το καλύτερο. Το λιλιπούτειο νησάκι στα νότια της Λευκάδας με τα υπέροχα, ιόνια νερά, τις βοτσαλωτές παραλίες και τα πεύκα που φτάνουν μέχρι το κύμα, είναι ιδανικό για ελεύθερο κάμπινγκ, ακριβώς γιατί ο περισσότερος κόσμος αγνοεί την ύπαρξή του. Τα λιγοστά δωμάτια του νησιού γεμίζουν γρήγορα από τους «επαΐοντες», οπότε οι τοπικές αρχές είναι ανεκτικές με το θέμα του ελεύθερου κάμπινγκ. Στον Κάλαμο θα έρθετε με βαρκάκι από τον Μύτικα (κοντά στο Αγρίνιο) στον οποίο θα αφήσετε το αυτοκίνητο, διότι στο νησί δεν κυκλοφορούν οχήματα –πέρα από το αγροτικό της κοινότητας, το οποίο αν είστε τυχεροί και πετύχετε θα σας μεταφέρει στις παραλίες. Περισσότερα για αυτόν τον παράδεισο τσέπης, θα διαβάσετε εδώ.
Χιλιαδού, Εύβοια: Ποτάμι ή θάλασσα; Δάσος με υπέροχη σκιά, ή βουτιά στα δύο βήματα από τη σκηνή; Η Χιλιαδού τα έχει και τα δύο: ένα καταπράσινο, σκιερό δάσος πλάι σε ένα μικρό ποταμάκι, και μια μικρή χρυσαφένια αμμουδιά κρυμμένη πίσω από τα βράχια (ανάμεσα στα οποία περνά μονοπάτι) στην άκρη της μεγάλης, δημοφιλούς παραλίας. Τον Αύγουστο η παραλία είναι μάλλον κακή ιδέα: αφενός μαζεύει τόσο πολύ κόσμο που μοιάζει περισσότερο με οργανωμένο κάμπινγκ, αφετέρου έχουν αναφερθεί περιστατικά συλλήψεων.
Ψιλή Άμμος, Αμοργός: Θα την βρείτε ακολουθώντας το μονοπάτι από την Λεβρωσσό, για περίπου δέκα λεπτά. Θα την αναγνωρίσετε, από την φανταστική ψιλή, χρυσαφένια άμμο και τις ελάχιστες σκηνές στην άκρη της –είναι η μοναδική παραλία του νησιού όπου το ελεύθερο κάμπινγκ ακμάζει. Οι τεμπέληδες εξ ημών, πηγαινοέρχονται με το καραβάκι που συνδέει την Αιγιάλη με τις κοντινές παραλίες της, σταματώντας και στην Ψιλή Άμμο.
Κάτω Κουφονήσι: Χωρίς ηλεκτρισμό, χωρίς μόνιμους κατοίκους, αλλά με νερά να τα πιεις στο ποτήρι, με freestyle ατμόσφαιρα που δεν αλώθηκε από τις ορδές των ‘00s όπως ο «από πάνω» γείτονάς του, και το ταβερνάκι του Βενετσάνου που θα σας προμηθεύει με τα απαραίτητα σε νερό, εξαίσια παϊδάκια και μιλφέιγ-έκπληξη. Υπήρξε ανέκαθεν βασίλειο του ελεύθερου κάμπινγκ, και θα συνεχίσει ακάθεκτο, όσο το καΐκι που το συνδέει με το Πάνω Κουφονήσι συνεχίζει τα δρομολόγια. Το τελευταίο εξ αυτών πραγματοποιείται στις 23.00, οπότε φεύγουν και οι ιδιοκτήτες του εστιατορίου, και μετά είστε εσείς, το κύμα και τα αστέρια.
Παχιά Άμμος, Νίσυρος: Η απόσταση από οποιαδήποτε κατοικημένη περιοχή εγγυάται ότι δε θα σας ενοχλήσει κανείς. Περιστατικά συλλήψεων δεν έχουν αναφερθεί ποτέ, η παραλία είναι πανέμορφη, και το ταβερνάκι «Όασις» (στα δέκα λεπτά περπάτημα) σερβίρει τοπικές σπεσιαλιτέ και σπιτική κουζίνα σε πολύ καλές τιμές. Στα αρνητικά, σημειώστε την έλλειψη σκιάς και τη σχετικά δύσκολη πρόσβαση: η παραλία απέχει περίπου δέκα χιλιόμετρα από το Μανδράκι, ο δρόμος είναι μέχρι ένα σημείο ασφαλτοστρωμένος, εν συνεχεία χωματόδρομος και στο τέλος –μετά το πάρκινγκ όπου θα αφήσετε το αυτοκίνητο– μονοπάτι, το οποίο θα χρειάζεστε περί τα δέκα λεπτά κάθε φορά που θέλετε να το διασχίσετε.
Αγαθονήσι και Μαράθι: Το πρώτο βρίσκεται ανάμεσα στη Σάμο και την Πάτμο, το δεύτερο κοντά στους Λειψούς. Και τα δύο διαθέτουν πανέμορφες, απάτητες παραλίες με κρυστάλλινα, πεντακάθαρα νερά, ταβερνάκια για τα απαραίτητα σε… πολεμοφόδια –τρόφιμα και νερό– και καταπληκτικούς, φιλόξενους κατοίκους. Στο Μαράθι δεν υπάρχουν δρόμοι, αυτοκίνητα και λοιπή τεχνολογική «πρόοδος» –κι αυτός είναι ένας λόγος παραπάνω για να το αγαπήσεις.
Έριστος, Τήλος: Ο δήμαρχος Τήλου, Αναστάσιος Αλιφέρης, που έφυγε πρόσφατα από την ζωή στήριζε έμπρακτα το ελεύθερο κάμπινγκ –και το αποδείκνυε φροντίζοντας για την συντήρηση των ντους, των τουαλετών και των κάδων σκουπιδιών που τοποθετήθηκαν πριν από μερικά χρόνια στην αγαπημένη παραλία των free campers, την Έριστο. Η παράδοση συνεχίζεται, σε μια παραλία με χρυσαφένια άμμο, βαθυγάλαζα νερά, παραδοσιακά ταβερνάκια και μίνι μάρκετ για να μη σας λείψει τίποτα.
(*) Disclaimer: Όπως όλα τα “hot spots”, έτσι και εκείνα του ελεύθερου κάμπινγκ, στερούνται του πλεονεκτήματος της πλήρους ιδιωτικότητας/ απομόνωσης/ αίσθησης «ναυαγού». Οι φανατικοί «σκηνίτες» που ρωτάμε κάθε χρόνο τέτοια εποχή πού να πάμε για να στήσουμε κι εμείς, απαντούν σταθερά «δε σου λέω, γιατί θα το γράψεις». Αν ονειρεύεστε απόλυτη ησυχία, και μια μυστική παραλία όλη δική σας, θα πρέπει να κάνετε τις εξερευνήσεις σας –και να πάρετε τα ρίσκα σας, διότι μην ξεχνιόμαστε, για τον ελληνικό νόμο παραμένετε «εγκληματίες».
