"Κάνουμε τέχνη για να μας αγαπάνε"
Η Μαρία Παπαγεωργίου, την οποία αγάπησε ο κόσμος ως εξαιρετική ερμηνεύτρια, έκανε την έκπληξη με τη συνθετική της δεινότητα, και επεκτείνει όσα τονίζει ο Αποστόλης. «Νομίζω πως το πρώτο πράγμα που με ωθεί να γράψω κάτι δικό μου είναι η περιέργεια και η εξερεύνηση των δικών μου ορίων και της μουσικής. Είναι η ίδια ανάγκη όπως το να εκφράσω αυτό που νιώθω σε μια φίλη μου. Νιώθω κάτι, θέλω να το βγάλω από μέσα μου, να το μοιραστώ. Μόνο που στην προκειμένη περίπτωση το κάνω με νότες και με ρίμες. Αυτό σε πρώτο επίπεδο. Από εκεί και πέρα εξυπηρετεί τις προσωπικές μου ανασφάλειες και φιλοδοξίες, την εσωτερική μου επανάσταση, το μοίρασμα των συναισθημάτων, το ξέσπασμα. Για μένα δεν υπάρχει ιδιοτελής επαγγελματίας τραγουδιστής. Η επιτυχία μέσα σε αυτήν την ιδιοτέλεια είναι όταν το τραγούδι και ο λόγος στέκονται πάνω από τον τραγουδιστή και φτάνουν στην ψυχή του ακροατή». 
Ο Ρους, ο οποίος αγαπήθηκε από το πρώτο του κιόλας τραγούδι τις «Εξαιρέσεις», από την άλλη τονίζει ότι «ο ελληνικός στίχος έχει τόσο λυρισμό που είναι αδύνατον να μπει στο ράφι. Είναι η γλώσσα στην οποία ζούμε, ερωτευόμαστε, αγοράζουμε, τσακωνόμαστε, λέμε αστεία.» Ο Αποστόλης εμφανίζεται πιο αιρετικός. «Θεωρώ ότι έχουμε ένα κόμπλεξ ως λαός και δεν εκτιμάμε τα πιο πολύτιμα στοιχεία μας. Για μένα η γλώσσα είναι που με κάνει Έλληνα , δεν πιστεύω σε καμία φυλετική καθαρότητα, σε κανένα γονίδιο αν θες . Πιστεύω ότι η διαφορετικότητα μου και το ανάχωμα μου στην παγκοσμιοποίηση, που προσπαθεί να τα σαρώσει όλα , είναι αυτή η υπέροχη γλώσσα που βοηθά να εκφράζομαι. Σίγουρα φταίνε και οι παλιότεροι που κούρασαν τον ελληνικό στίχο. Απ την άλλη υπήρξε και αυτός ο βομβαρδισμός της αγγλοσαξονικής κουλτούρας που με τις δεδομένες μονοσύλλαβες λέξεις της αγγλικής, είναι πολύ πιο εύκολο να τις προσαρμόσεις στην μελώδια. Όλα αυτά έχουν συμβάλει σ αυτή την κατάντια». 
Ο Αλέξανδρος Εμμανουηλίδης, από τους πλέον φερέλπιδες νέους δημιουργούς λέει ότι «Γενικά θεωρώ ότι βιώσαμε έναν πρώτο έντονο ενθουσιασμό αυτής της καινούργιας για τα ελληνικά δεδομένα σκηνής και από δω και πέρα θα πρέπει να αποδείξει την πραγματική της αξία. Αν καταφέρει να συγκροτηθεί μια ολοκληρωμένη τέτοια σκηνή που να μπορεί να κοιτάξει στα μάτια και τα αντίστοιχα πράγματα του εξωτερικού, τότε θα είμαι πραγματικά περήφανος. Αν παραμείνει μόνο για εσωτερική κατανάλωση, πιστεύω ότι δεν θα αντέξει. Επίσης βλέπω πως ήδη μερικοί εκπρόσωποι του αγγλόφωνου πειραματίζονται με τον ελληνικό στίχο. Ο ελληνικός στίχος και η παράδοση, είναι τόσο έντονα χαραγμένα στο DNA μας που δεν μπορούνε εύκολα να μπουν στο ράφι, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν πρέπει να πειραματιζόμαστε και να ψάχνουμε». 
Ο Βαγγέλης Καζαντζής, φυσικός συνεχιστής του λυρικού έντεχνου, γεφυρώνει με τον τρόπο του τη διαφωνία λέγοντας ότι « υπάρχει χώρος για όλα και αντιθέτως μαζί με την τάση της ισοπέδωσης και της παγκοσμιοποίησης, έχει δημιουργηθεί παράλληλα παγκοσμίως και μια τάση ψαξίματος και αναζήτησης του «παραδοσιακού, έθνικ, αυθεντικού» της δικής μας ή μιας άλλης κουλτούρας». 
Ο Νίκος Ζουρνής θεωρεί ότι η μουσική έχει γίνει ταξική. «Νομίζω ότι πάντα ήταν δύσκολα τα πράγματα σε όλα τα επαγγέλματα και θέλει πολύ αγώνα και κόπο για οτιδήποτε. Δεν έχει να κάνει με την εποχή. Απλά έχει αλλάξει λίγο το μέσο, δεν υπάρχουν ενδιάμεσοι. Οι δισκογραφικές δε βοηθάνε γιατί δεν πάνε πολύ καλά. Δεν έχουν την δυνατότητα να επενδύσουν σε καινούργια πράγματα που δεν έχουν επιτυχία. Έχει γίνει λίγο ταξική η μουσική. Δηλαδή άμα έχεις λεφτά κάνεις μουσική. Ένα παιδί που είναι από μια λαϊκή οικογένεια, δεν έχει εισοδήματα ή δεν έχει δεύτερη δουλειά πως θα τα καταφέρει αφού πλέον οι παραγωγοί είναι οι ίδιοι οι μουσικοί». Ο Βαγγέλης θεωρεί ότι το ίντερνετ είναι το σημαντικότερο μέσο διαφήμισης, και οι εταιρίες δε ρισκάρουν με πειραματισμούς, παρά μόνο αναζητούν εύκολα σουξέ. 
Ο Argie Loulatzis προτείνει να παίξουν joker καλύτερα και εξηγεί γιατί είναι περίεργα τα πράγματα. «Υπάρχουν καλλιτέχνες οι οποίοι μπορεί και να σε βοηθήσουν , αλλά θα πρέπει να υπάρχει τρομερή συγκυρία και τύχη. Δηλαδή για να πας σε μια συναυλία όπου θα βρεις τον καλλιτέχνη , θα του δώσεις το cd σου , θα το ακούσει και θα επικοινωνήσει μαζί σου...παίξε Joker καλύτερα. Υπάρχουν περιπτώσεις πάντως που γνωρίζω από συναδέλφους στις οποίες έχουν βοηθήσει κάποιον ο οποίος πραγματικά άξιζε. Από την άλλη η άποψη μου είναι ότι αν αξίζεις και έχεις να προσφέρεις , κάποια στιγμή θα τα καταφέρεις από μόνος σου. Αν πορεύεσαι με αγάπη γι' αυτό που κάνεις και έχεις υπομονή όλα θα έρθουν όπως εσύ θέλεις».
Σε αυτό συμφωνεί απόλυτα και η Μαρία, η οποία αναφέρει χαρακτηριστικά ότι «μερικές φορές νιώθω ότι γίνονται μέτρια ‘σπρωξίματα’ που αποβλέπουν στο να κοιμούνται οι ίδιοι με ήσυχη συνείδηση ότι τάχα προσφέρουν κάτι στη νέα γενιά. Για μένα οι περισσότεροι είναι ανήμποροι να αφουγκραστούν τα καινούργια ταλέντα αλλά και τις καινούργιες δυσκολίες. Το λιγότερο που θα μπορούσαν να κάνουν είναι να δώσουν χώρο, αλλά ακόμα και σε αυτό νιώθουν αμηχανία. Και δεν μιλάω για περιπτώσεις όπως π.χ. του Αγγελάκα, που ύστερα από τόσα χρόνια συνεχίζει να πρωτοτυπεί. Ο συγκεκριμένος στην τελική βοηθά τους νέους με την ίδια του την τέχνη. Μιλάω περισσότερο για το ‘σύνδρομο Πρωτοψάλτη’, όπως συνηθίζω να λέω. Με το ζόρι τραγούδια, με το ζόρι να πιάσουμε την νεολαία και με μεγάλα βύσματα από πίσω που θα σου κάνουν πλύση εγκεφάλου παίζοντας αυτά τα κομμάτια διαρκώς σε όλους τους σταθμούς. Από τους ενεργούς παλιούς θέλω μόνο καλά τραγούδια. Αυτό μου αρκεί. Αλλιώς να πάνε σπίτι τους».
