Είδαμε Stranger Things… κυρίως για τη νοσταλγία του πράγματος

Ναι γεια σας, είμαι αυτή που απάντησε «το Stranger Things» στην ερώτηση «ποια είναι η καλύτερη σειρά που έχεις δει ποτέ;» το μακρινό 2018. Εφτά χρόνια, πέντε σαιζόν, δύο πανδημίες κι έναν Bojack αργότερα, κρίθηκα η καταλληλότερη να κάνω τον απολογισμό της σειράς-φαινόμενου του Netflix, δεκαπέντε μέρες πριν το μεγάλο φινάλε. Δεν θα είμαι αντικειμενική.

#one_last_time

Θυμάσαι αυτό το χάσταγκ, τότε που βγήκε η τελευταία από τις τρεις ταινίες Χόμπιτ; Η δεύτερη τριλογία του κατά Τζάκσον τολκινικού σύμπαντος ήταν κατά γενική ομολογία μέτρια, ωστόσο η τελευταία επιστροφή στη δική του εκδοχή της Μέσης Γης ήταν από μόνη της σημαντική –και συγκινησιακά φορτισμένη, με τον ίδιο τρόπο που είναι το να επιστρέφεις σε ένα παλιό σπίτι που έχεις συνδέσει με ωραίες αναμνήσεις, ακόμα και αν το βρεις μισογκρεμισμένο και ρημάδι.

Ακριβώς το ίδιο ισχύει και για την επιστροφή στο Hawkins. Τι κι αν πέρασαν τρία χρόνια, τι κι αν δεν θυμάσαι πώς τελείωσε η τέταρτη σαιζόν, ποιος είναι ο Βέκνα και ποιος ο Νοοβόρος, τι έτρεχε να κάνει η Μαξ σε εκείνη τη σκηνάρα με το τραγούδι της Kate Bush, και με ποιον τα έχει τώρα η Νάνσυ Γουίλερ; Θα διαβάσεις εδώ τη σύνοψή μας, θα δεις τα recap των σαιζόν που κάναμε embed, θα ακούσεις και 5-6 φορές αυτό το αριστουργηματικό ραπάρισμα, και θα περάσεις το πρώτο επεισόδιο της πέμπτης σαιζόν… να βαριέσαι.

ΝΑ ΒΑΡΙΕΜΑΙ;

Ναι κοίτα, δεν υπάρχει κομψός τρόπος να το πούμε αυτό, αλλά μετά την πρώτη έξαψη του τουρουντουντούμ των τίτλων, δεν συμβαίνουν και πολλά στο πρώτο επεισόδιο: Ο Χόπερ με την Ελ κάνουν τα μιλιταριστικά τους, η Τζόις έχει πάντα ανήσυχο βλέμμα και κακές ιδέες, ο Ντάστιν πέφτει θύμα άγριου bullying στο σχολείο λόγω της ιστορίας με το Hellfire Club που βάζουμε στοίχημα δεν θυμάσαι τι ήταν, και… το πιο ενδιαφέρον σε όλο το μιαμισάωρο είναι οι μουσικές επιλογές της Ρόμπιν ως ραδιοφωνικής παραγωγού σε καλυμμένο ρόλο συντονίστριας μυστικών επιχειρήσεων. Οι οποίες επιχειρήσεις είναι βασικά η χαρτογράφηση του Upside Down, μέσα από αυτό που οι ήρωές μας λένε crawl και η ελληνική μετάφραση στην πιο ατυχή στιγμή της «διείσδυση».

Μετά, βέβαια, τα πράγματα αλλάζουν

Από το δεύτερο επεισόδιο, όλα όσα αγαπήσαμε στο σύμπαν των αδερφών Duffer είναι ξανά στη θέση τους: Οι σπαρταριστές αναφορές στις ταινίες των 80s (το στήσιμο των παγίδων α λα Εφιάλτη στο Δρόμο με τις Λεύκες είναι σκηνή ανθολογίας). Η φρενήρης πλοκή που πατάει φρένα μόνο στις αγαπησιάρικες σκηνές –που είναι όπως πάντα πολλές, τι θα ήταν άλλωστε η δυστοπία του Hawkins χωρίς τα γκομενιλίκια της; Τα ξέφρενα κυνηγητά. Τα τερατάκια τους. Οι ισορροπημένες δόσεις χόρορ και χιούμορ (ναι, τρόμου και χιούμορ είναι το σωστό, αλλά στα αγγλικά κάνει ωραία παρήχηση). Τα ηρωικά πιτσιρίκια –κι ας έχουν φτάσει 20 χρονών στην πραγματική ζωή, κι ας μην είναι πια πιτσιρίκια. Κι εκείνος ο ένας αρχικά αντιπαθής χαρακτήρας που θα σώσει στην πορεία την παρτίδα.

Έχετε 2 λεπτά να σας μιλήσουμε για τον Delightful Derek;

Σχεδόν σε κάθε σαιζόν Stranger Things υπάρχει κι από ένας χαρακτήρας που αρχικά τον απεχθάνεσαι… ώσπου να κάνει την ανατροπή και να τον αγαπήσεις. Στην πέμπτη και τελευταία σαιζόν, αυτός ο χαρακτήρας είναι ο Derek Turnbow, τον οποίο υποδύεται με μεταδοτικό κέφι ο πρωτοεμφανιζόμενος Jake Connelly. Με την μία και μοναδική του υποκριτική εμπειρία σε ένα τηλεοπτικό σποτ για εταιρεία επίπλων στο Σικάγο, ο 13χρονος ηθοποιός άφησε με ανοιχτό το στόμα τους δημιουργούς της σειράς, οι οποίοι όπως δήλωσε ο Matt Duffer ενθουσιάστηκαν τόσο μαζί του, που ξανάγραψαν τον χαρακτήρα του από την αρχή, για να τον κάνουν από ασήμαντο bully κανονικό ήρωα, με πολύ περισσότερο σεναριακό χρόνο απ’ όσο σχεδίαζαν αρχικά.

Ανατροπή στην ανατροπή

Το τέταρτο και τελευταίο επεισόδιο της πρώτης… παρτίδας της τέταρτης σαιζόν, η οποία θα ολοκληρωθεί με τρία επεισόδια ανήμερα τα Χριστούγεννα και ένα ακόμα την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, τελειώνει με επική σκηνή και τον Γουίλ Μπάιερς να ανακαλύπτει επιτέλους τις δυνάμεις του –μικρό, απειροελάχιστο σπόιλερ κάνουμε εδώ, στο κάτω κάτω το επεισόδιο λέγεται Sorcerer, μία φορά DnD να έχεις παίξει στη ζωή σου, κάτι θα έχεις υποψιαστεί.

Και για πες τελικά, αξίζει τον κόπο;

Με το χέρι στην καρδιά, μπορεί να της λείπει η φόρα και ο ενθουσιασμός της πρώτης σαιζόν (που άλλωστε δύσκολα επαναλαμβάνεται, λειτουργούν κάπως σαν τον έρωτα οι σειρές), η αγωνία της δεύτερης, το γκούφινες της τρίτης και η μεστότητα της τέταρτης, ωστόσο η πέμπτη σαιζόν είναι αδιαπραγμάτευτα διασκεδαστική, ειλικρινής στις προθέσεις της και καλά γειωμένη στον πυρήνα της. Ο οποίος ήταν πάντα, για να μην κρυβόμαστε αλλά και για να το κλείσουμε όλο αυτό σε σχήμα κύκλου, η νοσταλγία –για τις ταινίες που μας μεγάλωσαν, τα παιχνίδια που μας διαμόρφωσαν, και τις ιστορίες που, με όχημα την φαντασία, επιχειρούν κάθε φορά να αναλύσουν τις σχέσεις μας για να κάνουν τη ζωή λιγάκι πιο κατανοητή.