Ο Πέτρος Κλαμπάνης παρουσιάζει το “Remembering Miles”: στον Κήπο του Μεγάρου την Παρασκευή 4 Ιουλίου

Ένα από τα πιο ανήσυχα και δημιουργικά πνεύματα της ελληνικής και διεθνούς τζαζ σκηνής, ο Πέτρος Κλαμπάνης, επιστρέφει στον Κήπο του Μεγάρου την Παρασκευή 4 Ιουλίου στις 21:00, για μία μοναδική συναυλία-αφιέρωμα στον αξεπέραστο Miles Davis. Με τον τίτλο “Remembering Miles”, ο διεθνώς αναγνωρισμένος μπασίστας επιχειρεί μια φρέσκια προσέγγιση στο έργο του θρυλικού τρομπετίστα, με το μπάσο στον ρόλο του αφηγητή.

Ο Πέτρος Κλαμπάνης, ένας από τους πιο καινοτόμους μπασίστες της σύγχρονης τζαζ σκηνής, παρουσιάζει ένα ξεχωριστό αφιέρωμα στον Miles Davis – μέσα από μια αναπάντεχη οπτική: το μπάσο στο επίκεντρο.

Ένα εμπνευσμένο μουσικό ταξίδι στα χνάρια του Miles Davis, μέσα από εμβληματικές του στιγμές, επανεξετασμένες μέσα από το προσωπικό καλλιτεχνικό πρίσμα και την αισθητική του Πέτρου Κλαμπάνη: • Από την αέρινη cool jazz και την εκρηκτική bebop εποχή (Rocker, Milestones) • Στους υπνωτικούς modal και μετα-bop κόσμους (Blue in Green, So What)
• Μέχρι την ηλεκτρική επανάσταση και τη fusion περιπέτεια (Tutu, In a Silent Way) • Με απρόσμενες παρεμβάσεις του μπάσου στον πρωταγωνιστικό ρόλο, όπως στο Footprints (Solo Bass), και ευρηματικούς διαλόγους με το σύμπαν του προσωπικού άλμπουμ Latent Info, όλα διαπνέονται από την ιδιαίτερη ατμόσφαιρα του προγράμματος.

Με μια δεμένη και αψεγάδιαστη “dream team” μουσικών επί σκηνής και μια επιλεγμένη setlist που αγκαλιάζει κάθε δημιουργική φάση του μυθικού τρομπετίστα, το Remembering Miles δεν είναι απλώς μια συναυλία: είναι μια πολυδιάστατη μουσική εμπειρία. Μια αφήγηση χωρίς λόγια, με σπάνιο οπτικό υλικό, διαρκή εξερεύνηση, και αυτοσχεδιασμό υψηλής τέχνης – ένας ζωντανός φόρος τιμής που μετατρέπει τη μνήμη σε παρόν και την καινοτομία σε αίσθηση.

Με αφορμή την επερχόμενη συναυλία του, εμείς μιλήσαμε με τον Πέτρο Κλαμπάνη ο οποίος μας διαφώτισε για όλα όσα πρόκειται να δούμε την Παρασκευή 4 Ιουλίου στον Κήπο του Μεγάρου.

Γιατί διαλέξατε τον Miles Davis για αυτό το αφιέρωμα; Τι είναι αυτό που ξεχωρίζετε στον συγκεκριμένο θρύλο της τζαζ;

Ο Miles ήταν κάτι πολύ παραπάνω από ένας τρομπετίστας. Ήταν ένας οραματιστής που αμφισβητούσε τα πάντα – ακόμα και τον εαυτό του. Δεν τον ενδιέφερε να «παίξει καλά», τον ενδιέφερε να φτιάξει έναν κόσμο. Ξεκίνησε με τον μινιμαλισμό, σε αντίθεση με την bebop του Bird και του Dizzy, έχοντας τον ήχο στο απόλυτο επίκεντρο. Και κάθε λίγα χρόνια άλλαζε τον κόσμο του. Αυτή η ανάγκη του να μετεξελίσσεται διαρκώς, χωρίς να κοιτά πίσω, είναι για μένα το πιο ριζοσπαστικό πράγμα που μπορεί να κάνει ένας μουσικός και ένας καλλιτέχνης εν γένει.

Στο αφιέρωμα το μπάσο θα έχει πρωταγωνιστικό ρόλο; Πώς συνδυάζονται με το μπάσο οι τρομπετίστικες συνθέσεις του Miles Davis;

Ναι, μάλλον δεν είναι πολύ σύνηθες αυτό. Είναι μια πρόταση για έναν άλλο τρόπο ακρόασης αυτού του μουσικού κόσμου. Ο Miles συνεργάστηκε με μπασίστες που σημάδεψαν την τζαζ – Paul Chambers, Ron Carter, Marcus Miller. Και τους έδινε χώρο. Το να προσεγγίσεις αυτή τη μουσική «από το μπάσο» δεν είναι αντίθεση – είναι επιστροφή στις ρίζες, κατ εμέ. Ειδικά στη συνεργασία του με τον Marcus Milles (βλέπε Tutu) το χρώμα έρχονταν από κάτω. Οπότε όντως το βλέπουμε λίγο "ανάποδα", αλλά ίσως έτσι βγάζει καινούργιο νόημα και ενδιαφέρον.

Στην παράσταση αυτή, ο Miles δεν παρουσιάζεται μόνο μέσα από την μουσική, αλλά και μέσω σπάνιου οπτικού υλικού. Πώς πιστεύετε ότι η οπτική διάσταση ενισχύει την κατανόηση και την εμπειρία της μουσικής του;

Τελικά δεν θα έχουμε οπτικό υλικό, παρότι το προσπαθήσαμε. Δεν ήταν εύκολο να αποκτήσουμε τα δικαιώματα για να το δείξουμε όπως θα θέλαμε.
Αλλά το κενό αυτό μας έσπρωξε σε κάτι άλλο – πιο εσωτερικό. Μέσα από τις αφηγήσεις, μικρά αποσπάσματα από την αυτοβιογραφία του, και τη σχέση μας με τη μουσική του, προσπαθούμε να φέρουμε τον Miles μπροστά όχι ως εικόνα, αλλά ως παρουσία. Με ήχο, με σιωπές, με σκιά και φως. Η ομάδα είναι πραγματικά ονειρική και είναι χαρά μου που συνεργάζομαι ξανά με καλούς φίλους και καλλιτέχνες.

Έχοντας την δυνατότητα να ταξιδέψετε και να κάνετε συναυλίες σε όλο τον κόσμο, από πού πιστεύετε ότι αντλεί έμπνευση η σύγχρονη jazz; Τι διαφορά έχει αυτή η έμπνευση με τις θρυλικές εποχές της Blue Note;

Σήμερα η τζαζ δεν είναι τόσο «σκηνή» όσο μια συνείδηση. Παίρνει πράγματα από παντού: από παραδοσιακές μουσικές, από την ποπ κουλτούρα, από την τεχνολογία, από άλλες τέχνες, από τις πόλεις που ζούμε. Δεν υπάρχει πλέον τόσο ξεκάθαρα το κέντρο που υπήρχε στην εποχή της Blue Note. Κι αυτό είναι και καλό και δύσκολο. Τότε ήταν πιο σαφώς ορισμένα τα πράγματα: η μουσική γλώσσα ήταν αρκετά συγκεκριμένη. Τώρα υπάρχει το "πες το όπως το νιώθεις, αρκεί να είναι αληθινό". Αυτό, προσωπικά, με συγκινεί. Και με δυσκολεύει ταυτόχρονα. Αλλά προτιμώ αυτή την ελευθερία, γιατί είναι πιο ειλικρινής.