Ταινιάρες στο Netflix που σου ξέφυγαν

Οι ταινίες στο Netflix δεν είναι το δυνατό σημείο της πλατφόρμας. Πλην κάποιων εξαιρέσεων (Irishman, The Favorite, Maestro κ.α.) δεν ξεφεύγουν από τον κανόνα του «βάλε κάτι να δούμε για να περάσει η ώρα».

Αν ψάξεις όμως βρίσκεις κι εμάς μας αρέσει να ψάχνουμε, γι’ αυτό βρήκαμε μερικές ταινιάρες που πιθανώς σου ξέφυγαν, όμως οφείλεις να έχεις δει.

Κάποιες είναι παραγωγές της πλατφόρμας, άλλες φιλοξενούνται εδώ και καιρό.

Pulp Fiction (1994)

Η απόλυτη ταινία του Ταραντίνο είναι ένα instant classic και διαθέτει εκείνο το χαρακτηριστικό στιλ γραφής και όλες τις σινεφίλ εμμονές του μεγάλου δημιουργού που έφτιαξε ολόκληρη σχολή. Για το sountrack δεν χρειάζονται σχόλια – είναι επίσης υπέροχο. Η ταινία βραβεύτηκε με Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες, ενώ το σενάριο με Όσκαρ και Χρυσή Σφαίρα.

Heat (1995)

Tο μεγαλύτερο στοίχημα του Μάικλ Μαν ήταν να καταφέρει να ισορροπήσει σε μία ταινία, δύο από τα μεγαθήρια του σύγχρονου κινηματογράφου (Ντε Νίρο -Πατσίνο). Τα κατάφερε μαεστρικα, και έστησε ένα από τα πιο σφιχτοδεμένα αστυνομικά θρίλερ του σύγχρονου σινεμά, παρουσιάζοντας τη δική του εκδοχή στην κλασική ιστορία του «κλέφτη και αστυνόμου».

Terminator 2: Judgment Day (1991)

He is back. Πολύ πριν ο Τζέιμς Κάμερον ασχοληθεί με την δακρύβρεχτη ρομαντζάδα του Titanic, γνώριζε πολύ καλά πώς να κάνει ταινίες δράσης. Εξόπλισε τον Κυβερνήτη Άρνολντ με αρκετά όπλα για να ισοπεδώσει μια κωμόπολη και δημιούργησε ένα φουτουριστικό sequel το οποίο ξεπέρασε κατά πολύ τον προκάτοχό του σε επίπεδο σκηνών δράσης και ειδικών εφέ.

Don’t Look Up (2022)

Aπό τις λίγες ταινίες που κατάφεραν να προκαλέσουν τέτοιο διχασμό στη σινεφίλ κοινότητα, το φιλμ του Adam McKay μπορεί να μην έχει βαθυστόχαστα νοήματα, αλλά σατιρίζει με τσαμπουκά όλα όσα τραγελαφικά συμβαίνουν γύρω σου. Πρόκειται για ένα σουρεάλ ντοκιμαντέρ, σαν το «Death to 2021», ένα φιλμ το οποίο βλέπεις και αναφωνείς «καλά, δεν απέχει και πολύ αυτό από την αλήθεια».

Babel (2006)

Η τριλογία που ξεκίνησαν ο Αλεχάντρο Γκονζάλες Ιναρίτου κι ο συμπατριώτης του σεναριογράφος, Γκιγιέρμο Αριάγκα με τα ”Amores Perros” και ”21 Grams”, κλείνει όσο μαύρα πρέπει, σπάει καρδιές και μιλά για μια Βαβέλ τραυματισμένων ανθρώπων που δεν γίνεται να μην σου σφίξει το στομάχι. Οι φοβερές ερμηνείες από τον Μπραντ Πιτ και την Κέιτ Μπλάνσετ είναι το κερασάκι στην τούρτα. Βραβείο σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ Καννών και Όσκαρ μουσικής.

The Descendants (2011)

Ένας αδιάφορος σύζυγος και πατέρας δυο κοριτσιών, αναγκάζεται να επανεξετάσει το παρελθόν και να δει το μέλλον με διαφορετική ματιά, όταν η σύζυγός του τραυματίζεται σοβαρά σε ένα ατύχημα. Ο βραβευμένος με Όσκαρ Αλεξάντερ Πέιν που φέτος μας έφερε το επίσης εξαιρετικό Holdovers, σκηνοθετεί έναν απολαυστικό Τζορτζ Κλούνεϊ σε έναν από τους καλύτερους και πιο ευαίσθητους ρόλους της καριέρας του.

The Pale Blue Eye (2022)

Το ατμοσφαιρικό θρίλερ Σκοτ Κούπερ  βάζει τον νεαρό  Έντγκαρ Άλαν Πόε να συνδράμει τις προσπάθειες ενός ντετέκτιβ να εξιχνιάσει μια δολοφονία σε ένα στρατόπεδο. Με δύο σπουδαίες ερμηνείες από τον Κρίστιαν Μπέιλ και τον Χάρι Μέλινγκ, το Pale Blue Eye ξεχωρίζει από τον κατιμά των παραγωγών της πλατφόρμας για τον μοναδικό τρόπο με τον οποίο συνδυάζει το αστυνομικό μυστήριο με την ποίηση του καταραμένου συγγραφέα.

Annihilation (2018)

Διασκευάζοντας το ομώνυμο βιβλίο του Τζεφ Βάντερμιρ, ο ιδιοφυής Άλεξ Γκάρλαντ του Ex Machina παραδίδει ένα μάθημα στον υπαρξιακό τρόμο, μια ταινία για την φθορά του ανθρώπινου είδους, ένα αλληγορικό sci-fi που δεν πήρε την αναγνωρισιμότητα που όφειλε, μια μοντέρνα αναφορά στο σινεμά του Ταρκόφσκι αλλά και τον τρόμο του Λάβκραφτ. Το φινάλε προκαλεί ρίγη.