Ο Johnny O μιλά στο in2life με αφορμή την παράστασή του SCARMFACE στο Θέατρο Επί Κολωνώ, για δεύτερη χρονιά

Ο  Johnny O κρύβεται πίσω από τη δημιουργία του SCARMFACE, της θεατρικής παράστασης που ανεβαίνει στο Θέατρο Επί Κολωνώ, για δεύτερη χρονιά κι εμείς δεν χάσαμε ευκαιρία να μιλήσουμε μαζί του και να μας εξηγήσει τα καθέκαστα για το έργο.

Σκηνοθετήσατε αυτή την  αγαπημένη, κλασική κινηματογραφική ιστορία, με μία ξεχωριστή θεατρική σύλληψη. Πως σκεφτήκατε ότι αυτό το έργο μπορεί να αφορά τον σύγχρονο θεατή;

Η σκηνοθετική μου οπτική θεωρώ ότι αποτελεί μια νέα πρόταση. Η διασκευή - προσαρμογή του έργου έχει γίνει με οδηγό τη σωματική έκφραση των ηθοποιών, όλες οι σκηνές είναι σχεδόν χορογραφημένες από την χορογράφο μας Ιωάννα Καμπυλαυκά. Η εικαστική παρέμβαση του σκηνογράφου-ζωγράφου Αντώνη Νομικού δίνει την ατμόσφαιρα και την ασπρόμαυρη αισθητική του βωβού κινηματογράφου. Πρόκειται για μια παράσταση που μεταφέρει το κοινό ουσιαστικά μέσα στον κινηματογράφο. Αυτό το είδος θεάτρου σπάει την απόσταση ανάμεσα στον θεατή και τον ηθοποιό, ενώ ταυτόχρονα παραμένει αποστασιοποιημένο. Το έργο μου βασίζεται στην κοινή θεατρική γλώσσα όλου του κόσμου, το σώμα και την έκφραση των ηθοποιών μου. Θεωρώ πως ο "Scarmface" αφορά τον σύγχρονο θεατή καθώς αποτελεί μια μοναδική εμπειρία θεατρικού ταξιδιού.

Πόσο δύσκολο είναι να κάνετε τη διασκευή, να σκηνοθετείτε και να παίζεται κιόλας τον  κεντρικό ρόλο  του Toni Cazzo;

Το να δημιουργείς ένα θεατρικό έργο είναι για μένα πηγή ζωής. Γράφοντας τις σκηνές ενός έργου μου, που κατά κύριο λόγο αναφέρεται και υπογραμμίζει τη σωματικότητα και την έκφραση των ηθοποιών, αυτόματα γίνομαι και σκηνοθέτης, καθώς οι σκηνές παίρνουν σάρκα και οστά ήδη στο μυαλό μου. Ο ρόλος του Toni είναι ίσως ο πιο αγαπημένος μου ρόλος από όσους έχω μέχρι σήμερα υποδυθεί. Η δυσκολία να κάνεις και τα τρία σωστά, ξεπερνιέται όταν έχεις συνεργάτες που εμπιστεύεσαι, γιατί γνωρίζουν τον στόχο και τον κώδικα της κάθε σκηνής.

Εμπνέεστε από τον παλιό κλασικό και τον βωβό κινηματογράφο. Εξάλλου όπως έχετε πει το έργο σας βασίζεται στην πρώτη ταινία του  Scarface το 1932. Αυτό και μόνο είναι πρωτοποριακό για μια εποχή που στον κινηματογράφο έχει επιβληθεί η τεχνολογία και τα avatar. Θέλετε να μου πείτε λίγο για αυτή την επιλογή;

Η εποχή της ταχύτητας, της αγωνίας και της αποξένωσης συχνά βρίσκει τρόπο να γίνεται ανθρώπινη κι αληθινή. Αυτό επιτυγχάνεται μόνο όταν ο σύγχρονος άνθρωπος κοιτά εντός του. Η προσωπική μου ανάγκη να εκφραστώ μέσα από το θέατρο, μου δίνει ισορροπία και γαλήνη κι η καθημερινότητα μου αποκτά ουσία και νόημα. Ως θεατής ψάχνω τα κλασσικά έργα ιδωμένα μ' έναν σύγχρονο τρόπο. Υπάρχουν κείμενα αξεπέραστα, έργα κινηματογραφικά και θεατρικά που θα μείνουν σύγχρονα όσα χρόνια κι αν περάσουν. Ο τρόπος κι η μέθοδος που χρησιμοποιεί κάθε καλλιτέχνης πρέπει να συμβαδίζει με την εκάστοτε εποχή. Η δική μου μέθοδος είναι να μεταφέρω τον παλιό κλασσικό κινηματογράφο στη θεατρική σκηνή με ρυθμούς κι εικόνες γρήγορες κι άμεσα κατανοητές. Κάθε σκηνή του έργου μου θα μπορούσε να αποτελεί story στα social media.

Βρήκα ιδιαίτερα ευφυές το  Scarmface αντί του Scarface που  είναι  ο πραγματικός τίτλος της ταινίας. Scarmface δηλαδή η δική μου οπτική (my point of view) πάνω στην εμβληματική αυτή ταινία. Σε ποια σημεία διαφοροποιείστε από την ταινία και ποιες οι τομές;

Όντως υπάρχει το σημάδι μου σ' αυτό το έργο. Το γράμμα "m" στον τίτλο του έργου, υπογραμμίζει τις λέξεις mute και mime. Η διαφοροποίηση όμως δε βρίσκεται μόνο εκεί. Το έργο μου είναι κωμωδία. Οι χαρακτήρες μου είναι τραγικοί. Το γέλιο προκύπτει από τις καταστάσεις που βιώνουν κι όχι από τους αστείες φιγούρες-φόρμες τους. Ακολουθώ τα λόγια του μεγάλου Charlie Chaplin "Η ζωή από κοντά είναι τραγωδία, αλλά από μακριά τρελή κωμωδία".

Πως υλοποιείται αυτό επί σκηνής; Τι πρέπει να περιμένει ο θεατής;

Το μόνο που πρέπει να κάνει ο θεατής σ' αυτό το έργο, είναι να κάτσει αναπαυτικά, για να απολαύσει το "ταξίδι" του!

Το σύνθημα που προκύπτει είναι “Πρόσεχε ποιον εμπιστεύεσαι!”; Πως μεταφράζεται αυτό στην σύγχρονη εποχή;

Καταπληκτική ερώτηση! Ας ξαναδούμε όλοι μας, ποιούς έχουμε εμπιστευτεί. Σε ποιούς έχουμε δώσει εξουσία, σε ποιούς έχουμε εκμυστηρευτεί προσωπικές μας ανασφάλειες και προβλήματα, ποιούς έχουμε για στήριγμα κι έπειτα ας ρωτήσουμε τον εαυτό μας, ποιόν πραγματικά εμπιστευόμαστε. Νομίζω θα μας εκπλήξει το αποτέλεσμα...

Η θεατρική σας ομάδα SplishSplash  έχει έντονο ανθρωπιστικό ρόλο και μεγάλη ευαισθησία για τα κοινωνικά προβλήματα.  Μαζί με την συμπρωταγωνίστριά σας Χριστίνα Δενδρινού βοηθάτε την ομάδα LoveVan. Χωρίς να  μειώνω την συνεισφορά του ιδιώτη αυτή την συνδρομή θα έπρεπε να την παρέχει το κράτος και να μην πέφτει  αποκλειστικά στους ιδιώτες. Ποια είναι η γνώμη σας ;

Εμείς προσφέρουμε κι ως ομάδα αλλά κι ο καθένας προσωπικά, όχι μόνο χρήματα αλλά και προσωπικό χρόνο. Η λέξη άνθρωπος βασίζεται στην συνύπαρξη, την κατανόηση, την ενσυναίσθηση και την αλληλεγγύη. Το Κράτος σήμερα αποδυναμώνει τις παραπάνω αρχές, λόγω αδιαφορίας για τον πολίτη. Πρέπει να βρίσκεται δίπλα μας! Η οικονομική ανασφάλεια, οι κακές εργασιακές συνθήκες, οι ελλείψεις σε δομές περίθαλψης κι υγείας, η αδιαφορία για πλήθος αβοήθητων κι εξαθλιωμένων  ανθρώπων που κυκλοφορούν σαν φαντάσματα σ' αυτή την πόλη, μαρτυρούν την έλλειψη μέριμνας από το Κράτος. Σίγουρα θα πρέπει να προσφέρει πολύ περισσότερα κι όχι να στηρίζεται μόνο στις πλάτες και στο φιλότιμό μας.

Σχετικά με το σωματικό θέατρο που υπηρετείτε,  πως συνεργαστήκατε με τους συμπρωταγωνιστές σας,  Γιώργο Ντούση, Αλέξη Βιδαλάκη, Μαρία Μπαλούτσου, Βασίλη Καζή, Εύη Κολιούλη και Χριστίνα Δενδρινού;

Η συνεργασία μου μ' αυτούς τους υπέροχους ανθρώπους ήταν εξαιρετική. Η ανταλλαγή και η δημιουργία αποτέλεσαν βασικό στοιχείο αυτής της συνύπαρξης.

Χωρίς να θέλω να κάνω spoiler για εμένα η κορυφαία σκηνή του τέλους με τον ήρωα να είναι μόνος του, απέναντι στο θάνατο, θύμα μιας καπιταλιστικής φρενίτιδας, περιμένοντας το πισώπλατο χτύπημα στο σιντριβάνι  με ένα άγαλμα που έχει την επιγραφή: "Ο Κόσμος Είναι Δικός Σου" είναι ο οδυνηρός σαρκασμός για την πλήρη εκμετάλλευση του ατόμου από το  χρήμα, από την άκρατη φιλοδοξία, την εξάρτηση  και την απληστία.   Πόσο δύσκολο είναι να αποδοθεί αυτό  και η διαδρομή του μέχρι το σημείο αυτό παρακάμπτοντας τον λόγο;

Σπουδαία σκηνή! Η αλήθεια για το κυνήγι του τίποτα. Όλοι οι ήρωες μου κυνηγούν. Στον δρόμο τους συναντούν τη ματαιοδοξία, την απληστία, την απώλεια, την προδοσία αλλά και την επιτυχία, την πίστη, την ευτυχία και τέλος την καταστροφή. Θα μοιραστούμε μαζί σας φέτος στο "Επί Κολωνώ" αυτές τις στιγμές. Όσον αφορά την έλλειψη λόγου, θα απαντήσω με το κοινότυπο...μια εικόνα ισοδυναμεί με χίλιες λέξεις!