The Dressmaker: Από την Αυστραλία… στα θερινά
Η Κέιτ Γουίνσλετ πρωταγωνιστεί στη νέα αυστραλέζικη ταινία που θα δούμε ευχάριστα σε κάποιο θερινό σινεμά.
του Λουκά Τσουκνίδα
Η αυστραλέζα Τζόσελιν Μούρχαουζ μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη το μυθιστόρημα της συμπατριώτισάς της Ρόζαλι Χαμ, “The Dressmaker”, ένα τραγικωμικό γκοθ παραμύθι μοιρολατρίας και εκδίκησης με έντονα στοιχεία μαύρου χιούμορ, αλλά και κάπως τραβηγμένη διάρκεια. Το αποτέλεσμα, αν και αποτυγχάνει εμφανώς να διατηρήσει μια ισορροπία μεταξύ των ετερόκλητων χαρακτηριστικών του, είναι, αν μη τι άλλο, συμπαθητικό και ίσως μπορεί να σταθεί ως διασκεδαστικό σε μια χαλαρή βραδιά στο θερινό σινεμά.
Η υπόθεση
Μετά από χρόνια απουσίας, η Μύρτλ Ντάνατζ επιστρέφει στο χωριό της, κάπου στα αυστραλέζικα κατσάβραχα, για να φροντίσει την άρρωστη μητέρα της και να ξεκαθαρίσει τους λογαριασμούς της με τους χωριανούς της που την έδιωξαν παιδί. Με όπλο τον παρισινό της αέρα και τις ικανότητές της ως μοδίστρα υψηλής ραπτικής σαγηνεύει γυναίκες και άντρες και ανατρέπει τους ρυθμούς του χωριού με ανάμικτα, όμως, αποτελέσματα...
Η κριτική
Αν και η μεταφορά ενός λογοτεχνικού έργου στο σινεμά είναι συχνά μια υπόθεση καταδικασμένη στη μετριότητα, βλέποντας την ταινία, μπορεί κανείς ν' αντιληφθεί τι ήταν αυτό που έκανε την Τζόσελιν Μούρχαουζ να επιχειρήσει να κάνει το “The Dressmaker”. Το σκηνικό, οι χαρακτήρες, η πλοκή, όλα μοιάζουν πολύ κινηματογραφικά και συνηγορούν στην εξακριβωμένη από καιρό παρατήρηση ότι πολλοί συγγραφείς γράφουν πια έτσι, ώστε τα βιβλία τους να είναι, όπως λένε στ' αγγλικά, “κινηματογραφίσιμα”. Έτσι, οι εικόνες, οι καρικατούρες, το χιούμορ, τα επαρχιώτικα κλισέ και οι δραματουργικές υπερβολές του πρωτότυπου (υποθέτουμε ότι δεν έχει υποστεί ριζικές αλλαγές), βρίσκουν το δεύτερο σπίτι τους στη μεγάλη οθόνη και γίνονται, στα χέρια της σκηνοθέτη, μία συμπαθητική μαύρη κομεντί.
Η εκθαμβωτική Μύρτλ Ντάνατζ εμφανίζεται με τρόπο μοιραίο που μυρίζει παλιά καλή κινηματογραφική εκδίκηση, πριν μας αποκαλύψει ότι πρώτα πρέπει να μάθει για ποιο πράγμα έρχεται να εκδικηθεί. Η παράλογη, αλλά όχι και αναληθής, αντίφαση του μυστικού που μένει θολό για τόσο πολύ καιρό σε ένα τόσο μικρό μέρος, αποτελεί την κινητήριο δύναμη των “παρεξηγήσεων” και των κοινωνικών αυτοματισμών που παίρνουν μπρος με την άφιξη της προσωποποίησης του μυστικού αυτού. Η υψηλή ραπτική είναι το βασικό σεναριακό εύρημα, ο δούρειος ίππος της Μύρτλ για την καρδιά της καχύποπτης και εσωστρεφούς κοινότητας, μιας “κιβωτού” επαρχιωτισμού όπου φαίνεται να υπάρχει ένα άτομο από κάθε τύπο κατοίκου.
Το πρόβλημα του “The Dressmaker”, κάτι που στο βιβλίο ίσως να σώζεται απ' την αφηγηματική δομή και το ύφος της γραφής, είναι η αδυναμία του να θέσει έναν συγκεκριμένο τόνο και μία κυρίαρχη ατμόσφαιρα, αφού μεταπηδά νευρικά ανάμεσα στο δράμα, το ρομάντσο, την κωμωδία και τη μαυρίλα, ξαφνιάζοντας τον θεατή, αλλά όχι πάντοτε ευχάριστα. Το ερωτικό ενδιαφέρον, το μυστικό προς εξιχνίαση, η ενδοοικογενειακή πικρία, η υποκρισία και η συγκάλυψη στην κοινότητα, οι εκκεντρικές λεπτομέρειες και η λυτρωτική κορύφωση, μπλέκονται άνισα, αλληλονοθεύονται και υπονομεύουν τελικά την αφηγηματική εμπειρία στην οποία αποσκοπεί η δημιουργός.
Παρ' όλα αυτά, οι καλές της προθέσεις, οι πολύ όμορφες εικόνες και οι ευχάριστες ερμηνείες δίνουν στην ταινία μία ώθηση προς τα επάνω, κάνουν τις αδυναμίες της ανεκτές και τις λεπτομέρειές της διασκεδαστικές. Η Κέιτ Γουίνσλετ, στον κεντρικό ρόλο, προσπαθεί πολύ να πάρει την ταινία επάνω της, αλλά δεν κάνει την υπέρβαση, την ώρα που η Τζούντι Ντέιβις είναι μονίμως ένα επίπεδο πάνω απ' όλους ως μαμά Ντάνατζ. Ο Χιούγκο Γουίβινγκ με τον Λίαμ Χέμσγουορθ, πάλι, χάνονται στις καρικατούρες τις οποίες ενσαρκώνουν μηχανικά, σε αντίθεση με τους “άγνωστους” συναδέλφους τους που δίνουν στο χωριό τον ιδιόρρυθμο και υποχθόνιο χαρακτήρα που απαιτείται απ' το στόρι.
Το “The Dressmaker” είναι μια μέτρια ταινία που βλέπεται ευχάριστα.
Βγαίνουν ακόμη:
Το δράμα της Ισιάρ Μπογιάιν “The Olive Tree”, το κακό πολιτικό θρίλερ “The Colony”, η γαλλική κομεντί “Blind Date” και το σίκουελ “Teenage Mutant Ninja Turtles 2: Out of the Shadows”.
Η αυστραλέζα Τζόσελιν Μούρχαουζ μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη το μυθιστόρημα της συμπατριώτισάς της Ρόζαλι Χαμ, “The Dressmaker”, ένα τραγικωμικό γκοθ παραμύθι μοιρολατρίας και εκδίκησης με έντονα στοιχεία μαύρου χιούμορ, αλλά και κάπως τραβηγμένη διάρκεια. Το αποτέλεσμα, αν και αποτυγχάνει εμφανώς να διατηρήσει μια ισορροπία μεταξύ των ετερόκλητων χαρακτηριστικών του, είναι, αν μη τι άλλο, συμπαθητικό και ίσως μπορεί να σταθεί ως διασκεδαστικό σε μια χαλαρή βραδιά στο θερινό σινεμά.
Η υπόθεση
Μετά από χρόνια απουσίας, η Μύρτλ Ντάνατζ επιστρέφει στο χωριό της, κάπου στα αυστραλέζικα κατσάβραχα, για να φροντίσει την άρρωστη μητέρα της και να ξεκαθαρίσει τους λογαριασμούς της με τους χωριανούς της που την έδιωξαν παιδί. Με όπλο τον παρισινό της αέρα και τις ικανότητές της ως μοδίστρα υψηλής ραπτικής σαγηνεύει γυναίκες και άντρες και ανατρέπει τους ρυθμούς του χωριού με ανάμικτα, όμως, αποτελέσματα...
Η κριτική
Αν και η μεταφορά ενός λογοτεχνικού έργου στο σινεμά είναι συχνά μια υπόθεση καταδικασμένη στη μετριότητα, βλέποντας την ταινία, μπορεί κανείς ν' αντιληφθεί τι ήταν αυτό που έκανε την Τζόσελιν Μούρχαουζ να επιχειρήσει να κάνει το “The Dressmaker”. Το σκηνικό, οι χαρακτήρες, η πλοκή, όλα μοιάζουν πολύ κινηματογραφικά και συνηγορούν στην εξακριβωμένη από καιρό παρατήρηση ότι πολλοί συγγραφείς γράφουν πια έτσι, ώστε τα βιβλία τους να είναι, όπως λένε στ' αγγλικά, “κινηματογραφίσιμα”. Έτσι, οι εικόνες, οι καρικατούρες, το χιούμορ, τα επαρχιώτικα κλισέ και οι δραματουργικές υπερβολές του πρωτότυπου (υποθέτουμε ότι δεν έχει υποστεί ριζικές αλλαγές), βρίσκουν το δεύτερο σπίτι τους στη μεγάλη οθόνη και γίνονται, στα χέρια της σκηνοθέτη, μία συμπαθητική μαύρη κομεντί.
Η εκθαμβωτική Μύρτλ Ντάνατζ εμφανίζεται με τρόπο μοιραίο που μυρίζει παλιά καλή κινηματογραφική εκδίκηση, πριν μας αποκαλύψει ότι πρώτα πρέπει να μάθει για ποιο πράγμα έρχεται να εκδικηθεί. Η παράλογη, αλλά όχι και αναληθής, αντίφαση του μυστικού που μένει θολό για τόσο πολύ καιρό σε ένα τόσο μικρό μέρος, αποτελεί την κινητήριο δύναμη των “παρεξηγήσεων” και των κοινωνικών αυτοματισμών που παίρνουν μπρος με την άφιξη της προσωποποίησης του μυστικού αυτού. Η υψηλή ραπτική είναι το βασικό σεναριακό εύρημα, ο δούρειος ίππος της Μύρτλ για την καρδιά της καχύποπτης και εσωστρεφούς κοινότητας, μιας “κιβωτού” επαρχιωτισμού όπου φαίνεται να υπάρχει ένα άτομο από κάθε τύπο κατοίκου.
Το πρόβλημα του “The Dressmaker”, κάτι που στο βιβλίο ίσως να σώζεται απ' την αφηγηματική δομή και το ύφος της γραφής, είναι η αδυναμία του να θέσει έναν συγκεκριμένο τόνο και μία κυρίαρχη ατμόσφαιρα, αφού μεταπηδά νευρικά ανάμεσα στο δράμα, το ρομάντσο, την κωμωδία και τη μαυρίλα, ξαφνιάζοντας τον θεατή, αλλά όχι πάντοτε ευχάριστα. Το ερωτικό ενδιαφέρον, το μυστικό προς εξιχνίαση, η ενδοοικογενειακή πικρία, η υποκρισία και η συγκάλυψη στην κοινότητα, οι εκκεντρικές λεπτομέρειες και η λυτρωτική κορύφωση, μπλέκονται άνισα, αλληλονοθεύονται και υπονομεύουν τελικά την αφηγηματική εμπειρία στην οποία αποσκοπεί η δημιουργός.
Παρ' όλα αυτά, οι καλές της προθέσεις, οι πολύ όμορφες εικόνες και οι ευχάριστες ερμηνείες δίνουν στην ταινία μία ώθηση προς τα επάνω, κάνουν τις αδυναμίες της ανεκτές και τις λεπτομέρειές της διασκεδαστικές. Η Κέιτ Γουίνσλετ, στον κεντρικό ρόλο, προσπαθεί πολύ να πάρει την ταινία επάνω της, αλλά δεν κάνει την υπέρβαση, την ώρα που η Τζούντι Ντέιβις είναι μονίμως ένα επίπεδο πάνω απ' όλους ως μαμά Ντάνατζ. Ο Χιούγκο Γουίβινγκ με τον Λίαμ Χέμσγουορθ, πάλι, χάνονται στις καρικατούρες τις οποίες ενσαρκώνουν μηχανικά, σε αντίθεση με τους “άγνωστους” συναδέλφους τους που δίνουν στο χωριό τον ιδιόρρυθμο και υποχθόνιο χαρακτήρα που απαιτείται απ' το στόρι.
Το “The Dressmaker” είναι μια μέτρια ταινία που βλέπεται ευχάριστα.
Βγαίνουν ακόμη:
Το δράμα της Ισιάρ Μπογιάιν “The Olive Tree”, το κακό πολιτικό θρίλερ “The Colony”, η γαλλική κομεντί “Blind Date” και το σίκουελ “Teenage Mutant Ninja Turtles 2: Out of the Shadows”.
