X-Men Apocalypse: Τρίτο και… φαρμακερό
Το τρίτο και τελευταίο μέρος της δεύτερης τριλογίας των X-Men έχει σίγουρα εντυπωσιακή δράση, αλλά ένα μέτριο συνολικό αποτέλεσμα.
του Λουκά Τσουκνίδα
Η δεύτερη τριλογία των X-Men κλείνει απ' το χέρι εκείνου που τα ξεκίνησε όλα, πίσω στο μακρινό 2000, καθώς ο Μπράιαν Σίνγκερ μας μεταφέρει στη δεκαετία του '80 για να μάθουμε επιτέλους με ποιο τρόπο ο Προφέσορ Εξ, απ' το πλούσιο μαλλί του Τζέιμς Μάκαβοϊ, κατέληξε με την καράφλα του Πάτρικ Στιούαρτ. Το “X-Men: Apocalypse” είναι ακόμη μία αναμέτρηση των δύο τετριμμένων πια κοσμοθεωριών, της συνύπαρξης και της σύγκρουσης, αυτή τη φορά με αφορμή μία υπερφυσική απειλή απ' το μακρινό παρελθόν που μοιάζει ασταμάτητη. Γνώριμοι χαρακτήρες, παλιοί και νέοι, οικεία θέματα, αρκετή κι εντυπωσιακή δράση, αλλά το τελικό μίγμα, μέτριο.
Η υπόθεση
Κάποια μυστική λατρευτική ομάδα, κάπου στο Κάιρο, ξυπνά έναν πανάρχαιο βασιλιά-θεό, τον πρώτο μεταλλαγμένο, ο οποίος έχει σκοπό να φέρει την “Αποκάλυψη”. Στην Πολωνία, ο Έρικ Λένσερ αποκαλύπτεται ως Μαγκνέτο, κάτι που κοστίζει τη ζωή της γυναίκας και της κόρης του, ενώ στο σχολείο, εμφανίζεται η Ρέιβεν που ανησυχεί για τον Έρικ και θέλει τη βοήθεια του Προφέσορ. Εν τω μεταξύ, ο Εν Σάμπα Νουρ στρατολογεί μεταλλαγμένους για τα κακόβουλα σχέδιά του...
Η κριτική
Με το “X-Men: Days of Future Past”, το δεύτερο μέρος της πρίκουελ τριλογίας, ο Μπράιαν Σίνγκερ ίσως άγγιξε το ταβάνι του, δίνοντάς μας μια ταινία που, παρά τα πέρα δώθε στο χρόνο και τις παραλλαγές σε ιστορικά γεγονότα, κόλλησε στο όλο κόνσεπτ των X-Men και την απολαύσαμε για τους χαρακτήρες και τη δυναμική των σχέσεών τους, όσο και για το στόρι της. Εδώ, παρ' ότι δεν μπορεί να είναι το τελευταίο πρίκουελ (υπάρχει και η δεκαετία του '90 για να κλείσει το φλας-μπακ πριν την ταινία του 2000), ο Σίνγκερ σκηνοθετεί με όρους κλεισίματος τριλογίας, οι οποίοι προστάζουν δράση και πάλι δράση.
Το αποτέλεσμα είναι ένα σενάριο που αναμασά τα γνωστά ζητήματα της σειράς, το τρίγωνο Τσαρλς-Ρέιβεν-Έρικ, τα δίπολα Προφέσορ-Μαγκνέτο και X-Men-Στρατός και τα ψυχολογικά των νεαρών μεταλλαγμένων, χωρίς όμως να εμβαθύνει, αφού προέχει η σωτηρία του κόσμου από έναν... αρχαίο μεταλλαγμένο θεό που ρουφά δυνάμεις απ' τους άλλους και μπορεί να ισοπεδώσει ολόκληρες πόλεις με το βλέμμα του. Για να τον βοηθήσει (ένας... θεός ξέρει γιατί) στρατολογεί τρεις παραστρατημένους μεταλλαγμένους και τον Μαγκνέτο.
Εδώ, το έμπειρο μάτι (not!) μπορεί να εντοπίσει τη χειρότερη στιγμή της ταινίας, καθώς η έκθεση των δυνάμεων του Έρικ Λένσερ στους συναδέλφους του στο εργοστάσιο μετάλλου (τι διάολο κάνει κάποιος με ηλεκτρομαγνητικές υπερδυνάμεις σ' αυτή τη δουλειά;) στην προσπάθεια του να σώσει μια ζωή, φέρνει τη προδοσία και τον θάνατο γυναίκας και κόρης από ένα (ΕΝΑ!) βέλος, την κατάλληλη χρονική στιγμή, ώστε να του γυρίσουν τα μυαλά και να γίνει “καβαλάρης της Αποκάλυψης”. Πάρα πολύ βολικό για την πλοκή και, ακόμη και με όρους υπερηρωικής φαντασίας, αδύνατο να το καταπιεί και ο πιο καλοπροαίρετος θεατής.
Στα θετικά της ταινίας, οι εμφανίσεις των νεαρών μεταλλαγμένων που παίρνουν τις θέσεις τους σιγά-σιγά στο σύμπαν της σειράς, με προεξάρχοντα τον Κουικσίλβερ του Έβαν Πίτερς που έχει μία αντίστοιχα απολαυστική (ειδικά σε 3D) σκηνή με την προηγούμενη ταινία και την πιτσιρίκα Τζιν Γκρέι (Σόφι Τέρνερ) που κλέβει εύκολα την καρδιά του άρτι αφιχθέντος Σάικλοπς (Τάι Σέρινταν). Απ' τους “κακούς” ξεχωρίζει η Στορμ της Αλεξάντρα Σιπ, ενώ σημαντικό ρόλο έχει και ο Κόντι Σμιτ-Μακφί στο ρόλο του τηλεμεταφερόμενου Ναϊτκρόλερ.
Απ' τους παλιούς, Μάκαβοϊ και Λόρενς κρατάνε τη φάση ψηλά, ενώ ο Φασμπέντερ και η μη-μεταλλαγμένη Ρόουζ Μπιρν έχουν αυτή τη φορά λιγότερα να δείξουν. Στο ρόλο του Εν Σάμπα Νουρ (ή Απόκαλιψ), κάνει ό,τι μπορεί ο Όσκαρ Άιζακ, αλλά μάταια, είναι ακόμη ένας χρηστικού τύπου υπερκακός στην ιστορία των υπερηρωικών ταινιών με αυταπάτες μεγαλείου και ολοκληρωτικής επικράτησης. Στις μάχες, ο χρόνος μοιράζεται ισορροπημένα μεταξύ χαρακτήρων, αλλά το ότι, την ώρα που οι άλλοι σφάζονται, ο Μαγκνέτο, δίπλα τους, καταστρέφει ολόκληρο τον κόσμο (γατάκια!) γέφυρα-γέφυρα και κοντέινερ-κοντέινερ για λογαριασμό μιας μαύρης μούμιας, όσο και να το τραβήξουμε, δε δικαιολογεί τη φασαρία, τον κόπο και το κόστος όλου αυτού του πράγματος.
Το “X-Men: Apocalypse” είναι, τελικά, όπως όλα “τρίτα μέρη”, το χειρότερο της τριλογίας. Το παραδέχονται, άλλωστε, κι οι νεαρότεροι ήρωες, βγαίνοντας απ' το σινεμά, όπου έχουν πάει να δουν την “Επιστροφή των Τζεντάι”.
Βγαίνουν ακόμη:
Το οικογενειακό δράμα “Fathers and Daughters”, το ιρανικό δράμα αγωνίας “Melbourne”, το κωμικό σίκουελ “Neighbors 2: Sorority Rising”, οι γαλλικές κωμωδίες “Bis” και “Le Grand Partage”, το ισπανικό θρίλερ “The Body” και το ντοκιμαντέρ “Project A”.
Η δεύτερη τριλογία των X-Men κλείνει απ' το χέρι εκείνου που τα ξεκίνησε όλα, πίσω στο μακρινό 2000, καθώς ο Μπράιαν Σίνγκερ μας μεταφέρει στη δεκαετία του '80 για να μάθουμε επιτέλους με ποιο τρόπο ο Προφέσορ Εξ, απ' το πλούσιο μαλλί του Τζέιμς Μάκαβοϊ, κατέληξε με την καράφλα του Πάτρικ Στιούαρτ. Το “X-Men: Apocalypse” είναι ακόμη μία αναμέτρηση των δύο τετριμμένων πια κοσμοθεωριών, της συνύπαρξης και της σύγκρουσης, αυτή τη φορά με αφορμή μία υπερφυσική απειλή απ' το μακρινό παρελθόν που μοιάζει ασταμάτητη. Γνώριμοι χαρακτήρες, παλιοί και νέοι, οικεία θέματα, αρκετή κι εντυπωσιακή δράση, αλλά το τελικό μίγμα, μέτριο.
Η υπόθεση
Κάποια μυστική λατρευτική ομάδα, κάπου στο Κάιρο, ξυπνά έναν πανάρχαιο βασιλιά-θεό, τον πρώτο μεταλλαγμένο, ο οποίος έχει σκοπό να φέρει την “Αποκάλυψη”. Στην Πολωνία, ο Έρικ Λένσερ αποκαλύπτεται ως Μαγκνέτο, κάτι που κοστίζει τη ζωή της γυναίκας και της κόρης του, ενώ στο σχολείο, εμφανίζεται η Ρέιβεν που ανησυχεί για τον Έρικ και θέλει τη βοήθεια του Προφέσορ. Εν τω μεταξύ, ο Εν Σάμπα Νουρ στρατολογεί μεταλλαγμένους για τα κακόβουλα σχέδιά του...
Η κριτική
Με το “X-Men: Days of Future Past”, το δεύτερο μέρος της πρίκουελ τριλογίας, ο Μπράιαν Σίνγκερ ίσως άγγιξε το ταβάνι του, δίνοντάς μας μια ταινία που, παρά τα πέρα δώθε στο χρόνο και τις παραλλαγές σε ιστορικά γεγονότα, κόλλησε στο όλο κόνσεπτ των X-Men και την απολαύσαμε για τους χαρακτήρες και τη δυναμική των σχέσεών τους, όσο και για το στόρι της. Εδώ, παρ' ότι δεν μπορεί να είναι το τελευταίο πρίκουελ (υπάρχει και η δεκαετία του '90 για να κλείσει το φλας-μπακ πριν την ταινία του 2000), ο Σίνγκερ σκηνοθετεί με όρους κλεισίματος τριλογίας, οι οποίοι προστάζουν δράση και πάλι δράση.
Το αποτέλεσμα είναι ένα σενάριο που αναμασά τα γνωστά ζητήματα της σειράς, το τρίγωνο Τσαρλς-Ρέιβεν-Έρικ, τα δίπολα Προφέσορ-Μαγκνέτο και X-Men-Στρατός και τα ψυχολογικά των νεαρών μεταλλαγμένων, χωρίς όμως να εμβαθύνει, αφού προέχει η σωτηρία του κόσμου από έναν... αρχαίο μεταλλαγμένο θεό που ρουφά δυνάμεις απ' τους άλλους και μπορεί να ισοπεδώσει ολόκληρες πόλεις με το βλέμμα του. Για να τον βοηθήσει (ένας... θεός ξέρει γιατί) στρατολογεί τρεις παραστρατημένους μεταλλαγμένους και τον Μαγκνέτο.
Εδώ, το έμπειρο μάτι (not!) μπορεί να εντοπίσει τη χειρότερη στιγμή της ταινίας, καθώς η έκθεση των δυνάμεων του Έρικ Λένσερ στους συναδέλφους του στο εργοστάσιο μετάλλου (τι διάολο κάνει κάποιος με ηλεκτρομαγνητικές υπερδυνάμεις σ' αυτή τη δουλειά;) στην προσπάθεια του να σώσει μια ζωή, φέρνει τη προδοσία και τον θάνατο γυναίκας και κόρης από ένα (ΕΝΑ!) βέλος, την κατάλληλη χρονική στιγμή, ώστε να του γυρίσουν τα μυαλά και να γίνει “καβαλάρης της Αποκάλυψης”. Πάρα πολύ βολικό για την πλοκή και, ακόμη και με όρους υπερηρωικής φαντασίας, αδύνατο να το καταπιεί και ο πιο καλοπροαίρετος θεατής.
Στα θετικά της ταινίας, οι εμφανίσεις των νεαρών μεταλλαγμένων που παίρνουν τις θέσεις τους σιγά-σιγά στο σύμπαν της σειράς, με προεξάρχοντα τον Κουικσίλβερ του Έβαν Πίτερς που έχει μία αντίστοιχα απολαυστική (ειδικά σε 3D) σκηνή με την προηγούμενη ταινία και την πιτσιρίκα Τζιν Γκρέι (Σόφι Τέρνερ) που κλέβει εύκολα την καρδιά του άρτι αφιχθέντος Σάικλοπς (Τάι Σέρινταν). Απ' τους “κακούς” ξεχωρίζει η Στορμ της Αλεξάντρα Σιπ, ενώ σημαντικό ρόλο έχει και ο Κόντι Σμιτ-Μακφί στο ρόλο του τηλεμεταφερόμενου Ναϊτκρόλερ.
Απ' τους παλιούς, Μάκαβοϊ και Λόρενς κρατάνε τη φάση ψηλά, ενώ ο Φασμπέντερ και η μη-μεταλλαγμένη Ρόουζ Μπιρν έχουν αυτή τη φορά λιγότερα να δείξουν. Στο ρόλο του Εν Σάμπα Νουρ (ή Απόκαλιψ), κάνει ό,τι μπορεί ο Όσκαρ Άιζακ, αλλά μάταια, είναι ακόμη ένας χρηστικού τύπου υπερκακός στην ιστορία των υπερηρωικών ταινιών με αυταπάτες μεγαλείου και ολοκληρωτικής επικράτησης. Στις μάχες, ο χρόνος μοιράζεται ισορροπημένα μεταξύ χαρακτήρων, αλλά το ότι, την ώρα που οι άλλοι σφάζονται, ο Μαγκνέτο, δίπλα τους, καταστρέφει ολόκληρο τον κόσμο (γατάκια!) γέφυρα-γέφυρα και κοντέινερ-κοντέινερ για λογαριασμό μιας μαύρης μούμιας, όσο και να το τραβήξουμε, δε δικαιολογεί τη φασαρία, τον κόπο και το κόστος όλου αυτού του πράγματος.
Το “X-Men: Apocalypse” είναι, τελικά, όπως όλα “τρίτα μέρη”, το χειρότερο της τριλογίας. Το παραδέχονται, άλλωστε, κι οι νεαρότεροι ήρωες, βγαίνοντας απ' το σινεμά, όπου έχουν πάει να δουν την “Επιστροφή των Τζεντάι”.
Βγαίνουν ακόμη:
Το οικογενειακό δράμα “Fathers and Daughters”, το ιρανικό δράμα αγωνίας “Melbourne”, το κωμικό σίκουελ “Neighbors 2: Sorority Rising”, οι γαλλικές κωμωδίες “Bis” και “Le Grand Partage”, το ισπανικό θρίλερ “The Body” και το ντοκιμαντέρ “Project A”.
