The Nice Guys: Κωμωδία δράσης με Ράιαν Γκόσλινγκ
Η κωμωδία δράσης στην οποία πρωταγωνιστούν ο Ράιαν Γκόσλινγκ και ο Ράσελ Κρόου είναι διασκεδαστική, αν και παλιομοδίτικη.
του Λουκά Τσουκνίδα
Στην τρίτη του σκηνοθετική απόπειρα, μετά τα “Kiss Kiss Bang Bang” και “Iron Man 3”, ο Σέιν Μπλακ παραμένει ακμαίος χωρίς να αποκλίνει απ' το είδος που χρόνια τώρα υπηρετεί ως σεναριογράφος, την κωμωδία δράσης. Το “The Nice Guys” είναι μια τυπική περίπτωση “αταίριαστου δίδυμου”, ενός ζευγαριού ηρώων που δημιουργείται λόγω ανωτέρας βίας κι έτσι, κατά την αναμέτρησή του με τις περιστάσεις περισσεύουν η δράση και οι πλάκες. Αν και εξόφθαλμα παλιομοδίτικη, η εκτέλεση του Μπλακ δεν απογοητεύει, υποβοηθούμενη σημαντικά κι απ' τους τρεις εξαιρετικούς πρωταγωνιστές του.
Η υπόθεση
Κάπου στο Ελ Έι του '70, ο Τζάκσον Χίλι, τραμπούκος προς ενοικίαση, δέρνει τον ιδιωτικό ντετέκτιβ Χόλαντ Μαρτς, εκτελώντας “συμβόλαιο” για λογαριασμό της ακτιβίστριας Αμέλια Κάτνερ, την οποία ο δεύτερος παρακολουθεί ενώ διερευνά το θάνατο μιας πορνοστάρ. Το πράγμα, όμως δεν είναι τόσο απλό κι ο Χίλι καταλήγει να ζητήσει τη βοήθεια του Μαρτς για να εξιχνιάσουν μια σειρά φόνων που εμπλέκουν, απ' τη βιομηχανία πορνό μέχρι την κυβέρνηση των ΗΠΑ...
Η κριτική
Οι δύο “κατά λάθος” ήρωες του Μπλακ ξεκινούν, αναμενόμενα, στραβά, καθώς ο ένας έχει πληρωθεί για να δείρει τον άλλον, τον οποίο αργότερα πληρώνει για να του βρει την κοπέλα που τον πλήρωσε εξ αρχής για να τον δείρει. Ακούγεται μπερδεμένο και είναι, αφού η υπόθεση αφορά μία οικολόγα ακτιβίστρια με υποψία συμμετοχής σε πορνοταινία, μία νεκρή πορνοστάρ και τη γιαγιά της, έναν πορνοπαραγωγό κι έναν σκηνοθέτη του πειραματικού σινεμά που έχει καεί ζωντανός μαζί με τις ταινίες του...
Εντάξει, βρισκόμαστε στο Ελ Έι, στα σέβεντιζ, και δεν υπάρχει τρελό σενάριο μέσα σ' αυτό το πλαίσιο, αλλά εδώ οι δημιουργοί τραβάν ελαφρώς το σχοινί για να εξυπηρετήσουν το σκοπό της ταινίας τους που δεν είναι άλλος απ' την ανόθευτη διασκέδαση. Ο παθιασμένος Χίλι και ο βαριεστημένος Μαρτς ξεκινούν ένα κυνηγητό πίσω από διάσπαρτα στοιχεία πέφτοντας σε αδιέξοδα, γκάφες και κινδύνους, ώσπου ένα υψηλά ιστάμενο πρόσωπο τους καλεί για να ξεκαθαρίσει το τοπίο και να τους αναθέσει μια σημαντική αποστολή. Μαζί τους, παρά τις προσπάθειές τους για το αντίθετο, μπλέκεται και η Χόλι, η μοναχοκόρη του Μαρτς, η οποία δίνει έξτρα ενδιαφέρον στην πλοκή και γίνεται συνδετικός κρίκος μεταξύ των δύο αταίριαστων χαρακτήρων.
Όλ' αυτά, δίνονται με γερές δόσεις χιούμορ και σαρκασμού, αν και οι διάλογοι και τα γκαγκς μοιάζουν σε στιγμές να έχουν ξεσηκωθεί απ' τη δεκαετία του '90, ενώ δε λείπουν το ξύλο και το πιστολίδι, απαραίτητα, δίχως άλλο, σε μια ταινία του είδους. Από κοντά και ο φαινομενικά ανίκητος κακός, το διαπλεκόμενο στέλεχος και οι απανωτές ανατροπές που “παίζουν” με τα κλισέ του είδους και τις προσδοκίες του κοινού.
Όσο κι αν το όλο πράγμα μοιάζει εξαιρετικά διασκεδαστικό, πάντως, οι τρεις λόγοι που δουλεύει είναι η υπερπροσπάθεια του Ράιαν Γκόσλινγκ στο κωμικό σκέλος, η άνεση του Ράσελ Κρόου με τα όρια του ρόλου του και η υπέροχη εμφάνιση της Ανγκούρι Ράις, που κλέβει την παράσταση απ' τους διάσημους συμπρωταγωνιστές της, δίνοντας με την εξισορροπητική παρουσία της λίγο απαραίτητο βάθος σε μια ανερυθρίαστα καρτουνίστικη ταινία. Στα αρνητικά, δε μπορώ να μην αναφέρω και την εμφάνιση της Κιμ Μπάσιντζερ που μοιάζει πλέον σα να φοράει μάσκα του παλιότερου εαυτού της από λάτεξ, “φοβιστική” ακόμη και ως καρικατούρα.
Το “The Nice Guys” είναι μια παλιομοδίτικη, αλλά αρκούντως διασκεδαστική ταινία, κυρίως λόγω των πρωταγωνιστών της.
Βγαίνουν ακόμη:
Το υπέρμετρα μελό, διδακτικό βιογραφικό δράμα “Truth”, οι κωμωδίες “The Sweet Escape” και “Barbershop: The Next Cut”, το αστυνομικό θρίλερ “SK1” και το σίκουελ φαντασίας “Alice Through the Looking Glass”.
Στην τρίτη του σκηνοθετική απόπειρα, μετά τα “Kiss Kiss Bang Bang” και “Iron Man 3”, ο Σέιν Μπλακ παραμένει ακμαίος χωρίς να αποκλίνει απ' το είδος που χρόνια τώρα υπηρετεί ως σεναριογράφος, την κωμωδία δράσης. Το “The Nice Guys” είναι μια τυπική περίπτωση “αταίριαστου δίδυμου”, ενός ζευγαριού ηρώων που δημιουργείται λόγω ανωτέρας βίας κι έτσι, κατά την αναμέτρησή του με τις περιστάσεις περισσεύουν η δράση και οι πλάκες. Αν και εξόφθαλμα παλιομοδίτικη, η εκτέλεση του Μπλακ δεν απογοητεύει, υποβοηθούμενη σημαντικά κι απ' τους τρεις εξαιρετικούς πρωταγωνιστές του.
Η υπόθεση
Κάπου στο Ελ Έι του '70, ο Τζάκσον Χίλι, τραμπούκος προς ενοικίαση, δέρνει τον ιδιωτικό ντετέκτιβ Χόλαντ Μαρτς, εκτελώντας “συμβόλαιο” για λογαριασμό της ακτιβίστριας Αμέλια Κάτνερ, την οποία ο δεύτερος παρακολουθεί ενώ διερευνά το θάνατο μιας πορνοστάρ. Το πράγμα, όμως δεν είναι τόσο απλό κι ο Χίλι καταλήγει να ζητήσει τη βοήθεια του Μαρτς για να εξιχνιάσουν μια σειρά φόνων που εμπλέκουν, απ' τη βιομηχανία πορνό μέχρι την κυβέρνηση των ΗΠΑ...
Η κριτική
Οι δύο “κατά λάθος” ήρωες του Μπλακ ξεκινούν, αναμενόμενα, στραβά, καθώς ο ένας έχει πληρωθεί για να δείρει τον άλλον, τον οποίο αργότερα πληρώνει για να του βρει την κοπέλα που τον πλήρωσε εξ αρχής για να τον δείρει. Ακούγεται μπερδεμένο και είναι, αφού η υπόθεση αφορά μία οικολόγα ακτιβίστρια με υποψία συμμετοχής σε πορνοταινία, μία νεκρή πορνοστάρ και τη γιαγιά της, έναν πορνοπαραγωγό κι έναν σκηνοθέτη του πειραματικού σινεμά που έχει καεί ζωντανός μαζί με τις ταινίες του...
Εντάξει, βρισκόμαστε στο Ελ Έι, στα σέβεντιζ, και δεν υπάρχει τρελό σενάριο μέσα σ' αυτό το πλαίσιο, αλλά εδώ οι δημιουργοί τραβάν ελαφρώς το σχοινί για να εξυπηρετήσουν το σκοπό της ταινίας τους που δεν είναι άλλος απ' την ανόθευτη διασκέδαση. Ο παθιασμένος Χίλι και ο βαριεστημένος Μαρτς ξεκινούν ένα κυνηγητό πίσω από διάσπαρτα στοιχεία πέφτοντας σε αδιέξοδα, γκάφες και κινδύνους, ώσπου ένα υψηλά ιστάμενο πρόσωπο τους καλεί για να ξεκαθαρίσει το τοπίο και να τους αναθέσει μια σημαντική αποστολή. Μαζί τους, παρά τις προσπάθειές τους για το αντίθετο, μπλέκεται και η Χόλι, η μοναχοκόρη του Μαρτς, η οποία δίνει έξτρα ενδιαφέρον στην πλοκή και γίνεται συνδετικός κρίκος μεταξύ των δύο αταίριαστων χαρακτήρων.
Όλ' αυτά, δίνονται με γερές δόσεις χιούμορ και σαρκασμού, αν και οι διάλογοι και τα γκαγκς μοιάζουν σε στιγμές να έχουν ξεσηκωθεί απ' τη δεκαετία του '90, ενώ δε λείπουν το ξύλο και το πιστολίδι, απαραίτητα, δίχως άλλο, σε μια ταινία του είδους. Από κοντά και ο φαινομενικά ανίκητος κακός, το διαπλεκόμενο στέλεχος και οι απανωτές ανατροπές που “παίζουν” με τα κλισέ του είδους και τις προσδοκίες του κοινού.
Όσο κι αν το όλο πράγμα μοιάζει εξαιρετικά διασκεδαστικό, πάντως, οι τρεις λόγοι που δουλεύει είναι η υπερπροσπάθεια του Ράιαν Γκόσλινγκ στο κωμικό σκέλος, η άνεση του Ράσελ Κρόου με τα όρια του ρόλου του και η υπέροχη εμφάνιση της Ανγκούρι Ράις, που κλέβει την παράσταση απ' τους διάσημους συμπρωταγωνιστές της, δίνοντας με την εξισορροπητική παρουσία της λίγο απαραίτητο βάθος σε μια ανερυθρίαστα καρτουνίστικη ταινία. Στα αρνητικά, δε μπορώ να μην αναφέρω και την εμφάνιση της Κιμ Μπάσιντζερ που μοιάζει πλέον σα να φοράει μάσκα του παλιότερου εαυτού της από λάτεξ, “φοβιστική” ακόμη και ως καρικατούρα.
Το “The Nice Guys” είναι μια παλιομοδίτικη, αλλά αρκούντως διασκεδαστική ταινία, κυρίως λόγω των πρωταγωνιστών της.
Βγαίνουν ακόμη:
Το υπέρμετρα μελό, διδακτικό βιογραφικό δράμα “Truth”, οι κωμωδίες “The Sweet Escape” και “Barbershop: The Next Cut”, το αστυνομικό θρίλερ “SK1” και το σίκουελ φαντασίας “Alice Through the Looking Glass”.
