It Follows: Στοιχειωτικό ατμοσφαιρικό θρίλερ

του Λουκά Τσουκνίδα
 
Μετά τη χαλαρή ματιά του στην αμερικάνικη εφηβική κουλτούρα με το ντεμπούτο του, “The Myth of the American Sleepover”, ο Ντέιβιντ Ρόμπερτ Μίτσελ επιστρέφει για να “κερδοσκοπήσει” πάνω στους εφηβικούς φόβους και, κυρίως, εκείνους που έχουν να κάνουν με το σεξ. Το “It Follows” είναι μια αξιοπρόσεκτη ταινία τρόμου, λίγο φόρος τιμής σ' ένα είδος που μοιάζει κολλημένο στην ίδια εποχή, λίγο επίδειξη των ικανοτήτων του δημιουργού του και αρκετό από αγνή, ανόθευτη κινηματογραφική απόλαυση.

Η υπόθεση

Όταν η δεκαεφτάχρονη Τζέι “ολοκληρώνει” το σύντομο φλερτ της με τον Χιου, μαθαίνει με έναν κάπως φρικαλέο τρόπο ότι είναι πλέον φορέας μιας σεξουαλικά μεταδιδόμενης κατάρας: Ένα αργοκίνητο, αλλά προσηλωμένο στο στόχο του, πνεύμα θα την ακολουθεί πια παντού μέχρι να τη σκοτώσει. Αν αυτό συμβεί, τότε η κατάρα επιστρέφει στον προκάτοχό της. Η μόνη λύση είναι να την “περάσει” σε κάποιον άλλον. Ο μόνος τρόπος, το σεξ...



Η κριτική

Απ' την εισαγωγή κιόλας, ο Ντέιβιντ Ρόμπερτ Μίτσελ μας διαβεβαιώνει ότι δεν πρόκειται να δούμε καμία ρεφορμιστική ή διανοουμενίστικη εκδοχή των ταινιών τρόμου που ξέρουμε κι εμπιστευόμαστε. Μια κοπέλα κοιτάζει προς το μέρος μας πριν αρχίσει να τρέχει με τις κόκκινες γόβες της στους έρημους δρόμους κάποιου τακτοποιημένου προαστίου. Μια γειτόνισα προσφέρεται να τη βοηθήσει, αλλά εκείνη δεν της δίνει σημασία. Κανείς δεν μπορεί να τη βοηθήσει άλλωστε, αφού η απειλή είναι ορατή μόνο στην ίδια. Σύντομα θα συναντήσει το θάνατό της. Με τι μορφή, δε θα μάθουμε ποτέ.

Οι βασικοί χαρακτήρες του Μίτσελ είναι όλοι έφηβοι και στον κόσμο τους δε φαίνεται να υπάρχει χώρος για τους ενήλικες, στις τάξεις των οποίων θα προσχωρήσουν σύντομα κι εκείνοι. Κι ένα απ' τα πολλά πράγματα που πυροδοτεί την μετάβαση αυτή για έναν έφηβο είναι, προφανώς, το σεξ. Στο επίκεντρο της παρέας βρίσκεται η γλυκύτατη Τζέι, μια κοπέλα που, στα δεκαεφτά της, έχει ήδη μια σχετική εμπειρία και δε διστάζει ν' αποκτήσει κι άλλες αν το αγόρι που της αρέσει την εμπνέει για κάτι τέτοιο. Εδώ μπαίνει ο Χιου, ένας τυπικός εικοσάχρονος με “ατζέντα” που ψήνει τη μικρή να του δοθεί χωρίς πολύ προσπάθεια. Μόνο που η ατζέντα του Χιου περιλαμβάνει και κάτι ακόμη, πέρα απ' το περιστασιακό σεξ.

Η “κατάρα” που επινόησε ο δημιουργός είναι αρκετά ενδιαφέρουσα: Μεταδίδεται με το σεξ σαν αφροδίσιο και δένει τους πρώην φορείς με τον νυν και μεταξύ τους, αφού η σωτηρία του καθενός απ' αυτούς εξαρτάται σε τρομαχτικό βαθμό και απ' τους υπόλοιπους. Φαίνεται δε, ότι προσβάλλει κυρίως έφηβους και νεαρά άτομα, αφού οι μεγαλύτεροι μάλλον δεν έχουν πια τις ίδιες ανησυχίες. Η διαφορά της Τζέι ίσως είναι ότι έχει μια αδερφή και μια φίλη που νοιάζονται, ένα φίλο που είναι χρόνια ερωτευμένος μαζί της, καθώς κι έναν γείτονα που καλοβλέπει μια στενότερη επαφή με την πιτσιρίκα από δίπλα που πια μεγάλωσε. Αφού πείθεται για την ύπαρξη της κατάρας, έστω και μερικώς, η παρέα αποφασίζει να την ξορκίσει με ό,τι τρόπο μπορεί. Όταν, βέβαια, η προφανής λύση αποτυγχάνει εκείνοι γίνονται πιο εφευρετικοί...

Ευτυχώς για την ταινία, το σενάριο δεν μπαίνει σε βαθιά νερά όσον αφορά τις απόψεις των χαρακτήρων για τη φύση των όσων τους συμβαίνουν. Τρομάζουν φυσιολογικά απέναντι στο άγνωστο και το ίδιο φυσιολογικά σπεύδουν σε βοήθεια της φίλης τους που αδυνατεί να σκεφτεί και να πράξει ψύχραιμα έχοντας την κατάρα πάνω απ' το κεφάλι της. Αναπολούν τις μέρες που όλα αυτά ήταν αγνές παιδικές αναζητήσεις πριν επιφορτιστούν με όσα τα επιφορτίζει η ζωή, η ηλικία και οι κοινωνικές νόρμες και δεν ηθικολογούν ούτε αναπαράγουν κλισέ “εφηβικές” συζητήσεις που αποπνέουν την ηθικολογία των γονιών τους. Είναι άνθρωποι κανονικοί και ως τέτοιοι θα πορευθούν πιθανότατα αν νικήσουν την κατάρα που τους έχει φορτωθεί.

Η αφήγηση και οι χαρακτήρες δουλεύουν τελικά μια χαρά μέσα στην παράλογη ιστορία, το καλύτερο όμως στην ταινία του Μίτσελ είναι η άψογη “ανάμεικτη” ρετρό αισθητική, η υπέροχη φωτογραφία και η στοιχειωτική μουσική. Με την αργή, κυκλωτική κίνηση της κάμερας, τις έρημες κατοικημένες περιοχές και τις ερημωμένες τοποθεσίες δημιουργεί την ατμόσφαιρα που χρειάζεται καταφεύγοντας στο μίνιμουμ των κλασικών τακτικών αιφνιδιασμού του θεατή και, σχεδόν, χωρίς καμία χρήση υπερβολικής και αιματηρής βίας. Σε άλλη ταινία αυτό ίσως να ήταν μειονέκτημα, εδώ όμως λειτουργεί υπέρ του δημιουργού και της δουλειάς του.

Το “It Follows” είναι μια καλή ταινία τρόμου και για τους πρωτευουσιάνους, σημειώνω πως είναι ό,τι πρέπει για ένα συγκεκριμένο θερινό προς Παπάγου μεριά... Αν η τύχη το φέρει προς τα 'κει.

Βγαίνουν ακόμη:
Η ταινία εποχής “Suite Francaise”, η ταινία δράσης “Hitman: Agent 47”, η κωμωδία (και καλά) “Absolutely Anything” και η ισραηλινή κωμωδία “The Farewell Party”.