Marina: Ένα τραγούδι που έγινε ταινία

του Λουκά Τσουκνίδα
 
Δε νομίζω να υπάρχει πλανόδιος μουσικός που να μην έχει παίξει (ή σκοτώσει) τη “Μαρίνα” του Ρόκο Γκρανάτα προς τέρψη (ή εκνευρισμό) του εκάστοτε κοινού του. Για όποιον λοιπόν έχει αναρωτηθεί ποια είναι η ιστορία πίσω από ένα απ' τα πιο διάσημα τραγούδια στην ιστορία της μουσικής, ο βέλγος Στιν Κόνινξ κινηματογραφεί τα νιάτα του βελγο-ιταλού τροβαδούρου, απ' την Καλαβρία μέχρι το Κάρνεγκι Χολ και τη διεθνή αναγνώριση. Το αποτέλεσμα, παρ' ότι στερεοτυπικό και εύπεπτο, απολαμβάνεται άνετα υπό το θερινό φεγγαρόφως χάρη στους δύο υπέροχους πρωταγωνιστές του.

Η υπόθεση

Ο Σαλβατόρε Γκρανάτα αφήνει την οικογένειά του και την Καλαβρία για να δουλέψει στα ορυχεία του Βελγίου με στόχο ένα καλύτερο μέλλον για 'κείνους. Ένα χρόνο μετά, η γυναίκα του και τα παιδιά του τον ακολουθούν γνωρίζοντας στο βάθος ότι δεν πρόκειται να επστρέψουν σύντομα στην πατρίδα. Μεγαλώνοντας, ο Ρόκο αποφασίζει να γίνει μουσικός κόντρα στην επιθυμία του πατέρα του που του ζητά να κάνει κάτι πιο πρακτικό για να φροντίσει την οικογένεια αν κάτι συμβεί σ' εκείνον. Πεισματάρης και επίμονος, ο μικρός καταφέρνει να ηχογραφήσει δύο κομμάτια με τη μπάντα του. Το ένα απ' αυτά θα τους αλλάξει τη ζωή...



Η κριτική

Το “Marina” βασίζεται στις αναμνήσεις του Ρόκο Γκρανάτα απ' τα παιδικά του χρόνια και, κυρίως, από 'κείνη την περιόδο που, παιδί μεταναστών, έπρεπε να επιβιώσει στο εχθρικό περιβάλλον μιας βιομηχανικής περιοχής της βελγικής επαρχίας και παράλληλα να ξεφύγει απ' την αλυσίδα που ήθελε τους γιους των ανθρακωρύχων να γίνονται, νομοτελειακά, ανθρακωρύχοι κι οι ίδιοι. Απέναντί του, εκτός απ' τις συνθήκες στη νέα του πατρίδα, είχε και τις συνήθειες της παλιάς, αφού ο πατέρας του, γαντζωμένος στα ήθη της γεννέτειράς του, ήθελε το γιο του προστάτη της οικογένειας και όχι να κυνηγά τη χίμαιρα μιας μουσικής καριέρας σε μια χώρα που τον έβλεπε σαν ένα ζευγάρι αναλώσιμα εργατικά χέρια.

Το γκρίζο τοπίο της Λιμβουργίας, όπου αναρίθμητοι ανθρακωρύχοι, ντόπιοι και μετανάστες, χαράμισαν τις ζωές τους για ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά τους, γίνεται —στην ωραιοποιημένη εκδοχή του βεβαίως— το μουντό φόντο πάνω στο οποίο καλείται να ξεχωρίσει ο λαμπερός Ρόκο από παιδί ακόμη. Τον βλέπουμε να μαθαίνει φλαμανδικά μέσα απ' τα κόμικς, να φλερτάρει με την όμορφη κόρη του εχθρικού μπακάλη, να μαθαίνει μουσική με το παλιό ακορντεόν του πατέρα του, να αψηφά τους πάντες με το μεσογειακό ταπεραμέντο του και να μπαινοβγαίνει στο στερεότυπο του ιταλού μετανάστη συνειδητοποιώντας εν τω μεταξύ ότι είναι πια ένας βέλγος.

Μιας και ο Ρόκο είναι ο κεντρικός χαρακτήρας, όλη η προσοχή του σκηνοθέτη πέφτει σ' αυτόν και συνεπώς στον Ματέο Σιμόνι που καλείται να του δώσει ζωή. Ο νεαρός βέλγος ιταλικής καταγωγής, που, αν κατάλαβα καλά, έπρεπε να μάθει ιταλικά για τις ανάγκες του ρόλου, είναι εξαιρετικός από κάθε άποψη και με την παρουσία του βελτιώνει αισθητά τις εντυπώσεις από το στερεοτυπικό μελόδραμα που διαδραματίζεται γύρω του.

Αν και απλή και εγγενώς συγκινητική, η ιστορία πίσω απ' το πρώτο παγκόσμιο χιτ του Ρόκο Γκρανάτα γίνεται στα χέρια των δημιουργών μια σειρά από κλισέ εμπόδια και προβλέψιμες αναποδιές που εξαφανίζονται ως εκ θαύματος με την επιτυχία ενός τραγουδιού. Αυτή την ανισορροπία, μεταξύ της στεγνής αφήγησης και του χαρισματικού κεντρικού χαρακτήρα, βοηθά ν' αντισταθμιστεί, μαζί με τον Ρόκο του Σιμόνι, και ο βασικός γυναικείος χαρακτήρας, η κόρη του μπακάλη, την οποία ερμηνεύει εξίσου άψογα η Έβελιν Μπόσμανς. Η νεαρή, το δεύτερο άπιαστο όνειρο του Ρόκο πέρα απ' τη μουσική του καριέρα, διαθέτει μια ιδιαίτερη γοητεία, εξωτική για τον προερχόμενο από ένα μεσογειακού τύπου συντηρητικό περιβάλλον νέο, την οποία ενσαρκώνει υπέροχα η χαριτωμένη ηθοποιός, κρατώντας μαζί με τον πρωταγωνιστή το ενδιαφέρον ώσπου ν' ακουστεί η πρώτη νότα του “Μαρίνα”, όταν και όλα τα περιρρέοντα συναισθήματα κουμπώνουν πάνω στην υπέροχη μελωδία.

Το “Marina” είναι μια υπερβολικά τυπική βιογραφική ταινία που σώζεται απ' το υπέροχο πρωταγωνιστικό ζευγάρι και φυσικά, τις μουσικές αναφορές της.

Βγαίνουν ακόμη:
Η στερεοτυπική ταινία δράσης “Parker” με τον Τζέισον Στέιθαμ, η μέτρια γαλλική αστυνομική ταινία “Mea Culpa”, η αδιάφορη ισπανική κωμωδία “Spanish Affair” και η γαλλική κωμωδία “Superchondriac”.