7 υποτιμημένες ταινίες που αξίζει να δείτε

Πέρα από τις ταινίες «κράχτες» με τις διθυραμβικές κριτικές, τα μπόλικα βραβεία και τις «χρυσές» επιτυχίες πολλών δολαρίων στο box office υπάρχει και ένας άλλος κινηματογράφος.

Ταινίες εξαιρετικές, οι οποίες είτε επειδή θεωρήθηκαν «δύσκολες» για το κοινό είτε γιατί για οποιονδήποτε λόγο δεν πήραν την προβολή που τους άξιζε ξεχάστηκαν σχετικά γρήγορα, πέρασαν απαρατήρητες και πήγαν… άπατες σε εισπράξεις. Δε θα τις βρεις σε top 10 λίστες, ούτε σε περίοπτη θέση στα video club.

Αξίζουν όμως μια δεύτερη ευκαιρία γιατί αποτελούν παράδειγμα σωστού και προσεγμένου σινεμά. Ιδού επτά παραδείγματα. Αναμένουμε και τα δικά σας.

Fountain (2006)

Ατόφιες ποιητικές εικόνες και καλλιτεχνική ομορφιά που δύσκολα βλέπεις πλέον στο σύγχρονο σινεμά, συναίσθημα και διαρκές «μπλέξιμο» των συμβατικών γραμμών πλοκής. Μια ταινία που σου υπενθυμίζει διαρκώς γιατί αγαπάς τον κινηματογράφο και εν γένει την Τέχνη. Κι όμως, το αριστούργημα του Αρονόφσκι «πάτωσε» σε εισπράξεις, ενώ δέχτηκε εξίσου κακές κριτικές από κοινό και κριτικούς. Άγνωστο το γιατί, μιας και μας χάρισε ουκ ολίγες στιγμές μαγείας.

Men who stare at goats (2009)

Κατ’ αρχάς, ταινία που ξεκινά επισημαίνοντας «περισσότερα απ’ όσα θα δείτε παρακάτω έχουν όντως συμβεί, απ’ όσα θα πιστεύατε» δεν μπορεί να σου περάσει αδιάφορη. Μια σπαρταριστή σάτιρα του Πολέμου του Ιράκ –και των σύγχρονων πολέμων γενικότερα– με έναν υπερ-κουλ George Clooney σε ρόλο που θα ζήλευαν οι σεναριογράφοι των X-Files και τον Jeff Bridges με χαβανέζικο πουκάμισο να κάνει γιόγκα πάνω σε στέγες.

The Thin Red Line (1998)

Ποιητική όσο λίγες ταινίες περί πολέμου, η «Λεπτή Κόκκινη Γραμμή» είχε την ατυχία να κυκλοφορήσει την ίδια περίοδο με τον «Στρατιώτη Ράϊαν» και να μην αποκτήσει ποτέ το κοινό που της άξιζε. Δε θα τη βρεις σε καμία “best of” λίστα, αντιθέτως πολλοί την αποδοκίμασαν ως «βαρετή». Κι όμως, ο ρεαλισμός της, ο αργός της ρυθμός και η φοβερή σκηνοθεσία του Terence Malic την κατατάσσουν στις κορυφαίες πολεμικές ταινίες όλων των εποχών.

Jackie Brown (1997)

Γίνεται ένας Ταραντίνο να μη βρίσκει αποδοχή από τους κριτικούς; Γίνεται. Από το φανατικό κοινό του; Και αυτό γίνεται. Το εξαιρετικό Jackie Brown συγκρίθηκε – κακώς – με το Pulp Fiction ενώ ήταν κάτι πέρα για πέρα διαφορετικό. Για την ακρίβεια, πρόκειται για μια από τις πιο ώριμες στιγμές του Ταραντίνο, πριν το «εμπορικό» Inglourious Basterds.

Ghost World (2001)

Με πρωταγωνιστές την συμπαθέστατη Thora Birch, τον εξαιρετικό Steve Buscemi και την Scarlett Johansson, αυτό το άγνωστο «διαμαντάκι» αποτελεί διασκευή ενός ενήλικου κόμικ και θα μπορούσες να πεις ότι αποτελεί τη Βίβλο κάθε weirdo (με την καλή έννοια) τύπου πάνω σε αυτόν τον πλανήτη. Ένα αριστοτεχνικό δείγμα ανεξάρτητου σινεμά που θυμίζει Wes Anderson και αξίζει να ανακαλύψεις.

Synecdoche, NY (2008)

Ο σεναριογράφος του εκκεντρικά πανέμορφου Eternal Sunshine of a Spotless Mind βρίσκεται πίσω από αυτήν την σουρεάλ δοσμένη, «δύσκολη» για το απαίδευτο κοινό, όμως ευφυή και γλυκόπικρη σάτιρα των υπαρξιακών αναζητήσεων ενός καλλιτεχνικού δημιουργού. Ένα μελαγχολικό δοκίμιο πάνω στην άμεση σχέση τέχνης και ζωής με έναν συγκλονιστικό Phillip Seymour Hoffman.

Equilibrium (2002)

Ίσως η πιο υποτιμημένη ταινία – και – στην χώρα μας, το Equilibrium παραλληλίστηκε λανθασμένα με το Matrix και συγκρίθηκε μαζί του. Μεγάλο λάθος μιας και εμβαθύνει πολύ περισσότερο στο δίπτυχο «ελευθερία σκέψης/τυραννία», έχει άκρως καταιγιστική σκηνοθεσία με τις σφαίρες να πέφτουν βροχή και σούπερ ερμηνείες με αποκορύφωμα τον εξαιρετικό Christian Bale.