Ratatouille: Η... συνταγή του επιτυχημένου animation

του Λουκά Τσουκνίδα

Είναι πολύ προφανές καμιά φορά ότι έχω προκατάληψη με τις ταινίες κινουμένων σχεδίων. Δοκίμασα να κάνω ανιμέισιον πρόσφατα και ξέρω από πρώτο χέρι πόσο δύσκολο είναι και για ποιο λόγο τα έξοδα μιας τέτοιας ταινίας είναι τεράστια. Έτσι παγιδεύεται στη δίνη της εμπορικότητας και πρέπει, κοινώς, να τα φέρει πίσω. Ο συνήθης τρόπος είναι να κάνει το θεατή να νιώσει ωραία και να φύγει απ’ την αίθουσα με θετικά συναισθήματα. Κάποιοι ακολουθούν συνταγές χιλιοειπωμένες και βαρετές, κάποιοι άλλοι όμως έχουν ακόμα φρέσκες ιδέες και αλλάζουν τα δεδομένα σ’ έναν χώρο –του ανιμέισιον- αρκετά αποκλεισμένο σε νέους δημιουργούς.

Ένας τέτοιος είναι κι ο Μπραντ Μπερντ, υπεύθυνος για το σενάριο και τη σκηνοθεσία της τελευταίας δημιουργίας της θρυλικής πλέον Pixar, το απολαυστικό «Ratatouille».

Ο Ρέμι είναι ένας μικρός αρουραίος, που ζει με την φυλή του κάπου στη γαλλική επαρχία. Είναι βέβαια κάπως διαφορετικός απ’ τους άλλους, αφού θέλει να γίνει σεφ κι έχει για ίνδαλμά του τον διάσημο Γκουστό. Όταν η φωλιά τους αποκαλύπτεται και τους παίρνουν στο κατόπι, φεύγουν μέσω του ποταμού προς το Παρίσι, όμως ο Ρέμι αποκόβεται και μένει μόνος. Για καλή του τύχη βρίσκεται μια ανάσα από το εστιατόριο του ανθρώπου που θαυμάζει, που όμως, είναι πια νεκρός. Η περιέργεια αλλά και η πείνα του Ρέμι τον οδηγούν στην κουζίνα, όπου μπλέκεται στη σούπα με ευεργετικά αποτελέσματα για τη γεύση της. Το ταλέντο το έχει αναμφισβήτητα, το θέμα είναι ότι η εμφάνιση δεν πείθει. Ο αδέξιος νεαρός Λινγκουίνι που μόλις έπιασε δουλειά, γίνεται το όχημα του Ρέμι για να πραγματοποιήσει τ’ όνειρό του…

Δεν υπάρχουν πολλοί δρόμοι ν’ ακολουθήσει κάποιος σε μια εμπορικού προσανατολισμού ταινία κινουμένων σχεδίων, είτε δύο είτε τριών διαστάσεων. Πρέπει αναγκαστικά να διηγηθεί μια ενδιαφέρουσα ιστορία. Ο Μπερντ, αφηγείται τρεις: του μικρού ονειροπόλου Ρέμι, του ατάλαντου αλλά και άτυχου Λινγκουίνι και του σοφού δεξιοτέχνη Γκουστό και του εστιατορίου του.

Το πώς μπλέκονται όλοι αυτοί και πως ο ένας κρατάει την τύχη του άλλου στα χέρια του, είναι η ουσία στο ιδιοφυές σενάριο του Μπερντ, που διαθέτει αβίαστο χιούμορ, συγκρατημένους συναισθηματισμούς και ανακουφιστικές ανατροπές.

Το ίδιο απολαυστική και η σκηνοθεσία του, σε συνδυασμό με τη δουλειά των ανιμέιτορς, που έδωσαν εκπληκτική εκφραστικότητα στους πρωταγωνιστές, ανθρώπους και αρουραίους. Πρόκειται για πραγματική υποκριτική, παράδειγμα για το πόσο δρόμο έχει ακόμα η τέχνη του ανιμέιτορ –του αφανή ήρωα δηλαδή- προς την τελειότητα. Ο Μπερντ στήνει μια ταινία δράσης ή μια σλάπστικ κωμωδία ή ακόμα και μια ρομαντική παρισινή ιστορία, ανάλογα με την ανάγκη της στιγμής. Όλες με την ίδια άνεση και ισορροπία, χωρίς να χάνει ποτέ τον έλεγχο του ρυθμού.

Διασκεδαστική, ειλικρινής και ούτε στάλα πομπώδης, με κρυμμένο διαμάντι το απόφθεγμα του Αντόν Ιγκό για τους απανταχού κριτικούς.

Βγαίνουν ακόμα:

- Το διασκεδαστικό θρίλερ χιτσκοκικού τύπου «Disturbia» με τον χαρισματικό απ’ ότι φαίνεται –και γιο του Ιντιάνα Τζόουνς στο επερχόμενο τέταρτο μέρος- Σία Λαμπούφ, που ανεβάζει ένα σκαλί την ταινία με την παρουσία του, όπως και στο «Transformers».
- Το πολύ καλό δανέζικο αλληγορικό δράμα «Adam’s Apples» του Άντερς Τόμας Γιένσεν με τον Μαντς Μίκελσεν και τον Ούλριχ Τόμσεν να δίνουν ρέστα στους δυο πρώτους ρόλους.
- Το ρομαντικό «No Reservations», ένα ευχάριστο αλλά παρωχημένο ριμέικ της παλιότερης ευρωπαϊκής επιτυχίας «Bella Martha», όπου μένει ανεκμετάλλευτο το χάρισμα της μικρής Άμπιγκέιλ Μπρέσλιν για χάρη του διδύμου Άαρον Έκχαρτ και Κάθριν Ζέτα Τζόουνς. Κρίμα.
- Η επανέκδοση του «Γατόπαρδου» του Βισκόντι, το δράμα «Peaceful Warrior», η συνέχεια του ρωσικού θρίλερ «Night Watch» με τον τίτλο «Day Watch» και η επανέκδοση του «The Wall» των Πινκ Φλόιντ.
- Το έργο μαμούθ του Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ «Berlin Alexanderplatz», διάρκειας 15 ωρών, σε νέα ψηφιακή κόπια, που θα προβληθεί για μια εβδομάδα στο Τριανόν για τους πολύ άρρωστους.