Γιατί δεν μας πτοεί το τέλος των διακοπών
Γυρίσατε και μελαγχολήσατε; Επιτρέψτε μας να σας φτιάξουμε τη διάθεση, με δέκα ολόκληρους λόγους που δε μας στεναχωρεί καθόλου το τέλος των διακοπών.
της Ηρώς Κουνάδη
Σας νιώθουμε. Καταλαβαίνουμε τα μούτρα σας, την γκρινιάρικη διάθεση, το πόσο μάταιη κι ανούσια βρίσκεται τη δουλειά, την καθημερινότητα, τη ζωή σας. Δεν είμαστε ανώτεροι και υπεράνω –απλά δεν είμαστε φρεσκογυρισμένοι. Τις δύο τελευταίες εβδομάδες, όσο εσείς κάνατε βουτιές με φόντο ηλιοβασιλέματα και λευκά σπιτάκια με μπλε παράθυρα, εμείς προλάβαμε να ξεμουτρώσουμε, να αναλύσουμε το νόημα της ζωής και τελικά –όπως γίνεται πάντα– να καταλήξουμε ότι δεν είναι κι άσχημα εδώ. Τουναντίον: Είμαστε πια χαρούμενοι που γυρίσαμε, κι έχουμε δέκα πολύ καλούς λόγους γι’ αυτό.
Γιατί κάθε φορά που φεύγουμε (μπορεί να μην το συνειδητοποιούμε αλλά) μας λείπει η Αθήνα. Το καταλαβαίνουμε το πρώτο σαββατιάτικο απόγευμα που βολτάρουμε στην Πλάκα.
Γιατί οι τουρίστες είναι ακόμα εδώ, και βολτάροντας μαζί τους στο Μοναστηράκι, το Θησείο και τη Διονυσίου Αρεοπαγίτου νιώθουμε κι εμείς ότι το καλοκαίρι συνεχίζεται.
Γιατί ο Σεπτέμβρης στην Αθήνα έχει… κάθε μέρα κι άλλο πάρτι: Συναυλίες, θέατρα, φεστιβάλ στους Δήμους, προβολές κάτω από τα αστέρια στο Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, κι ένα σωρό ακόμα πράγματα που δεν θέλαμε με τίποτα να χάσουμε –και την αφρόκρεμα των οποίων έχουμε συγκεντρώσει εδώ.
Γιατί προλαβαίνουμε, για ένα μήνα ακόμα, να δούμε όσο θερινό σινεμά λαχταρά η ψυχή μας.
Γιατί το τριήμερο της 28ης Οκτωβρίου είναι κοντά, γεγονός που παρηγορεί ακόμα και τους ξεμείναντες από άδεια ανάμεσά μας.
Γιατί τον λατρεύουμε τον Αύγουστο, δε λέμε, αλλά κάποιοι εξ ημών προτιμούν τις θερμοκρασίες του Σεπτεμβρίου. Ξέρετε, αυτές που σου επιτρέπουν να ανηφορίσεις στα Αναφιώτικα/ χοροπηδήσεις σε μια συναυλία/ κάνεις σεξ σαν άνθρωπος και όχι σαν ιπποπόταμος λουσμένος στον ιδρώτα του.
Γιατί, με το που μπαίνει ο Σεπτέμβρης, θυμόμαστε ότι μπορούμε να μείνουμε και λίγο σπίτι: Έχουμε βιβλία να διαβάσουμε, ταινίες να δούμε, ξένες γλώσσες να μάθουμε (online και δωρεάν) όσο ο Αύγουστος μας ξεμυαλίζει να είμαστε κάθε μέρα έξω.
Γιατί μας έλειψαν οι φίλοι μας, τα παρεΐστικα ξενύχτια, τα αυθόρμητα κανονίσματα μετά τη δουλειά, τα επιτραπέζια στο μπαλκόνι.
Γιατί –σε περίπτωση που δεν το τονίσαμε αρκετά– για ένα μήνα και κάτι ακόμα, αυτά τα αυθόρμητα κανονίσματα μετά τη δουλειά μπορούν κάλλιστα να είναι βραδινές βουτιές σε κάποια κοντινή παραλία.
Γιατί ένα από τα ωραιότερα συναισθήματα στον κόσμο είναι να συνειδητοποιείς πως μπορείς να είσαι χαρούμενος και χωρίς να συμβαίνει κάτι εξαιρετικά γκράντε, όπως είναι οι διακοπές. Όπως όταν φεύγεις από τη δουλειά κι έχει ακόμα ήλιο, όταν οδηγείς σε δρόμους χωρίς κίνηση με φόντο το ηλιοβασίλεμα, ή όταν αράζεις με φίλους στο σπίτι.
Σας νιώθουμε. Καταλαβαίνουμε τα μούτρα σας, την γκρινιάρικη διάθεση, το πόσο μάταιη κι ανούσια βρίσκεται τη δουλειά, την καθημερινότητα, τη ζωή σας. Δεν είμαστε ανώτεροι και υπεράνω –απλά δεν είμαστε φρεσκογυρισμένοι. Τις δύο τελευταίες εβδομάδες, όσο εσείς κάνατε βουτιές με φόντο ηλιοβασιλέματα και λευκά σπιτάκια με μπλε παράθυρα, εμείς προλάβαμε να ξεμουτρώσουμε, να αναλύσουμε το νόημα της ζωής και τελικά –όπως γίνεται πάντα– να καταλήξουμε ότι δεν είναι κι άσχημα εδώ. Τουναντίον: Είμαστε πια χαρούμενοι που γυρίσαμε, κι έχουμε δέκα πολύ καλούς λόγους γι’ αυτό.
Γιατί κάθε φορά που φεύγουμε (μπορεί να μην το συνειδητοποιούμε αλλά) μας λείπει η Αθήνα. Το καταλαβαίνουμε το πρώτο σαββατιάτικο απόγευμα που βολτάρουμε στην Πλάκα.
Γιατί οι τουρίστες είναι ακόμα εδώ, και βολτάροντας μαζί τους στο Μοναστηράκι, το Θησείο και τη Διονυσίου Αρεοπαγίτου νιώθουμε κι εμείς ότι το καλοκαίρι συνεχίζεται.
Γιατί ο Σεπτέμβρης στην Αθήνα έχει… κάθε μέρα κι άλλο πάρτι: Συναυλίες, θέατρα, φεστιβάλ στους Δήμους, προβολές κάτω από τα αστέρια στο Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, κι ένα σωρό ακόμα πράγματα που δεν θέλαμε με τίποτα να χάσουμε –και την αφρόκρεμα των οποίων έχουμε συγκεντρώσει εδώ.
Γιατί προλαβαίνουμε, για ένα μήνα ακόμα, να δούμε όσο θερινό σινεμά λαχταρά η ψυχή μας.
Γιατί το τριήμερο της 28ης Οκτωβρίου είναι κοντά, γεγονός που παρηγορεί ακόμα και τους ξεμείναντες από άδεια ανάμεσά μας.
Γιατί τον λατρεύουμε τον Αύγουστο, δε λέμε, αλλά κάποιοι εξ ημών προτιμούν τις θερμοκρασίες του Σεπτεμβρίου. Ξέρετε, αυτές που σου επιτρέπουν να ανηφορίσεις στα Αναφιώτικα/ χοροπηδήσεις σε μια συναυλία/ κάνεις σεξ σαν άνθρωπος και όχι σαν ιπποπόταμος λουσμένος στον ιδρώτα του.
Γιατί, με το που μπαίνει ο Σεπτέμβρης, θυμόμαστε ότι μπορούμε να μείνουμε και λίγο σπίτι: Έχουμε βιβλία να διαβάσουμε, ταινίες να δούμε, ξένες γλώσσες να μάθουμε (online και δωρεάν) όσο ο Αύγουστος μας ξεμυαλίζει να είμαστε κάθε μέρα έξω.
Γιατί μας έλειψαν οι φίλοι μας, τα παρεΐστικα ξενύχτια, τα αυθόρμητα κανονίσματα μετά τη δουλειά, τα επιτραπέζια στο μπαλκόνι.
Γιατί –σε περίπτωση που δεν το τονίσαμε αρκετά– για ένα μήνα και κάτι ακόμα, αυτά τα αυθόρμητα κανονίσματα μετά τη δουλειά μπορούν κάλλιστα να είναι βραδινές βουτιές σε κάποια κοντινή παραλία.
Γιατί ένα από τα ωραιότερα συναισθήματα στον κόσμο είναι να συνειδητοποιείς πως μπορείς να είσαι χαρούμενος και χωρίς να συμβαίνει κάτι εξαιρετικά γκράντε, όπως είναι οι διακοπές. Όπως όταν φεύγεις από τη δουλειά κι έχει ακόμα ήλιο, όταν οδηγείς σε δρόμους χωρίς κίνηση με φόντο το ηλιοβασίλεμα, ή όταν αράζεις με φίλους στο σπίτι.
