Το survivor's kit του σωστού... συναυλιστή

Λίγοι από εμάς θυμούνται την προ Ολυμπιακών αγώνων εποχή –τότε που μια συναυλία αποτελούσε το γεγονός της χρονιάς και συζητιόταν για μέρες πριν και μετά τη διεξαγωγή της– και χαμογελούν συγκαταβατικά στο ύφος «παλαίμαχος του Glastonbury» με το οποίο η πλειοψηφία των φυλών της Μαλακάσας εισέρχεται σε αυτόν και άλλους συναυλιακούς χώρους.

Ήταν, μάλλον, θέμα χρόνου. Έχοντας διανύσει χιλιόμετρα χορταριασμένου συρματοπλέγματος για να βρούμε το πέρασμα των φοιτητικών μας χρόνων, έχοντας περάσει 45λεπτα και χάσει το μισό σετ του αγαπημένου μας support στην ουρά για νερό, έχοντας πάθει ηλίαση περιμένοντας να βγει το προαναφερθέν support στη σκηνή στις 6 το απόγευμα –αλλιώς δε θα είχαμε πάει για νερό και δε θα είχαμε χάσει τελικά το σετ τους– και έχοντας μετρήσει μελανιές που προκλήθηκαν από τον παροξυσμό του πλήθους στις πρώτες σειρές μπροστά από τη σκηνή στις οποίες επιμένουμε, ως παλαίμαχοι, να στεκόμαστε, είναι πλέον λογικό να χρήζουμε εαυτούς γκουρού του… συναυλιασμού.

Γιατί, τότε, να χρειαζόμαστε οδηγίες για το πέμπτο κατά σειρά καλοκαίρι του εν Αθήναις συναυλιακού πυρετού; Γιατί πάντα υπάρχει κάτι που μας διαφεύγει. Γιατί η επανάληψη είναι μητέρα της μάθησης. Γιατί όσο περισσότερο γκουρού θεωρείς τον εαυτό σου τόσο λιγότερα ξέρεις –κι ακόμα λιγότερα έχεις τη διάθεση να μάθεις. Και γιατί κάποιοι από εμάς δε θα βάλουν ποτέ μυαλό και θα επιμένουν να καταφθάνουν σε Ολυμπιακά Ακίνητα με τον ήλιο καταμεσής του ουρανού και τα τσιμέντα να αντανακλούν ανελέητα τις ακτίνες του χωρίς καπέλο ή, έστω, γυαλιά ηλίου.

Ιδού, λοιπόν, ο δεκάλογος του καλού… συναυλιστή.

* Παπούτσια. Η βασικότερη όλων των παραμέτρων. Η επιλογή εδώ είναι μία και μόνη: αθλητικά, και κατά προτίμηση παλιά. Οτιδήποτε άλλο, είτε επειδή ήρθατε κατ’ ευθείαν από το γραφείο και δεν προλάβατε να αλλάξετε είτε επειδή είναι καλοκαίρι και ζεσταίνεστε, απλώς αποκλείεται. Τα τακούνια και οι πλατφόρμες –κυρίες μου– θα σας πονέσουν το πρώτο δίωρο και θα χάσετε τη μισή συναυλία, οι σαγιονάρες και οτιδήποτε άλλο ανοιχτό θα αφήσουν τα δάχτυλά σας εκτεθειμένα σε ένα αφηνιασμένο πλήθος –πιστέψτε με, δεν το θέλετε–, οτιδήποτε ακριβό ή αγαπημένο θα σας στεναχωρήσει αν καταστραφεί –και το πιθανότερο είναι ότι μια μικρή καταστροφή θα την πάθει, εκτός αν έχετε κλείσει θέση σε VIP κερκίδα.

* Καπέλο, αντηλιακό και γυαλιά ηλίου. Ναι, «λες και πάτε στην παραλία». Η ηλίαση καραδοκεί και εδώ –μάλλον εδώ πολύ περισσότερο απ’ ότι στην παραλία που, στο κάτω κάτω, θα βουτήξεις, θα δροσιστείς και θα συνέλθεις–, οι διοργανωτές έχουν τη φαεινή ιδέα να ανοίγουν τις πόρτες όλο και νωρίτερα –φέτος είδαμε πρώτη φορά το ιστορικό 11 το πρωί, άντε κι από του χρόνου στις 9, να βάζουμε ξυπνητήρι για να δούμε live– και οι ποσότητες τσιμέντου των Ολυμπιακών Ακινήτων εγγυώνται εγκαύματα τρίτου βαθμού για τους μη προνοητικούς και τους άτυχους ανοιχτόχρωμους.

* Κάμερες, φωτογραφικές μηχανές, κασετοφωνάκια και λοιπά μέσα «βιντεοσκόπησης και μαγνητοφώνησης». Ναι, απαγορεύονται –πολλές φορές και δια ροπάλου. Ναι, είναι πολύ πιθανό να σας ζητήσουν να ανοίξετε την τσάντα σας στην είσοδο και να σας τα κρατήσουν, για να τα πάρετε στην έξοδο. Αν τα δουν. Γιατί στις ώρες της μεγάλης εισόδου κανένας σεκιούριτι δεν έχει όρεξη να σπαταλήσει 10 λεπτά ψαχουλεύοντας στην τσάντα σας, ενώ καμιά δεκαριά άτομα προσπαθούν να περάσουν πίσω του χωρίς εισιτήριο. Το πιθανότερο είναι ότι θα της ρίξει μια κλεφτή ματιά από πάνω, κι αν δε δει ευρυγώνιο τηλεφακό να εξέχει δε θα ασχοληθεί παραπάνω. Οπότε οι οπαδοί του κατά Peter Gabriel δόγματος «η μουσική πρέπει να είναι δωρεάν για όλους» ή όσοι αρέσκεστε στη συλλογή ενθυμίων από στιγμές που σημάδεψαν τη ζωή σας, εξοπλιστείτε κατάλληλα –αλλά διακριτικά, μια αδιαφανής θήκη δεν έβλαψε ποτέ κανέναν.

* Νερό. Κατά προτίμηση σε μεγάλο μπουκάλι, κι ας βαριέστε να το κουβαλάτε. Διότι μπορεί το κόστος του σε χρήματα να είναι αμελητέο, σε χρόνο όμως δεν είναι. Όσοι βρεθήκατε πέρυσι ή φέτος στη συναυλία των James ξέρετε καλά τι εννοούμε –οι υπόλοιποι, απλώς δε θέλετε να το φανταστείτε.

* Σακίδιο πλάτης, αν πρέπει οπωσδήποτε να πάρετε αντικείμενα όπως πορτοφόλι, κινητό, κλειδιά, τσιγάρα και αναπτήρες μαζί σας. Είναι εξαιρετικά άβολο να χοροπηδάτε με τσάντα στον ώμο –και μιλάμε εκ πείρας– και οι τσέπες του τζην δε φημίζονται για την αξιοπιστία τους. Αν κάνετε μια βόλτα σε συναυλιακό χώρο περί τη μία ώρα μετά το τέλος του event κοιτώντας κάτω θα καταλάβετε τι εννοούμε. Η καλύτερη, βέβαια, λύση είναι να αφήσετε τα πάντα στο αυτοκίνητο –όχι σε εμφανές σημείο, έτσι;– και να βάλετε ένα χαρτονόμισμα στη μπροστά τσέπη και ένα πακέτο τσιγάρα στην πίσω. Αναπτήρα δε χρειάζεστε –πρέπει κάπως να γνωρίσετε και κόσμο.

* Ρούχα που δε σας ενδιαφέρει αν θα λερωθούν ανεπανόρθωτα, κάνουν τρύπες από τσιγάρα, ξηλωθούν από συρματοπλέγματα –αυτό για τους σκληροπυρηνικούς οπαδούς του προαναφερθέντος γκαμπριελικού δόγματος. Σε απλά ελληνικά, τζην χωρίς υπογραφή σχεδιαστή και παλιό αλλά όχι αγαπημένο T-shirt.

* Καλή διάθεση. Αυτονόητη, αλλά απαραίτητη. Αλλιώς θα σας ενοχλούν τα πάντα: ο κόσμος που είναι πολύς και σας σπρώχνει, ή που είναι λίγος και η συναυλία είναι ξενέρωτη, η σκηνή που είναι πολύ ψηλά ή πολύ χαμηλά και δε βλέπετε, ο μπροστινός σας που έχει κάμερα άρα σκοτώνει τη μουσική, ή δεν έχει άρα είναι γιάπης και δε θα ‘πρεπε να βρίσκεται εδώ, ο διπλανός σας που τραγουδάει παράφωνα ή δεν τραγουδάει και χαλάει το κλίμα, οι τουαλέτες που είναι μακριά και βαριέστε να περπατάτε ή είναι κοντά και καταστρέφουν το τοπίο, η μπύρα που είναι ζεστή και δεν μπορείτε να την πιείτε ή είναι παγωμένη και δεν μπορείτε να την κρατάτε.

* Μια στοιχειώδη γνώση της ιστορίας, της φιλοσοφίας και, κυρίως, των τραγουδιών του συγκροτήματος/ καλλιτέχνη που πάτε να δείτε. Αν κλείσατε εισιτήριο για τη συναυλία του Manu Chao επειδή έχετε συνδέσει τις καλύτερες διακοπές σας με το “Me gustas tu” το πιθανότερο είναι να βαρεθείτε –στην καλύτερη περίπτωση θα σας θυμίσουν αμυδρά κάτι ένα- δυο άλλα τραγούδια, θα χαρείτε που τα ακούσατε και ανακαλύψατε ότι είναι δικά του, αλλά μετά θα συνεχίσετε να βαριέστε.

Καλό συναυλιακό υπόλοιπο!

Ηρώ Κουνάδη