Avengers Age of Ultron: Σίκουελ γεμάτο δράση

του Λουκά Τσουκνίδα

Μετά το σχετικά πετυχημένο “The Avengers”, ο Τζος Γουέντον επανέρχεται στο τιμόνι της υπερηρωϊκής σειράς που φιλοδοξεί να γίνει το πιο εντυπωσιακό comics-to-film φραντσάιζ, με κύριο αντίπαλο το “X-Men”, καθιερωμένο πια ως μέτρο επιτυχίας στη συνείδηση των κομιξοταινιόφιλων. Το “Avengers: Age of Ultron”, αποθεώνει για μια ακόμη φορά την ανθρώπινη πλευρά των αγαπημένων ηρώων μας προετοιμάζοντας συγχρόνως το έδαφος για την ανανεωμένη συνέχεια. Όλα αυτά, σε ένα “τίμιο” πακέτο δράσης, χιούμορ, δράματος και αναίμακτης καταστροφής.

Η υπόθεση

Με το σκήπτρο του Λόκι στην κατοχή του, ο Τόνι Σταρκ ζητά τη βοήθεια του Μπρους Μπάνερ στην υλοποίηση του πιο μεγαλεπίβολου σχεδίου του: Την κατασκευή μιας αυτόνομης οντότητας τεχνητής νοημοσύνης η οποία πιθανόν να σημάνει το τέλος των Avengers. Δυστυχώς, ο Άλτρον δεν είναι παρά μια παραφουσκωμένη εκδοχή της σκοτεινής πλευράς του δημιουργού του και η τύχη του κόσμου βρίσκεται για ακόμη μια φορά σε λάθος χέρια. Μοιραία, η ομάδα των Εκδικητών αναλαμβάνει και πάλι δράση...



Η κριτική

Στη δεύτερη ταινία του για τη σειρά των “Εκδικητών” ο Τζος Γουέντον δε μοιάζει να έχει στερέψει από ιδέες και διάθεση. Το αντίθετο μάλλον, αφού φροντίζει να διορθώσει όσα δε “δούλεψαν” στην προηγούμενη απόπειρα και να χτίσει την ιστορία του με το βλέμμα στη συνέχεια της σειράς με το επόμενο καστ χαρακτήρων.

Όλα ξεκινούν απ' την τάση του Τόνι Σταρκ προς τις μεγαλόσχημες απαντήσεις στα μεγάλα προβλήματα και την εμφανή ανάγκη του να αποσυρθεί απ' την ενεργό δράση έχοντας το κεφάλι του ήσυχο ότι ο ντουνιάς δε θα πάει κατά διαόλου. Με τα πολλά πείθει και τον Μπρους Μπάνερ ο οποίος έχει τα δικά του “τερατώδη” προβλήματα ν' αντιμετωπίσει κι έτσι απ' το σκήπτρο του Λόκι και το σύστημα τεχνητής νοημοσύνης του Σταρκ προκύπτει ο Άλτρον, σκοπός του οποίου θα 'πρεπε να είναι η προστασία του κόσμου από κάθε λογής απειλή. Απ' το συνονθύλευμα των σκέψεων του νεοσύστατου οργανισμού όμως, βγαίνει το (καθόλου πρωτότυπο δυστυχώς) συμπέρασμα ότι η μάστιγα του κόσμου είναι οι άνθρωποι και γι' αυτό πρέπει ν' αφανιστούν. Στην εξίσωση, ως αντιπερισπασμός, προστίθενται και τα πειραματόζωα της οργάνωσης Ύδρα, ο Πιέτρο (ή Κουικσίλβερ) και η Γουάντα (ή Σκάρλετ Γουίτς) Μάξιμοφ, ορκισμένοι εχθροί του Τόνι Σταρκ λόγω της προηγούμενης δράσης του, όταν ήταν κατασκευαστής κι έμπορος όπλων μαζικής καταστροφής (και, συνεπώς, σκότωσε εμμέσως τους γονείς τους).

Προφανώς, η πλοκή δεν αποκλίνει ιδιαίτερα από στάνταρ όπως η επικείμενη καταστροφή του κόσμου, η οργή του δημιουργήματος προς τον δημιουργό του, η επιστροφή των φαντασμάτων του παρελθόντος για εκδίκηση και η διαρκής μάχη της ανθρώπινης φύσης με τις συνέπειες της προσπάθειας του ανθρώπου να την τιθασεύσει και να την “τουμπανιάσει”. Ο Άλτρον θέλει την αυτονομία του, τα δίδυμα την εκδίκησή τους, ο Τόνι Σταρκ και ο Μπρους Μπάνερ την ησυχία τους, ο Κάπτεν Αμέρικα το παρελθόν που έχασε, η Μπλακ Γουίντοου έναν σύντροφο και ο Θορ τη χώρα των Θεών ή την Τζέιν. Εντωμεταξύ, τα τραύματα του Χόκαϊ επουλώνονται και η παρέα (των “καλών” εννοείται) ανακαλύπτει ότι, κάπου, μακριά απ' τη “φάση” τους ο Κλιντ Μπάρτον έχει μια κανονική οικογένεια που τον περιμένει με αγωνία μετά από κάθε περιπέτεια. Η αναμέτρηση με την “κανονικότητα” τους κάνει να λαχταρούν ακόμη πιο πολύ μια οποιαδήποτε εκδοχή της.

Μ' αυτά τα υλικά στα χέρια του, ο Γουέντον αποδίδει επί της οθόνης μια ιστορία αυτόνομη και γεμάτη, χωρίς εξόφθαλμες τρύπες ή μεγάλες κοιλιές, εστιάζοντας κυρίως στους χαρακτήρες του, καλούς και κακούς, φέρνοντας σε αντιπαράθεση τα ελαττώματα με τα πλεονεκτήματά τους και δοκιμάζοντας τις προτεραιότητές τους ως μέλη της πιο δυνατής ομάδας ειδικών αποστολών όλων των εποχών. Βέβαια, όσο καλά τα καταφέρνει στην εξισορρόπηση του συνονθυλεύματος των ετερόκλητων χαρακτήρων του τόσο αδιαφορεί για τη διεκδίκηση, έστω, μιας στοιχειώδους αληθοφάνειας στην καταιγιστική δράση της ταινίας του, εκεί όπου πόλεις ολόκληρες καταστρέφονται στα πόδια καλών και κακών με πρακτικά μηδενικές απώλειες σε ανθρώπινες ζωές, καθιστώντας το θέαμα απλώς διαδικαστικό για τον μπουχτισμένο από αντίστοιχα θεάματα θεατή.

Παρ' όλ' αυτά, το αποτέλεσμα είναι απολαυστικό κυρίως λόγω του καστ και της χημείας που έχει εδραιωθεί μεταξύ τους, αφού ο καθένας ξεχωριστά μοιάζει πια ως η τέλεια επιλογή για τον αντίστοιχο χαρακτήρα. Η προσθήκη του Πολ Μπετάνι στο ρόλο του νεοφερμένου Βίζιον, της καλής εκδοχής της ζώσας τεχνητής νοημοσύνης, αφήνει υποσχέσεις για το μέλλον της σειράς, όπως κι εκείνη της Ελίζαμπεθ Όλσεν στο ρόλο της Γουάντα Μάξιμοφ. Η νέα ομάδα, περιλαμβάνει επίσημα πια και τον Γουόρ Μασίν, τον Ντον Τσίντλ δηλαδή που, πέρα απ' τα φασαριόζικα όπλα του, προσφέρει και μερικές στιγμές παλιομοδίτικου μάτσο χιούμορ στην ταινία.

Το “Avengers: Age of Ultron” είναι ένα πολύ καλό, διασκεδαστικό σίκουελ.

Βγαίνουν ακόμη:
Η μέτρια δραματική κομεντί του Μπεντ Χάμερ “1001 Grams”, το ελαφρώς υπερφίαλο “Mommy” του Χαβιέ Ντολάν και το στερεοτυπικό δράμα “Woman in Gold”, βασισμένο σε μια αληθινή κι ενδιαφέρουσα ιστορία.