Ο Μοναχικός Καβαλάρης επιστρέφει με Johnny Depp

του Λουκά Τσουκνίδα
 
Τι κι αν ο Γκορ Βερμπίνσκι εισέπραξε τα εύσημα από παντού —κι ένα Όσκαρ— για το εξαιρετικό “Rango”; Φαίνεται ότι του έλλειψαν οι “Πειρατές” και έπρεπε, σώνει και καλά, να ξανακάνει κάτι παρόμοιο. Το γουέστερν, είδος ξεχασμένο όπως κι οι ταινίες με κουρσάρους, προσφέρεται για μια τέτοια επανεκκίνηση κι έτσι ο Βερμπίνσκι ανέλαβε ν' αναβιώσει το θρύλο του “Lone Ranger” και του συνοδοιπόρου του Τόντο με όρους “Πειρατών” και τον Τζόνι Ντεπ στο γνωστό χαριτωμένο ρόλο. Μια απ' τα ίδια λοιπόν, για να περνά η ώρα και να 'χουμε να λέμε κι εμείς που σχολιάζουμε.

Η υπόθεση

Το τρένο που κατευθύνεται προς τη Δύση λεηλατείται απ' τα πρωτοπαλλίκαρα του κανίβαλου Μπουτς Κάβεντις, ώστε εκείνος να δραπετεύσει. Λίγο πριν τα καταφέρει, συναντιέται με έναν περίεργο ινδιάνο κι έναν δικηγόρο που αποπειράται να τον ξανασυλλάβει. Ο Τζον Ριντ επιστρέφει στην πόλη που μεγάλωσε, εκεί όπου ο νόμος είναι στα χέρια του αδελφού του Νταν, ενώ ο Τόντο περιφέρεται ψάχνοντας τον άνθρωπο που ξέκανε κάποτε την οικογένεια και όλον τον καταυλισμό του μπροστά στα μάτια του. Οι εξελίξεις θα τους φέρουν πλάι-πλάι, αντιμέτωπους με μοχθηρούς πιστολάδες, διεφθαρμένους στρατιωτικούς και αδίστακτους μεγιστάνες, στο δρόμο για την εδραίωση της δικαιοσύνης...

Η κριτική

Λαμβάνοντας υπ' όψιν ότι και η ορίτζιναλ ιστορία δεν ήταν τίποτε σπουδαίο, όσο κι αν η νοσταλγία τείνει να ωραιοποιεί και τις πιο ασήμαντες παιδικές μας αναμνήσεις —προφανώς δεν ήμουν ακροατής του ραδιοφωνικού σήριαλ, αλλά είδα μέρος της σειράς κινουμένων σχεδίων του '80—, πρέπει να παραδεχτώ ότι ο θρύλος του “Μοναχικού Καβαλάρη” και του ινδιάνου συντρόφου του ήταν αυτό ακριβώς που χρειαζόταν ο Βερμπίνσκι για ν' αναβιώσει τους “Πειρατές” του επί της οθόνης.

Ένας κατά τύχη ήρωας και ο κατά συνθήκη κολλητός και προστάτης του, το τέλειο δίδυμο αταίριαστων, γκαφατζήδων/ καταφερτζήδων με τις αγνές προθέσεις και την τάση για απίθανους αυτοσχεδιασμούς όσο βυθίζονται στην περιπέτεια και φλερτάρουν με το θάνατο. Ένας ωραίος νεόκοπος πρωταγωνιστής ονόματι Άρνι Χάμερ (ποιος;), δήθεν πρώτο βιολί (είναι άλλωστε ο ρόλος του τίτλου), που όμως είναι στην πραγματικότητα εκεί για να σιγοντάρει τον Τζόνι Ντεπ, τον πραγματικό σταρ, που σκάει και πάλι καμουφλαρισμένος στο ρόλο του παρτενέρ.

Δε θα σταθώ στον “αγαπημένο” μου Τζόνι Ντεπ, τον υπερτιμημένο κωμικό και υποτιμημένο ζεν-πρεμιέ, που αρέσκεται στο να παίζει ινδιάνους, πειρατές και μεθυσμένους δημοσιογράφους με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, κάνοντας τα πλήθη να ενθουσιάζονται με το πόσο χαριτωμένα αλλόκοτος μπορεί να γίνει ο γοητευτικός αυτός εναλλακτικός σταρ. Παίζει τον Τόντο με την αναμενόμενη μανιέρα, ελάχιστα αστείος κατ' εμέ, αλλά εδώ προδίδεται κυρίως απ' τους διαλόγους. Προχειρογραμμένοι και παρωχημένοι, μοιάζουν να γράφτηκαν από “αυτόματη γεννήτρια παρώδησης στερεοτύπων γουέστερν” ώστε να γεμίσουν τα κενά ανάμεσα σ' αυτό που ο Βερμπίνσκι θέλει πραγματικά να κάνει: σκηνές καταιγιστικής δράσης.

Για δυόμιση ώρες λοιπόν, παρακολουθούμε μια συρραφή εξαιρετικά εκτελεσμένων σκηνών δράσης —κυνηγητά, μονομαχίες και πιστολίδια— που πατούν σ' ένα προσχηματικό σενάριο με μοναδικό αναπάντεχο στοιχείο τις κανιβαλιστικές ορέξεις του “δευτεροκακού” Μπουτς Κάβεντις, τον οποίο παίζει υπέροχα ο Γουίλιαμ Φίχτνερ κερδίζοντας τις εντυπώσεις απ' τον κουρασμένο Πολ Γουίλκινσον, αλλά και απ' τους δυο πρωταγωνιστές. Ένα στοιχείο βεβαίως, που μπήκε σφήνα ως “νταρκ” χαριτωμενιά, αλλά μοιάζει τελείως παράταιρο δίπλα σε όλη την καρτουνίστικη αισθητική της υπόλοιπης ταινίας, όπου οι σταρ γλιτώνουν από εκρήξεις και συγκρούσεις τρένων με μερικές μόνο γρατζουνιές και οι κακοί πεθαίνουν από σφαίρες που γκελάρουν ασταμάτητα.

Τέλος πάντων. Το “The Lone Ranger” είναι εν τέλει μια κουραστική, δυομισάωρη επίδειξη των ικανοτήτων του σκηνοθέτη της. Αρκεί αυτό για ένα καλοκαιρινό μπλοκμπάστερ;

Βγαίνουν ακόμη:
Η κακή αμερικάνικη κωμωδία “Hit and Run”, το θρίλερ του Λάσε Χάλστρομ “The Hypnotist” και οι γαλλικές κωμωδίες “Happiness Never Comes Alone” και “Vive la France”.