«Μόνολογκ» δι’ ολίγους
Η περιπέτεια της γραφής με όλα τα σκαμπανεβάσματά της εκτυλίσσεται στο έκτο μυθιστόρημα του Λένου Χρηστίδη που με ύφος ενδοσκοπικό επιχειρεί -τι άλλο;- να μιλήσει. Και όποιος θέλει ας τον ακούσει...
του Χρήστου Ζαρίφη
Αιχμηρές παρατηρήσεις, σουρεάλ χιούμορ, ασθματικός ρυθμός, ελλειπτική γραφή, αυτά και όλα όσα αποτελούν το «σήμα κατατεθέν» του Λένου Χρηστίδη είναι παρόντα και «στο έκτο μυθιστόρημα που έγραψε μόνος του», το «Μόνολογκ».
Μόνο που δεν πρόκειται για ένα τυπικό μυθιστόρημα, με αρχή – μέση -τέλος, πλοκή και ήρωες. Είναι ένα παιχνίδι μεταξύ πραγματικότητας και ενδοσκόπησης, με εικόνες και παρατηρήσεις σκόρπιες, από ταξίδια, τόπους, ανθρώπους και περιστατικά. Και επίσης ένας διαλογισμός στο φολκλόρ του αεροπλάνου (που μας πάει στους τόπους, τους ανθρώπους και τα περιστατικά). Με συνδετικό (ίσως) κρίκο «Εκείνη. Την οποία», που σαν σκιά καταδιώκει, εμπνέει, κατατρέχει, γίνεται σημείο αναφοράς.
Στην ουσία πρόκειται για ένα εσωτερικό ρεπορτάζ από έναν δημοσιογράφο που νιώθει σαν βρέθηκε στην πρώτη γραμμή του πολέμου μόλις ξεκίνησε και μεταδίδει αποσπασματικά και χωρίς συνέχεια αυτά που πρώτος πρώτα βλέπει.
Οι «πιστοί» του Λένου Χρηστίδη, παρότι μάλλον έχουν καταλάβει περί τίνος πρόκειται, ίσως αιφνιδιαστούν από αυτό το εσωστρεφές βιβλίο, στο οποίο ο κόσμος είναι ντεκόρ αυτού του μονολόγου και απλώς χρησιμεύει για να τονίζει την απουσία «Εκείνης. Της οποίας». Ίσως αιφνιδιαστούν και από αυτό το σχεδόν απόλυτο «Θα μιλήσω όσο θέλω κι όπως θέλω κι όποιος θέλει ας με ακούσει» του συγγραφέα. Τουτέστιν, πολλοί οι κλητοί, ολίγοι οι άλλοι (για μια ακόμα φορά).
Οι κλητοί, πάντως, που θέλουν να γνωρίσουν τον συγγραφέα, ας κάνουν την αρχή με τα περισσότερο «στρογγυλεμένα» «Χαστουκόψαρα». Κι ας προχωρήσουν στο «Λοστρέ», το καλύτερο μάλλον μυθιστόρημα του Χρηστίδη, το βιβλίο στο οποίο δείχνει μεγαλύτερη συμπάθεια και διάθεση να κατανοήσει το ζωικό είδος στο οποίο ανήκουμε και το οποίο μας περιβάλλει.
(Λένος Χρηστίδης, «Μόνολογκ», εκδόσεις Καστανιώτης, σελίδες 312, τιμή 15,68 ευρώ)
Αιχμηρές παρατηρήσεις, σουρεάλ χιούμορ, ασθματικός ρυθμός, ελλειπτική γραφή, αυτά και όλα όσα αποτελούν το «σήμα κατατεθέν» του Λένου Χρηστίδη είναι παρόντα και «στο έκτο μυθιστόρημα που έγραψε μόνος του», το «Μόνολογκ».
Μόνο που δεν πρόκειται για ένα τυπικό μυθιστόρημα, με αρχή – μέση -τέλος, πλοκή και ήρωες. Είναι ένα παιχνίδι μεταξύ πραγματικότητας και ενδοσκόπησης, με εικόνες και παρατηρήσεις σκόρπιες, από ταξίδια, τόπους, ανθρώπους και περιστατικά. Και επίσης ένας διαλογισμός στο φολκλόρ του αεροπλάνου (που μας πάει στους τόπους, τους ανθρώπους και τα περιστατικά). Με συνδετικό (ίσως) κρίκο «Εκείνη. Την οποία», που σαν σκιά καταδιώκει, εμπνέει, κατατρέχει, γίνεται σημείο αναφοράς.
Στην ουσία πρόκειται για ένα εσωτερικό ρεπορτάζ από έναν δημοσιογράφο που νιώθει σαν βρέθηκε στην πρώτη γραμμή του πολέμου μόλις ξεκίνησε και μεταδίδει αποσπασματικά και χωρίς συνέχεια αυτά που πρώτος πρώτα βλέπει.
Οι «πιστοί» του Λένου Χρηστίδη, παρότι μάλλον έχουν καταλάβει περί τίνος πρόκειται, ίσως αιφνιδιαστούν από αυτό το εσωστρεφές βιβλίο, στο οποίο ο κόσμος είναι ντεκόρ αυτού του μονολόγου και απλώς χρησιμεύει για να τονίζει την απουσία «Εκείνης. Της οποίας». Ίσως αιφνιδιαστούν και από αυτό το σχεδόν απόλυτο «Θα μιλήσω όσο θέλω κι όπως θέλω κι όποιος θέλει ας με ακούσει» του συγγραφέα. Τουτέστιν, πολλοί οι κλητοί, ολίγοι οι άλλοι (για μια ακόμα φορά).
Οι κλητοί, πάντως, που θέλουν να γνωρίσουν τον συγγραφέα, ας κάνουν την αρχή με τα περισσότερο «στρογγυλεμένα» «Χαστουκόψαρα». Κι ας προχωρήσουν στο «Λοστρέ», το καλύτερο μάλλον μυθιστόρημα του Χρηστίδη, το βιβλίο στο οποίο δείχνει μεγαλύτερη συμπάθεια και διάθεση να κατανοήσει το ζωικό είδος στο οποίο ανήκουμε και το οποίο μας περιβάλλει.
(Λένος Χρηστίδης, «Μόνολογκ», εκδόσεις Καστανιώτης, σελίδες 312, τιμή 15,68 ευρώ)
