Οι συμβουλές των μαμάδων που (τελικά) ακολουθήσαμε
Ήταν σωστές σε όλα τους, απλά χρειάστηκαν πολλά χρόνια για να το συνειδητοποιήσουμε. Ορίστε οι συμβουλές των μαμάδων μας που έχουμε πια ευαγγέλιο.
της Ηρώς Κουνάδη
Είτε τελικά της είπατε «πόσο δίκιο είχες!» είτε δεν καταφέρατε ποτέ να καταπιείτε την υπερηφάνεια σας και να το παραδεχτείτε μεγαλοφώνως (δεν πειράζει, το ξέρει) η μαμά σας είχε δίκιο σε ένα σωρό πράγματα. Μπορεί να χρειάστηκαν μερικοί ομηρικοί καυγάδες, και κάμποσα χρόνια για να το συνειδητοποιήσετε, αλλά τελικά βάζουμε στοίχημα ότι ακολουθήσατε συμβουλές προερχόμενες από την σοφία της, όπως αυτές που ακολουθούν.
«Πάρε μια ζακετούλα μαζί σου, θα βάλει ψύχρα το βράδυ». Πολλά παγωμένα ανοιξιάτικα ξημερώματα αργότερα, παραιτηθήκαμε από την επανάσταση. Και καταλήξαμε ενήλικες που κυκλοφορούν με ζακέτες πεταμένες σε τσάντες, πίσω καθίσματα αυτοκινήτων και καρέκλες γραφείων, ως τα τέλη Μαΐου.
«Αν πλύνεις τα πιάτα αμέσως μετά το φαγητό, θα κάνεις τον μισό κόπο». Το μαθαίνεις με τον δύσκολο τρόπο αυτό: αφού έχεις πετάξει μερικά άπλυτα πιάτα πέντε ημερών, από τα οποία η σάλτσα ντομάτας δεν ξεκόλλησε ποτέ.
«Πάρε τηλέφωνο τον παππού/ τη γιαγιά/ τη θεία Τούλα/ τον ξάδερφό σου τον Μίμη να πεις χρόνια πολλά». Ήταν η πιο βαρετή υποχρέωση που μπορούσαμε να σκεφτούμε ως πιτσιρίκια. Συνειδητοποιήσαμε μεγαλώνοντας πως το να κάνεις την θεία Τούλα χαρούμενη κοστίζει ακριβώς δώδεκα λεπτά από τον χρόνο σου, και φτιάχνει το κάρμα σου.
«Να πας να το κοιτάξεις». Όσοι δεν διανύουμε ακόμα το μετεφηβικό στάδιο της ενήλικης ζωής μας, ξέρουμε πως εκείνο το ανησυχητικό σημάδι στο δέρμα, ή αυτός ο επίμονος πονόδοντος, δεν είναι απαραίτητα «ψυχολογικό» ή «άγχος», και δεν «θα περάσει από μόνο του».
«Μην καμπουριάζεις». Ο μικρός επαναστάτης μέσα σου θα περνούσε ευχαρίστως όλη την υπόλοιπη ζωή του καμπουριασμένος, αν μπορούσε. Και αν ήξερε πόσο ενοχλητικός είναι ο πόνος που δημιουργούν μεγαλώνοντας τα μυοσκελετικά προβλήματα τα οποία προκαλεί για την επανάσταση και μόνο.
«Είσαι πιο όμορφη/ος όταν χαμογελάς». Και δεν υπάρχουν πολλά πράγματα που να θέλεις λιγότερο όταν είσαι 15 και περισσότερο όταν είσαι 25, από το να είσαι όμορφος/η. Ο οργισμένος έφηβος που είχες για εαυτό πριν από μια-δυο δεκαετίες θα απογοητευόταν πολύ αν σε έβλεπε να χαμογελάς όλη την ώρα σαν χαζό. Αλλά τώρα πια, καθόλου δε σε νοιάζει.
«Να πιστεύεις τα μισά απ’ όσα βλέπεις, και τίποτα απ’ όσα ακούς». Σε έναν μικρόκοσμο σαν αυτόν του σχολείου, όπου το κουτσομπολιά αποτελούσαν τη βασικότερη πηγή διασκέδασης, αυτό δεν έβγαζε κανένα νόημα. Ευτυχώς, κάποια στιγμή μεγαλώσαμε.
«Μη βάζεις τόσο πολλά ρούχα στη βαλίτσα». Μερικά ταξίδια και πολλούς πονεμένους μύες αργότερα, συνειδητοποιείς πως τα μισά από τα ρούχα που κουβάλησες μαζί σου γύρισαν πίσω ανέγγιχτα. Και έμαθες να ετοιμάζεσαι για ταξίδι βάζοντας τα μισά απ’ όσα νομίζεις πως θα χρειαστείς πίσω στη ντουλάπα, και τα υπόλοιπα στη βαλίτσα.
«Βγάλε τα μαλλιά από τα μάτια σου». Καλά, το ότι περιορίζουμε το οπτικό μας πεδίο και κάνουμε τη ζωή μας δυσκολότερη τότε που ήμασταν μικροί δεν το καταλαβαίναμε. Το ότι κανείς δεν είναι όμορφος με τα μαλλιά στα μούτρα, πώς γίνεται να μην το βλέπαμε;
«Κοιμήσου επιτέλους». Αν είχαμε πίσω όλες τις ώρες του υποχρεωτικού μεσημεριανού ύπνου που περάσαμε με τα Αλμανάκο κάτω από το μαξιλάρι, θα τις εκμεταλλευόμασταν επιτόπου για να ξυπνήσουμε ολόφρεσκοι, λαμπεροί και ξεκούραστοι μετά από μια εβδομάδα.
«Βάλε αντηλιακό». Ναι ναι, αντηλιακό χρειάζονται οι φλώροι και οι άβγαλτοι. Και όσοι έχουν περάσει τουλάχιστον ένα βράδυ άγρυπνοι, με την πλάτη πασαλειμμένη γιαούρτι και το πρόσωπο στο μαξιλάρι, για να μη ακουστούν τα κλάματα και τους πουν φλώρους.
Είτε τελικά της είπατε «πόσο δίκιο είχες!» είτε δεν καταφέρατε ποτέ να καταπιείτε την υπερηφάνεια σας και να το παραδεχτείτε μεγαλοφώνως (δεν πειράζει, το ξέρει) η μαμά σας είχε δίκιο σε ένα σωρό πράγματα. Μπορεί να χρειάστηκαν μερικοί ομηρικοί καυγάδες, και κάμποσα χρόνια για να το συνειδητοποιήσετε, αλλά τελικά βάζουμε στοίχημα ότι ακολουθήσατε συμβουλές προερχόμενες από την σοφία της, όπως αυτές που ακολουθούν.
«Πάρε μια ζακετούλα μαζί σου, θα βάλει ψύχρα το βράδυ». Πολλά παγωμένα ανοιξιάτικα ξημερώματα αργότερα, παραιτηθήκαμε από την επανάσταση. Και καταλήξαμε ενήλικες που κυκλοφορούν με ζακέτες πεταμένες σε τσάντες, πίσω καθίσματα αυτοκινήτων και καρέκλες γραφείων, ως τα τέλη Μαΐου.
«Αν πλύνεις τα πιάτα αμέσως μετά το φαγητό, θα κάνεις τον μισό κόπο». Το μαθαίνεις με τον δύσκολο τρόπο αυτό: αφού έχεις πετάξει μερικά άπλυτα πιάτα πέντε ημερών, από τα οποία η σάλτσα ντομάτας δεν ξεκόλλησε ποτέ.
«Πάρε τηλέφωνο τον παππού/ τη γιαγιά/ τη θεία Τούλα/ τον ξάδερφό σου τον Μίμη να πεις χρόνια πολλά». Ήταν η πιο βαρετή υποχρέωση που μπορούσαμε να σκεφτούμε ως πιτσιρίκια. Συνειδητοποιήσαμε μεγαλώνοντας πως το να κάνεις την θεία Τούλα χαρούμενη κοστίζει ακριβώς δώδεκα λεπτά από τον χρόνο σου, και φτιάχνει το κάρμα σου.
«Να πας να το κοιτάξεις». Όσοι δεν διανύουμε ακόμα το μετεφηβικό στάδιο της ενήλικης ζωής μας, ξέρουμε πως εκείνο το ανησυχητικό σημάδι στο δέρμα, ή αυτός ο επίμονος πονόδοντος, δεν είναι απαραίτητα «ψυχολογικό» ή «άγχος», και δεν «θα περάσει από μόνο του».
«Μην καμπουριάζεις». Ο μικρός επαναστάτης μέσα σου θα περνούσε ευχαρίστως όλη την υπόλοιπη ζωή του καμπουριασμένος, αν μπορούσε. Και αν ήξερε πόσο ενοχλητικός είναι ο πόνος που δημιουργούν μεγαλώνοντας τα μυοσκελετικά προβλήματα τα οποία προκαλεί για την επανάσταση και μόνο.
«Είσαι πιο όμορφη/ος όταν χαμογελάς». Και δεν υπάρχουν πολλά πράγματα που να θέλεις λιγότερο όταν είσαι 15 και περισσότερο όταν είσαι 25, από το να είσαι όμορφος/η. Ο οργισμένος έφηβος που είχες για εαυτό πριν από μια-δυο δεκαετίες θα απογοητευόταν πολύ αν σε έβλεπε να χαμογελάς όλη την ώρα σαν χαζό. Αλλά τώρα πια, καθόλου δε σε νοιάζει.
«Να πιστεύεις τα μισά απ’ όσα βλέπεις, και τίποτα απ’ όσα ακούς». Σε έναν μικρόκοσμο σαν αυτόν του σχολείου, όπου το κουτσομπολιά αποτελούσαν τη βασικότερη πηγή διασκέδασης, αυτό δεν έβγαζε κανένα νόημα. Ευτυχώς, κάποια στιγμή μεγαλώσαμε.
«Μη βάζεις τόσο πολλά ρούχα στη βαλίτσα». Μερικά ταξίδια και πολλούς πονεμένους μύες αργότερα, συνειδητοποιείς πως τα μισά από τα ρούχα που κουβάλησες μαζί σου γύρισαν πίσω ανέγγιχτα. Και έμαθες να ετοιμάζεσαι για ταξίδι βάζοντας τα μισά απ’ όσα νομίζεις πως θα χρειαστείς πίσω στη ντουλάπα, και τα υπόλοιπα στη βαλίτσα.
«Βγάλε τα μαλλιά από τα μάτια σου». Καλά, το ότι περιορίζουμε το οπτικό μας πεδίο και κάνουμε τη ζωή μας δυσκολότερη τότε που ήμασταν μικροί δεν το καταλαβαίναμε. Το ότι κανείς δεν είναι όμορφος με τα μαλλιά στα μούτρα, πώς γίνεται να μην το βλέπαμε;
«Κοιμήσου επιτέλους». Αν είχαμε πίσω όλες τις ώρες του υποχρεωτικού μεσημεριανού ύπνου που περάσαμε με τα Αλμανάκο κάτω από το μαξιλάρι, θα τις εκμεταλλευόμασταν επιτόπου για να ξυπνήσουμε ολόφρεσκοι, λαμπεροί και ξεκούραστοι μετά από μια εβδομάδα.
«Βάλε αντηλιακό». Ναι ναι, αντηλιακό χρειάζονται οι φλώροι και οι άβγαλτοι. Και όσοι έχουν περάσει τουλάχιστον ένα βράδυ άγρυπνοι, με την πλάτη πασαλειμμένη γιαούρτι και το πρόσωπο στο μαξιλάρι, για να μη ακουστούν τα κλάματα και τους πουν φλώρους.
