Ghostbusters: Η γυναικεία εκδοχή μιας ταινίας-θρύλου
Το πολυσυζητημένο remake της θρυλικής κωμωδίας των ‘80s είναι, επιτέλους, εδώ. Και δεν είναι καθόλου κακό.
του Λουκά Τσουκνίδα
Μετά από πολύ αναμονή και ακόμη περισσότερη αναμπουμπούλα στο μεγάλο ιντερνετικό καφενείο, το “γυναικείο” ριμέικ της κλασικής κωμωδίας των 80s, “Ghostbusters”, έρχεται επιτέλους να δώσει λίγο ρετρό χρώμα στις καλοκαιρινές κινηματογραφικές βραδιές μας. Με την αξιόπιστη κωμική υπογραφή του Πολ Φάιγκ κι ένα καλοδιαλεγμένο καστ, το ολοκαίνουργιο “Ghostbusters” θυμίζει σε πολλά το παλιό, αλλά, κατά κάποιον τρόπο, το ανανεώνει κιόλας. Παρά το θόρυβο που ξεσήκωσε, δεν είναι καθόλου κακό, ούτε όμως κάτι το εξαιρετικό, μία ακόμη ευχάριστη επαφή με κάποιες απ' τις καλύτερες κομεντιέν των καιρών μας.
Η υπόθεση
Η Έριν είναι μία αξιόλογη επιστήμονας στα πρόθυρα μιας θέσης στο Πανεπιστήμιο του Κολούμπια. Η παλιά της κολλητή, η Άμπι, είναι επιστήμονας κι εκείνη, κολλημένη όμως στο παλιό χόμπι των δυο τους, να κυνηγούν φαντάσματα. Δίπλα της, ζει την προσωπική της τρέλα μία άλλη επιστήμονας, η εφευρετική και ιδιόρρυθμη Τζίλιαν. Όταν φαντάσματα αρχίζουν να εμφανίζονται σε “ιστορικά” σημεία της πόλης, έχουν την πρώτη μεγάλη τους ευκαιρία να δικαιωθούν για τις εμμονές τους. Με την προσθήκη της δυναμικής Πάττι και του εκθαμβωτικού Κέβιν, στήνουν την ομάδα τους κι αρχίζουν το κυνήγι...
Η κριτική
Βλέπουμε, τα τελευταία χρόνια, μία καινούργια παραλλαγή της κλασικής ανάλαφρης, βωμολοχικής καφροκωμωδίας να κερδίζει έδαφος στο Χόλιγουντ. Σ' αυτήν, πρωταγωνιστούν κυρίως γυναίκες κωμικοί, απ' τις πολλές ταλαντούχες κι εξαιρετικά ελπιδοφόρες που ξεπηδούν την τελευταία 15ετία μέσα απ' τις κωμικές σειρές και το “κωμικό σανίδι”, οι οποίες επιδίδονται σε υπερβολές, καφρίλες και γκάφες κάθε είδους, το ίδιο τραβηγμένες, χυδαίες και συχνά ξεκαρδιστικές μ' εκείνες που μας είχαν συνηθίσει οι άντρες συνάδελφοί τους για πολλές δεκαετίες. Είναι μία ευχάριστη στροφή, ανανεώνει κάπως ένα είδος που έδειχνε να ξαναμπουκώνει μετά την δημιουργική του έξαρση στα μέσα του 2000, αλλά δεν παύει να μοιάζει και λίγο επιτηδευμένο και καθ' οδόν για εντατικό ξεζούμισμα ώσπου να στερέψει.
Μ' αυτό υπ' όψιν, νομίζω ότι όλη η φασαρία γύρω απ' το γυναικείο καστ του νέου “Ghostbusters”, αλλά και η “αντεπίθεση” των συντελεστών, δεν ήταν παρά μία παραφουσκωμένη υπόθεση όπου συγκρούστηκαν δύο αυταπάτες, βασισμένες στην αυθαίρετη αξιολόγηση μιας απλοϊκής κωμωδίας ως κάτι σημαντικότερο από 'κείνο που επρόκειτο να είναι. Καλύτερη απάντηση σε όλο αυτό, φυσικά, είναι η ίδια η ταινία.
Με την εμπειρία του από “γυναικείες” καφροκωμωδίες να είναι φρέσκια και ικανοποιητική, ο Πολ Φάιγκ αποφάσισε ότι το νέο “Ghostbusters” έπρεπε να ταιριάξει στο “κλίμα” και, εκμεταλλευόμενος και την ιδιαίτερα δυναμική γυναικεία κωμική σκηνή των ΗΠΑ, κάλεσε την Μελίσα Μακάρθι, την Κρίστεν Γουίγκ, την Κέιτ Μακίνον και την Λέσλι Τζόουνς να ξαναζωντανέψουν τους τέσσερις ρόλους που αγαπήσαμε τρεις δεκαετίες πριν, ακόμη κι αν τα σίκουελ μας απογοήτευσαν οικτρά. Στο σενάριο πάλι, πρόσθεσε και αφαίρεσε, αλλά δεν επέδειξε καμία εμμονή να κάνει κάτι τελείως διαφορετικό απ' το πρωτότυπο, διατηρώντας τελικά τη φόρμα και την αισθητική κοντά σ' αυτό που θυμόμαστε και επικαιροποιώντας, κυρίως, το χιούμορ και τα απαραίτητα οπτικά εφέ.
Έτσι, αυτό που παίρνουμε είναι ένα απολαυστικό πρώτο μέρος που μοιάζει με τεράστιο σκετς, γεμάτο από κωμικά “μεζεδάκια” που αποζημιώνουν για την προβλεψιμότητα του “κυρίως πιάτου”, αλλά κι ένα δεύτερο μέρος που μπουκώνει κάπως από λέιζερ και γλαφυρά φαντάσματα, αφήνοντας πολύ λιγότερο χώρο για το κωμικό ταλέντο των πρωταγωνιστών, ώστε να μας γοητεύσουν αποτελεσματικά. Η μεγάλη αδυναμία του νέου “Ghostbusters”, όμως, είναι, πέρα απ' την μηδαμινή σχέση του με τον σημερινό κόσμο, η ίδια η κεντρική του ιδέα ή, μάλλον, η αναπαραγωγή μίας ιδέας που 30 χρόνια αργότερα δεν μοιάζει όσο “σπουδαία” μπορεί να έμοιαζε τότε που την έβαζαν στο χαρτί ο Χάρολντ Ράμις με τον Νταν Άικροϊντ.
Μένουν, λοιπόν, οι υπέροχες πρωταγωνίστριές του να την κάνουν πιο ελκυστική και που, με την αναπάντεχη βοήθεια του Κρις Χέμσγουορθ, τα καταφέρνουν μια χαρά. Όσα έχετε ακούσει για την εμφάνιση-αποκάλυψη της Κέιτ Μακίνον είναι πέρα για πέρα αληθινά, ενώ η Κρίστεν Γουίγκ με την Μελίσα Μακάρθι έχουν αποδείξει πολλές φορές ότι είναι ικανές για θαύματα με πολύ μέτριο υλικό. Η Λέσλι Τζόουνς τις συμπληρώνει εξαιρετικά σ' έναν ρόλο που, δικαίως, χαρακτηρίστηκε υπερβολικά “μαύρος” για μια κωμωδία η οποία, υποτίθεται, ξεπερνά κάποια στερεότυπα, ενώ ο Κρις Χέμσγουορθ κάνει ότι μπορεί για να βγάλει γέλιο απ' τις σκηνές του. Τα καταφέρνει μεν, δεν θα του πρότεινα, όμως, να αναζητήσει το παντεσπάνι του στην κωμωδία.
Το “Ghostbusters” είναι, συγχρόνως, παλιομοδίτικο κι εξαιρετικά μοδάτο, μία ταινία που, με λίγη καλή διάθεση και μικρές προσδοκίες για την πλοκή και την κορύφωση μπορεί να χαρίσει ένα ευχάριστο δίωρο σ' όποιον την επιλέξει.
Βγαίνουν ακόμη:
Η κομεντί “Maggie's Plan”, η αδιάφορη καφροκωμωδία “Bad Moms”, η ιταλική κωμωδία “Quo vado?” και το ισπανικό αστυνομικό δράμα “One Hundred Years of Forgiveness”.
Μετά από πολύ αναμονή και ακόμη περισσότερη αναμπουμπούλα στο μεγάλο ιντερνετικό καφενείο, το “γυναικείο” ριμέικ της κλασικής κωμωδίας των 80s, “Ghostbusters”, έρχεται επιτέλους να δώσει λίγο ρετρό χρώμα στις καλοκαιρινές κινηματογραφικές βραδιές μας. Με την αξιόπιστη κωμική υπογραφή του Πολ Φάιγκ κι ένα καλοδιαλεγμένο καστ, το ολοκαίνουργιο “Ghostbusters” θυμίζει σε πολλά το παλιό, αλλά, κατά κάποιον τρόπο, το ανανεώνει κιόλας. Παρά το θόρυβο που ξεσήκωσε, δεν είναι καθόλου κακό, ούτε όμως κάτι το εξαιρετικό, μία ακόμη ευχάριστη επαφή με κάποιες απ' τις καλύτερες κομεντιέν των καιρών μας.
Η υπόθεση
Η Έριν είναι μία αξιόλογη επιστήμονας στα πρόθυρα μιας θέσης στο Πανεπιστήμιο του Κολούμπια. Η παλιά της κολλητή, η Άμπι, είναι επιστήμονας κι εκείνη, κολλημένη όμως στο παλιό χόμπι των δυο τους, να κυνηγούν φαντάσματα. Δίπλα της, ζει την προσωπική της τρέλα μία άλλη επιστήμονας, η εφευρετική και ιδιόρρυθμη Τζίλιαν. Όταν φαντάσματα αρχίζουν να εμφανίζονται σε “ιστορικά” σημεία της πόλης, έχουν την πρώτη μεγάλη τους ευκαιρία να δικαιωθούν για τις εμμονές τους. Με την προσθήκη της δυναμικής Πάττι και του εκθαμβωτικού Κέβιν, στήνουν την ομάδα τους κι αρχίζουν το κυνήγι...
Η κριτική
Βλέπουμε, τα τελευταία χρόνια, μία καινούργια παραλλαγή της κλασικής ανάλαφρης, βωμολοχικής καφροκωμωδίας να κερδίζει έδαφος στο Χόλιγουντ. Σ' αυτήν, πρωταγωνιστούν κυρίως γυναίκες κωμικοί, απ' τις πολλές ταλαντούχες κι εξαιρετικά ελπιδοφόρες που ξεπηδούν την τελευταία 15ετία μέσα απ' τις κωμικές σειρές και το “κωμικό σανίδι”, οι οποίες επιδίδονται σε υπερβολές, καφρίλες και γκάφες κάθε είδους, το ίδιο τραβηγμένες, χυδαίες και συχνά ξεκαρδιστικές μ' εκείνες που μας είχαν συνηθίσει οι άντρες συνάδελφοί τους για πολλές δεκαετίες. Είναι μία ευχάριστη στροφή, ανανεώνει κάπως ένα είδος που έδειχνε να ξαναμπουκώνει μετά την δημιουργική του έξαρση στα μέσα του 2000, αλλά δεν παύει να μοιάζει και λίγο επιτηδευμένο και καθ' οδόν για εντατικό ξεζούμισμα ώσπου να στερέψει.
Μ' αυτό υπ' όψιν, νομίζω ότι όλη η φασαρία γύρω απ' το γυναικείο καστ του νέου “Ghostbusters”, αλλά και η “αντεπίθεση” των συντελεστών, δεν ήταν παρά μία παραφουσκωμένη υπόθεση όπου συγκρούστηκαν δύο αυταπάτες, βασισμένες στην αυθαίρετη αξιολόγηση μιας απλοϊκής κωμωδίας ως κάτι σημαντικότερο από 'κείνο που επρόκειτο να είναι. Καλύτερη απάντηση σε όλο αυτό, φυσικά, είναι η ίδια η ταινία.
Με την εμπειρία του από “γυναικείες” καφροκωμωδίες να είναι φρέσκια και ικανοποιητική, ο Πολ Φάιγκ αποφάσισε ότι το νέο “Ghostbusters” έπρεπε να ταιριάξει στο “κλίμα” και, εκμεταλλευόμενος και την ιδιαίτερα δυναμική γυναικεία κωμική σκηνή των ΗΠΑ, κάλεσε την Μελίσα Μακάρθι, την Κρίστεν Γουίγκ, την Κέιτ Μακίνον και την Λέσλι Τζόουνς να ξαναζωντανέψουν τους τέσσερις ρόλους που αγαπήσαμε τρεις δεκαετίες πριν, ακόμη κι αν τα σίκουελ μας απογοήτευσαν οικτρά. Στο σενάριο πάλι, πρόσθεσε και αφαίρεσε, αλλά δεν επέδειξε καμία εμμονή να κάνει κάτι τελείως διαφορετικό απ' το πρωτότυπο, διατηρώντας τελικά τη φόρμα και την αισθητική κοντά σ' αυτό που θυμόμαστε και επικαιροποιώντας, κυρίως, το χιούμορ και τα απαραίτητα οπτικά εφέ.
Έτσι, αυτό που παίρνουμε είναι ένα απολαυστικό πρώτο μέρος που μοιάζει με τεράστιο σκετς, γεμάτο από κωμικά “μεζεδάκια” που αποζημιώνουν για την προβλεψιμότητα του “κυρίως πιάτου”, αλλά κι ένα δεύτερο μέρος που μπουκώνει κάπως από λέιζερ και γλαφυρά φαντάσματα, αφήνοντας πολύ λιγότερο χώρο για το κωμικό ταλέντο των πρωταγωνιστών, ώστε να μας γοητεύσουν αποτελεσματικά. Η μεγάλη αδυναμία του νέου “Ghostbusters”, όμως, είναι, πέρα απ' την μηδαμινή σχέση του με τον σημερινό κόσμο, η ίδια η κεντρική του ιδέα ή, μάλλον, η αναπαραγωγή μίας ιδέας που 30 χρόνια αργότερα δεν μοιάζει όσο “σπουδαία” μπορεί να έμοιαζε τότε που την έβαζαν στο χαρτί ο Χάρολντ Ράμις με τον Νταν Άικροϊντ.
Μένουν, λοιπόν, οι υπέροχες πρωταγωνίστριές του να την κάνουν πιο ελκυστική και που, με την αναπάντεχη βοήθεια του Κρις Χέμσγουορθ, τα καταφέρνουν μια χαρά. Όσα έχετε ακούσει για την εμφάνιση-αποκάλυψη της Κέιτ Μακίνον είναι πέρα για πέρα αληθινά, ενώ η Κρίστεν Γουίγκ με την Μελίσα Μακάρθι έχουν αποδείξει πολλές φορές ότι είναι ικανές για θαύματα με πολύ μέτριο υλικό. Η Λέσλι Τζόουνς τις συμπληρώνει εξαιρετικά σ' έναν ρόλο που, δικαίως, χαρακτηρίστηκε υπερβολικά “μαύρος” για μια κωμωδία η οποία, υποτίθεται, ξεπερνά κάποια στερεότυπα, ενώ ο Κρις Χέμσγουορθ κάνει ότι μπορεί για να βγάλει γέλιο απ' τις σκηνές του. Τα καταφέρνει μεν, δεν θα του πρότεινα, όμως, να αναζητήσει το παντεσπάνι του στην κωμωδία.
Το “Ghostbusters” είναι, συγχρόνως, παλιομοδίτικο κι εξαιρετικά μοδάτο, μία ταινία που, με λίγη καλή διάθεση και μικρές προσδοκίες για την πλοκή και την κορύφωση μπορεί να χαρίσει ένα ευχάριστο δίωρο σ' όποιον την επιλέξει.
Βγαίνουν ακόμη:
Η κομεντί “Maggie's Plan”, η αδιάφορη καφροκωμωδία “Bad Moms”, η ιταλική κωμωδία “Quo vado?” και το ισπανικό αστυνομικό δράμα “One Hundred Years of Forgiveness”.
