Οι γκαφατζήδες της καρδιάς μας: το ντοκιμαντέρ

Για να είμαι ειλικρινής, δεν είχα την πρόθεση να δω το ντοκιμαντέρ για τον Σύριζα και τον Αλέξη Τσίπρα.
Οι γκαφατζήδες της καρδιάς μας: το ντοκιμαντέρ
Για να είμαι ειλικρινής, δεν είχα την πρόθεση να δω το ντοκιμαντέρ για τον Σύριζα και τον Αλέξη Τσίπρα. Αλλά τέλειωσα τις δουλειές που είχα νωρίς, η προβολή ήταν κοντά κι είπα να πάρω ένα καφέ και να το διασκεδάσω λίγο πριν το μεσημεριανό μου. Και ναι, πριν ξυνίσει κανείς, ήξερα ότι θα το διασκεδάσω επειδή με τον Σύριζα έχω περάσει μερικές απ' τις καλύτερες στιγμές μου τα τελευταία χρόνια. Ό,τι μαυρίλα κι αν σου προκαλεί η πολιτική κατάσταση στη χώρα, δεν είναι δυνατό να μην περάσεις καλά με τους αγαπημένους γκαφατζήδες όλων μας, που σαν ήρωες του βωβού κινηματογράφου γλιστρούν σε κάθε ευκαιρία και σε κάθε μπανανόφλουδα και προσγειώνονται στον κώλο τους για τη δική μας ευχαρίστηση, για το πιστό κοινό τους.

Πήγα λοιπόν να δω κι εγώ το “Στο Νήμα” ή “Hope on the Line” όπως ονόμασαν τη δουλειά τους οι δύο κινηματογραφιστές που άφησαν το Παρίσι για ν' ακολουθήσουν επί έναν ολόκληρο χρόνο τον Αλέξη Τσίπρα, απ' τις εκλογές το καλοκαίρι του '12 μέχρι το μαύρο στην ΕΡΤ το καλοκαίρι του '13. Και ήταν όντως διασκεδαστικό, μόνο που, από κάποιο σημείο και μετά, αρχίζει κανείς ν' αναρωτιέται αν θα έπρεπε να τα βλέπει όλ' αυτά, αν θα 'πρεπε να εκτίθεται κατ' αυτόν τον τρόπο ένα κόμμα ανερχόμενο και ραγδαία ανασχηματιζόμενο ώστε να βρεθεί σε θέση να κυβερνήσει τη σημερινή Ελλάδα με τα γνωστά προβλήματα. Τα προβλήματα εκείνα που υπάρχουν, θα υπάρχουν και θα πρέπει ν' αντιμετωπιστούν όσο κι αν πολλοί από εμάς αρνούμαστε να τα δούμε.

Για το ντοκιμαντέρ ως κινηματογραφική δουλειά δεν υπάρχουν και πολλά να πει κανείς. Από υλικό ενός ολόκληρου χρόνου, οι δημιουργοί κατάφεραν να συρράψουν 74 μόλις λεπτά με γνώμονα, κατά τη δική τους δήλωση, όχι την αφηγηματική προσέγγιση αλλά την αντικειμενική απεικόνιση. Κατ' εμέ, τον προκατειλημένο, το αποτέλεσμα θυμίζει home-video στην καλύτερη περίπτωση και blooper-reel στη χειρότερη, για να μην πω fail-compilation στο youtube. Αν αυτά ήταν τα καλύτερα στιγμιότυπα που μπορούσαν να βρουν, τότε τρέμω για το πως μοιάζουν τα χειρότερα και ζηλεύω... ή μάλλον, φθονώ τους κινηματογραφιστές για το πόσο γέλιο μπορεί να έβγαλαν απ' όσα είδαν κι άφησαν απ' έξω στο τελικό μοντάζ. Για την ακρίβεια θα πλήρωνα όσο-όσο για όλο το υλικό, για τις ατελείωτες ώρες με απίθανα στελέχη που προσπαθούν εμβρόντητα ν' αντιληφθούν τι συμβαίνει γύρω τους και τί σημαίνει για το κόμμα και για 'κείνους μια πιθανή νίκη σε εκλογές.

Αν διασώζεται κάτι απ' όλο το εγχείρημα είναι νομίζω η ειλικρίνεια με την οποία το αντιμετώπισε ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας, η επιλογή του να μην παρέμβει στη διαδικασία και οι λιτές, καθαρές απαντήσεις του στα λιγοστά αποσπάσματα όπου μιλάει ο ίδιος στην κάμερα, απαντώντας στις ερωτήσεις των δημιουργών. Απλώς, όπως και να το κάνουμε, η παραδοχή ότι ο ίδιος αποφάσισε πώς το κόμμα του πρέπει να νικήσει μόλις 10 μέρες πριν τις εκλογές, όταν η προεκλογική μάχη όδευε προς τη λήξη της, ενώ κάποιοι άλλοι ποτέ, αποδυναμώνει κάθε εικόνα συγκρότησης, συστράτευσης και πρόθεσης για στιβαρή διακυβέρνηση με κατεύθυνση την αλλαγή πλεύσης που θα έπρεπε να εκπέμπει ο Σύριζα και ο ίδιος για να διεκδικήσει μια καθαρή νίκη.

Βεβαίως, ο Αλέξης Τσίπρας έχει κάνει πολλά βήματα από τότε, όμως δεν είμαι και τόσο σίγουρος για τον Σύριζα, παρά το ιδρυτικό συνέδριο και την σχετική πολιτική ωρίμανση από πλευράς εσωκομματικής οργάνωσης. Βλέπετε, με αποκορύφωμα τη σκηνή όπου κάποιος κύριος με κοτσίδα προσπαθεί να εξηγήσει τις θέσεις του Σύριζα για το μεταναστευτικό σε μια πολίτη που τηλεφώνησε στα κεντρικά, όλοι οι υπόλοιποι πλην του αρχηγού μοιάζουν με δευτεράντζες ηθοποιούς σε βουβή ταινία. Ατάκες καφενείου, αμηχανία, ρητές εκφράσεις αμφισβήτησης της ύπαρξης απαντήσεων απ' το κόμμα τους και πολιτική επικοινωνία στο γόνατο. Εντάξει, ο ερασιτεχνισμός και η do-it-yourself προσέγγιση παράγουν συχνά χαριτωμένα και γιατί όχι, ποιοτικά αποτελέσματα. Όχι όμως στην πολιτική και μάλιστα στη σκληρή πολιτική που απαιτεί η συγκεκριμένη συγκυρία. Δε μιλάμε για τους Πειρατές ούτε για τους Έλληνες Κυνηγούς, αλλά για το πρώτο κόμμα της Αριστεράς με καλές πιθανότητες να κυβερνήσει.

Το ότι αυτό το ντοκιμαντέρ, που νομίζω πως αποτελεί ακούσια δυσφήμιση και τίποτε περισσότερο, βγαίνει στις αίθουσες λίγο πριν απ' τις εκλογές του Μαΐου δείχνει τη χαλαρή, DIY σχέση του επικοινωνιακού επιτελείου του Αλέξη Τσίπρα με τη σκληρή πολιτική και σ' ένα βαθμό υποτιμά και την πίστη όσων στηρίζουν αυτό το κόμμα από αρχής της κρίσης, ελπίζοντας να αντιστρέψει την, ξέφρενη πρότινος μα ομαλότερη πλέον κατά τα φαινόμενα, πορεία προς τα κάτω. Ναι, θα μπορούσε να θεωρηθεί λογοκρισία, όμως μόνο με βάση το δεδομένο ότι εξ αρχής συμφωνήθηκε να μην υπάρξει καμία παρέμβαση στο έργο των δημιουργών και στην πορεία της ταινίας μετά. Το λάθος δηλαδή έγινε τότε και σήμερα ο Σύριζα δρέπει απλώς τους καρπούς ακόμη μίας ακόμη πολιτικής γκάφας.

Κι επειδή είμαι και στοιχηματάκιας και μ' αρέσουν οι προβλέψεις, αρχίζω και πιστεύω όλο και πιο πολύ ότι ο Σύριζα δεν θα καταφέρει να κερδίσει εκλογές πριν υποχωρήσει και πάλι στο ποσοστό που του αναλογεί χωρίς τους, απολίτικους ουσιαστικά, αντιμνημονιακούς ψήφους: ένα 10% ενισχυμένο από μια προσφάτως πολιτικοποιημένη νεολαία και ένα ικανό ποσοστό παλιών αριστερών που δε θα επιστρέψουν στο μιαρό κέντρο. Γιατί οι περισσότεροι ψηφοφόροι, αργά ή γρήγορα, θα επιστρέψουν κι ο Αλέξης Τσίπρας το ξέρει καλά. Ίσως, μάλιστα, οι επόμενες εθνικές εκλογές να είναι η τελευταία ευκαιρία του.

Ποιος ξέρει; Μπορεί και να με διαψεύσει τελικά κερδίζοντας πάνω... “Στο Νήμα”. Το μετά, δε μπορεί να είναι χειρότερο, αλλά με βάση όσα είδα στο ντοκιμαντέρ, σίγουρα θα είναι το ίδιο διασκεδαστικό. Win-Win δηλαδή για κάτι μαλάκες σαν κι εμένα.
Μπείτε στη συζήτηση

σχόλια

v