Κι ενώ σε λίγους μήνες έχουμε εκλογές...

Χμμμμ! Έπρεπε να δολοφονηθεί ένας έλληνας σε κοινή θέα, να συλληφθεί επί τόπου ο ένοχος και να ταυτοποιηθεί άμεσα η σχέση του με το 6,92% του ελληνικού κοινοβουλίου για να ξυπνήσουν τα δημοκρατικά και ανθρωπιστικά αντανακλαστικά μας; Καθόλου πρωτότυπο. Ας δούμε στα γρήγορα μερικά πραγματάκια που έλαβαν χώρα σε δημόσια θέα (πέρα απ' τα αναμενόμενα κι απαραίτητα, όσο και αυτοαναφορικά, συλλαλητήρια και όσα αυτά συνεπάγονται) μετά το τραγικό συμβάν.

Ο περίφημος φάκελος με τη λίστα των ποινικών αδικημάτων στα οποία εμπλέκεται ευθέως η επίσημη αγαπημένη του 6,92% (ή μήπως είναι 15%;) του εκλογικού σώματος βγήκε απ' το συρτάρι και έφτασε στα χέρια των αρμοδίων να επιληφθούν των συνεπειών. Σημαντικό, αφού μια αόριστη ποινικοποίηση του “χώρου” θα κρύψει τα πολλαπλά ατοπήματα των μελών του και θα χαθεί η ευκαιρία ο “χώρος” να απαξιωθεί σταδιακά μέσω του εγκληματικού δυναμικού που υποθάλπτει. Για να δούμε τι θα δούμε από εδώ και πέρα σ' αυτό το καίριο μέτωπο από πλευράς της συντηρητικότερης των τριών Εξουσιών.

Ο Υπουργός Προστασίας του Πολίτη (πόσο θλιβερά αστείος τίτλος στην εποχή μας) έβγαλε επιτέλους μια ξεκάθαρη ανακοίνωση που τον θέτει απέναντι σ' εκείνους που, κακά τα ψέματα, συνδέονται ποικιλοτρόπως με τον ευρύτερο πολιτικό του χώρο. Δεν το είχε κρύψει μέχρι τώρα, αλλά νομίζω ότι αυτή τη φορά πρέπει να έπιασε επιτέλους το κομμάτι της μύτης ανάμεσα στα μάτια με τον δείκτη και τον αντίχειρα και πιέζοντας δυνατά να είπε από μέσα του: “ας δούμε πώς θα απαλλαγούμε απ' αυτόν τον πονοκέφαλο”. Τουλάχιστον σε επίπεδο “φαίνεσθαι”, που δεν είναι και λίγο στην εποχή που και τα πιο πολύτιμα προσχήματα (αυτό που λεν' “πολιτική ορθότητα” κι επινοήθηκε για να βουτάμε τις γλώσσες μέσα του όταν στερεύουμε από μυαλό) έχουν καταρρεύσει.

Τα κόμματα αναγκάστηκαν να συμφωνήσουν πάνω στο αυτονόητο, έστω και διά των ανακοινωθέντων τους, αφού προφορικά έκαναν τις γνωστές σπασμωδικές προσπάθειες να κινηθούν ανάλογα με την ατζέντα τους και ειδικά το περιβάλλον του Πρωθυπουργού εκτέθηκε και πάλι (όχι ότι εκπλαγήκαμε). Εντάξει, δεν είναι δύσκολο να συμφωνήσει κανείς στο πόσο σοκαριστική είναι μια δολοφονία, πόσο μάλλον όταν συντρέχουν λόγοι πολιτικών πεποιθήσεων και προφανείς συνθήκες φανατισμού και καλλιεργημένου μίσους εντός ενός πολιτικού χώρου που, ας μην ξεχνάμε, αντιπροσωπεύει το 6,92% του εκλογικού σώματος.

Ο Τύπος έβγαλε τα πομπώδη πρωτοσέλιδα απ' το συρτάρι κι έκανε το 6,92% και το κατρακύλισμα της κοινωνίας μας προς ένα συγκεκριμένο άκρο (γιατί, ναι, υπάρχουν δύο, αλλά μόνο προς τη μία μεριά μπορεί να μπαντάρει κάτι κάθε φορά) πρώτο θέμα του αντί να το κρύβει σε μονόστηλα και επιφυλλίδες που διαβάζουν μόνο όσοι... διαβάζουν εφημερίδες αντί να τις ξεφυλλίζουν απλώς, χαζεύοντας τους τίτλους. Η αλήθεια είναι ότι ο Τύπος δεν απέκρυπτε εντελώς όσα συνέβαιναν μέχρι σήμερα (κι είχαν ως θύματα μετανάστες κυρίως) και πολύ συχνά έκρουε τον κώδωνα του κινδύνου, με τον τρόπο του κι εντός του ιδεολογικού πλαισίου του ο καθένας. Αλήθεια είναι επίσης ότι αυτή τη φορά δεν είχε καμία επιλογή. Έπρεπε να ξεπεράσουν τον ανταγωνισμό σε λυρισμό, ανησυχία και δημοκρατικό αίσθημα. Ας είναι. Σε κάθε περίπτερο και ψιλικατζίδικο, η “βιτρίνα” απέπνεε μια αίσθηση επείγοντος κι αυτό μπορεί να αποδειχθεί χρήσιμο την επόμενη μέρα.

Ξεκίνησε έστω μια κουβέντα γύρω απ' το τι συνεπάγεται η αντιπροσώπευση εντός του ελληνικού κοινοβουλίου μια συγκεκριμένης, αμιγώς αντιδημοκρατικής και αναχρονιστικής πολιτικής στάσης με έντονες αποχρώσεις άλλων εποχών και με ποιο τρόπο μπορεί να αντιμετωπιστεί απ' τους υπόλοιπους χωρίς να υπονομευτεί το πολιτικό σύστημα του οποίου, φήμες λένε, τη λειτουργία προσπαθούν να διαφυλάξουν ενώ “σώζουν” τη χώρα. Κατά τη γνώμη μου, αλλά και πολλών ψυχραιμότερων, λύση δεν είναι η ποινικοποίηση της άποψης του 6,92% του εκλογικού σώματος κι απ' ότι φαίνεται δεν πρόκειται να εφαρμοστεί κάτι τέτοιο. Μένει να δούμε τι θα αποφανθούν εκείνοι που θα ορίσουν το πλαίσιο της ανατροπής της ζοφερής εικόνας των δημοσκοπήσεων (15%) και κατά πόσο θα μπορέσουν να συνεργαστούν προς μια επανεκκίνηση της ομαλής πολιτικής ζωής και μιας ριζικής μεταστροφής της προσοχής του εκλογικού ακροατηρίου προς τα μέσα.

Τέλος, το 6,92% των αντιπροσώπων του ελληνικού λαού βρέθηκε στη θέση να αντιμετωπίσει την πρώτη του μεγάλη επικοινωνιακή κρίση και ένα υπαρξιακό δίλημμα (το οποίο βέβαια έχουν λυμμένο εσωτερικά), εφόσον η εξωκοινοβουλευτική δράση με το μανδύα ενός λιγότερο εκλεπτυσμένου Ρομπέν των Δασών τους πηγαίνει γάντι σε σχέση με τη διαρκή προσπάθεια να εξισορροπήσουν την κοινοβουλευτική τους ιδιότητα με τα συλλογικά και ατομικά τους ένστικτα. Προς το παρόν κραυγάζουν τα προφανή (πατώντας βεβαίως και πάνω στη βιασύνη όσων έγιναν εν μία νυκτί αντιφασίστες να καταδείξουν τον ηθικό αυτουργό). Ετοιμάζονται να πάρουν τη νομική οδό ενάντια στους ομολόγους τους στη Βουλή, αλλά και τον Τύπο για την ενεργή συμμετοχή τους στη μαζική κατακραυγή που ακολούθησε τη δολοφονία στο Κερατσίνι ενός μέλους του 93,08% (ή μήπως 85%;) του ελληνικού λαού. Όπως και οι υπόλοιποι, δεν είχε άλλη επιλογή.

Αυτά μέχρι τώρα που γράφω αυτό το κείμενο. Προφανώς συνέβησαν κι άλλα και τις προσεχείς ημέρες θα συμβούν περισσότερα και πιο σημαντικά. Για μένα πάντως, υπάρχει ένα άλυτο ζήτημα που έχει την ίδια βαρύτητα με όλα τα υπόλοιπα και μόνο ο πολιτικός κόσμος (έστω και στην κατάσταση που βρίσκεται σήμερα) μπορεί να βρει τη λύση. Αυτό το 6,92% θα γίνει 15% ή 0,3%; Ρωτήστε το γείτονα, τον περιπτερά, τον ξάδελφο ή και τον γιατρό σας ακόμη, να σας πει τη γνώμη του και μπορεί να εκπλαγείτε...