Το ξεβλάχεμα ως αυτογνωσία

Ο Π. Κωστόπουλος επέστρεψε διεκδικώντας δάφνες από το παρελθόν και ο Ιοβόλος σκέφτεται πόσο "ένοχος" είναι.
Το ξεβλάχεμα ως αυτογνωσία
Μια χαρά έκανε τη δουλειά του ο Πέτρος Κωστόπουλος με τη χρήση του αυτοσχέδιου ρήματος «ξεβλαχεύω». Εξηγούμαι: Ο τρόπος έκφρασης του Πέτρου Κωστόπουλου σε μεγάλο βαθμό προκύπτει από την ανάγκη που έχει ως δημόσια περσόνα να παραμένει στο προσκήνιο των μίντια και να συντηρεί- πιο αραιά από ό,τι παλιά- έναν θόρυβο γύρω από το όνομά του, τον οποίο ποικιλοτρόπως μεταφράζει σε ανταμοιβή.   

Τσίγκλισε λοιπόν την κοινή γνώμη με επιτυχία, διεκδικώντας παράλληλα ένα μερίδιο δόξας του ελληνικού παρελθόντος- αυτού της ευμάρειας και της χλιδής του ‘90. Πιθανότατα μάλιστα, θα πουν ορισμένοι, ο χρόνος της διεκδίκησης αυτού του τεμαχίου φήμης να σχετίζεται με την διαφαινόμενη επιστροφή του «lifestyle» και με την πιθανή αποκατάσταση των ιερέων του, όπως ο Πέτρος Κωστόπουλος. Αλλά αυτά είναι εικασίες.   

Έχοντας αυτή τη γνώμη, δεν είναι πραγματικά γόνιμη η συζήτηση για το αν όντως η ελληνική κοινωνία «ξεβλαχεύτηκε» και αν ο «ξεβλαχευτής» του ήταν ο Πέτρος. Λίγο περισσότερη σημασία φαίνεται να έχει το αν το υποτιθέμενο «ξεβλάχεμα» μας είναι κάτι θετικό ή αρνητικό, μια που δίνει την ευκαιρία να συζητήσουμε λίγο για τις πολιτισμικές και κοινωνικές καταβολές της σημερινής μας εικόνας.

Η συνεισφορά του Πέτρου Κωστόπουλου στο πολιτισμικό προφίλ της χώρας δεν ήταν ούτε θετική ούτε αρνητική. Επίσης, ο ρόλος του- του ίδιου και των περιοδικών του- δεν ήταν ασήμαντος. Μέσα από τα περιοδικά του εκφράστηκε αυτή η επίφαση εκσυγχρονισμού η οποία ταυτίστηκε με την κατανάλωση και την δαπάνη ως ενδείξεις καλού γούστου (;) και ανωτερότητας. Από κοντά και ο παραδοσιακός σεξισμός, ο οποίος συνόψιζε στο ογκώδες γυναικείο στήθος και στην απόκτηση όσο γίνεται περισσότερων και «καλύτερων» ερωτικών συντρόφων ορισμένες από τις βασικές αξίες της ζωής. Προφανώς, κατά τον Π. Κωστόπουλο, αυτό ήταν αναγκαίο για να μην χάνουμε την επαφή με τις ρίζες- εννοώ την προ «ξεβλαχέματος» εποχή.

Όμως για μια στιγμή. Μόνος του τα διάβαζε ο Κωστόπουλος όλα αυτά που τώρα αποκηρύσσουμε όλοι μετά βδελυγμίας; Ή μήπως τα περιοδικά του ήταν πρώτα σε κυκλοφορία και είχαν από το κοινό αναγορευτεί σε opinion makers; Μήπως ο ίδιος αντιμετωπίζονταν ως γκουρού της «ιδανικής ζωής»;

 Η αλλοτινή συμβολοποίηση του Πέτρου Κωστόπουλου και του ιδεότυπου του lifestyler ήταν μια συλλογική διαδικασία και πρέπει να αντιμετωπίζεται ως ένα ακόμη επεισόδιο της σύγχρονης πολιτισμικής μας ιστορίας. Δεν «παρέσυρε» κανέναν. Υπήρχε αυτή η ανάγκη και τα μέσα του λειτούργησαν ως αγωγός έκφρασης και ανατροφοδότησής της. Η σημερινή συμβολοποίηση του Π. Κωστόπουλου μοιάζει λίγο με αυτή του αποδιοπομπαίου τράγου. Όταν η θρησκεία ατονήσει ο ιερέας διώκεται. Τσάμπα όμως.
Μπείτε στη συζήτηση

σχόλια

v