Με τα μπράβο δεν γίνεται παιδεία
Η ανάδειξη του σημαιοφόρου με κλήρωση μειώνει τις επαγγελματικού τύπου επιβραβεύσεις προς τα παιδιά και την σημασία των εθνικών συμβόλων.
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
«Τα μπράβο είναι βία» μου έλεγε τις προάλλες μια φίλη εκπαιδευτικός, η οποία είχε ξεσηκώσει τη φράση και εγώ δεν θυμάμαι από ποιο εγχειρίδιο παιδοψυχολογίας. Η σκέψη φαίνεται σωστή. Τα μπράβο είναι η παρέμβαση του κόσμου των ενηλίκων στον παιδικό ψυχισμό. Δεν είναι τυχαίο ότι απονέμονται όταν το πιτσιρίκι έχει κάνει κάτι «δύσκολο» ή «ώριμο» ή «καλό»- με τον τρόπο βέβαια που το αντιλαμβάνονται οι ενήλικες.
Με τον ίδιο αντιπαιδαγωγικό τρόπο νομίζω ότι λειτουργεί και η αριστεία στα σχολεία. Η μανία των γονιών για παιδικό πρωταθλητισμό εθίζει και τα παιδιά στη μανία του ανταγωνισμού και της επιδίωξης- με κάθε τρόπο- του αποτελέσματος. Είναι μια διαδικασία που ταιριάζει στη ζούγκλα της αγοράς εργασίας και στην προσπάθεια που θα κάνει αύριο το σημερινό πιτσιρίκι να επιβιώσει και να ευημερήσει. Δεν ταιριάζει όμως στο νόημα της παιδείας και μάλιστα της σχολικής.
Στο σχολείο τα παιδιά καλούνται να αναπτύξουν πνεύμα φιλομάθειας και όχι να αποστηθίσουν έτοιμη διδασκαλία. Καθήκον ου μαθητή είναι να πηγαίνει στο σχολείο και να είναι επιμελής. Δεν είναι καθήκον του να ξεπερνά το συμμαθητή του, ούτε να ανταγωνίζεται με τους άλλους για το ποιος είναι ο καλύτερος. Για την ακρίβεια ο μαθητής δεν έχει λόγο να γυρεύει καν διαβεβαιώσεις, όπως οι έπαινοι, ότι είναι αρκετά καλός.
Ως έπαινος πρέπει να λειτουργεί η ίδια η χαρά της γνώσης και όχι ένα κρατικό δίπλωμα που να το πιστοποιεί. Η αριστεία δεν είναι αμαρτία. Αμαρτία είναι να βάζει κανείς μικρά παιδιά να την κυνηγούν με τον ίδιο τρόπο που οι γονείς τους κυνηγούν το χρήμα ή τη δόξα. Οι μικροί βαθμοθήρες είναι μικροί «επαγγελματίες». Και οι επαγγελματίες κοιτάζουν να κάνουν τη δουλεία τους και όχι να μάθουν ή να απολαύσουν την παιδικότητά τους.
Η κίνηση του υπουργείο Παιδείας να καταργήσει την ανάδειξη σημαιοφόρου με βάση την βαθμολογία του είναι σωστή. Είναι σωστή και για έναν λόγο παραπάνω: Αφαιρεί από την παιδική συνείδηση λίγη από τη συμβολική σημασία των εθνικών συμβόλων («ύψιστο βραβείο η σημαία» και λοιπά). Ελπίζω να επιμείνει ο υπουργός παρά την κριτική. Το λέω γιατί οι κωλοτούμπες της κυβέρνησης στα θέματα φιλελευθεροποίησης της παιδείας δεν είναι καθόλου σπάνιες.
Ίσως τώρα (λέω ίσως), που με την απόφαση δεν δυσαρεστείται με κάποιον τρόπο η εκκλησία, να προχωρήσει.
Με τον ίδιο αντιπαιδαγωγικό τρόπο νομίζω ότι λειτουργεί και η αριστεία στα σχολεία. Η μανία των γονιών για παιδικό πρωταθλητισμό εθίζει και τα παιδιά στη μανία του ανταγωνισμού και της επιδίωξης- με κάθε τρόπο- του αποτελέσματος. Είναι μια διαδικασία που ταιριάζει στη ζούγκλα της αγοράς εργασίας και στην προσπάθεια που θα κάνει αύριο το σημερινό πιτσιρίκι να επιβιώσει και να ευημερήσει. Δεν ταιριάζει όμως στο νόημα της παιδείας και μάλιστα της σχολικής.
Στο σχολείο τα παιδιά καλούνται να αναπτύξουν πνεύμα φιλομάθειας και όχι να αποστηθίσουν έτοιμη διδασκαλία. Καθήκον ου μαθητή είναι να πηγαίνει στο σχολείο και να είναι επιμελής. Δεν είναι καθήκον του να ξεπερνά το συμμαθητή του, ούτε να ανταγωνίζεται με τους άλλους για το ποιος είναι ο καλύτερος. Για την ακρίβεια ο μαθητής δεν έχει λόγο να γυρεύει καν διαβεβαιώσεις, όπως οι έπαινοι, ότι είναι αρκετά καλός.
Ως έπαινος πρέπει να λειτουργεί η ίδια η χαρά της γνώσης και όχι ένα κρατικό δίπλωμα που να το πιστοποιεί. Η αριστεία δεν είναι αμαρτία. Αμαρτία είναι να βάζει κανείς μικρά παιδιά να την κυνηγούν με τον ίδιο τρόπο που οι γονείς τους κυνηγούν το χρήμα ή τη δόξα. Οι μικροί βαθμοθήρες είναι μικροί «επαγγελματίες». Και οι επαγγελματίες κοιτάζουν να κάνουν τη δουλεία τους και όχι να μάθουν ή να απολαύσουν την παιδικότητά τους.
Η κίνηση του υπουργείο Παιδείας να καταργήσει την ανάδειξη σημαιοφόρου με βάση την βαθμολογία του είναι σωστή. Είναι σωστή και για έναν λόγο παραπάνω: Αφαιρεί από την παιδική συνείδηση λίγη από τη συμβολική σημασία των εθνικών συμβόλων («ύψιστο βραβείο η σημαία» και λοιπά). Ελπίζω να επιμείνει ο υπουργός παρά την κριτική. Το λέω γιατί οι κωλοτούμπες της κυβέρνησης στα θέματα φιλελευθεροποίησης της παιδείας δεν είναι καθόλου σπάνιες.
Ίσως τώρα (λέω ίσως), που με την απόφαση δεν δυσαρεστείται με κάποιον τρόπο η εκκλησία, να προχωρήσει.
