Γερούν, πώς τολμάτε;

Ο κ. Ντάισελμπλουμ μας πρόσβαλε. Βέβαια εμείς καμαρώνουμε λίγο, αλλά όχι και να σηκώσει τα μάτια του σε μας ο ξενέρωτος!
Γερούν, πώς τολμάτε;

Με περιέργεια παρακολουθώ την προσπάθεια της ελληνικής κοινής γνώμης να νιώσει θιγμένη από τις δηλώσεις του αντιπαθέστατου Γερούν Ντάισελμπλουμ.

Δυσκολεύομαι να μετρήσω πόσα… φάουλ κάνει ταυτόχρονα με μια τέτοια δήλωση ο υψηλόβαθμος ευρωπαίος αξιωματούχος. Σε πολιτικό επίπεδο, η δήλωση αποτελεί μια ανθενωτική κορώνα, μια επίσημη αναγνώριση της γεωγραφικής αντιπαλότητας Βορρά και Νότου- μέχρι τώρα υπαρκτή σχεδόν μόνο στον λόγο ευρωσκεπτικιστών. Σε πολιτισμικό επίπεδο, πρόκειται για μια απόλυτα σεξιστική δήλωση που βάζει τις γυναίκες στο επίπεδο του καταναλωτικού προϊόντος- ένα από αυτά που ευθύνονται για την κατασπατάληση των χρημάτων.

Τόσο για πολιτικούς λόγους, που σχετίζονται με την ιδέα της πολιτικής ευρωπαϊκής ένωσης, όσο και για πολιτισμικούς, που έχουν να κάνουν με την προοδευτικότητα και την ευρωπαϊκή κουλτούρα θεωρώ επιβεβλημένη, σε επίπεδο συμβολισμού, την παραίτηση ή, έστω, την δημόσια ειλικρινή συγγνώμη Ντάισελμπλουμ.

Παρ' όλα όμως αυτά, μου φαίνεται υποκριτικό οι δηλώσεις να βγάζουν εκτός εαυτού τον λαό που νιώθει ως πιο οικεία απο όλες τις πρόσφατες τη δεκαετία «της τρυφηλότητας και της μαλθακότητας», των ελλειμμάτων, των μπουζουκιών, των σπαταλημένων αγροτικών επιδοτήσεων και του «μάγκα αρχηγού με την βυζαρού γκόμενα».

Ο χαβαλές με το παλιό ΠΑΣΟΚ το ορθόδοξο, αλλά και με τα memes που κράζουν τον Γερούν συνοδεία εικόνων έξαλλης ‘80s μπουζουκοκατάνυξης, από τη μια αποτελεί ενός είδους αυτοκριτική και από την άλλη φανερώνει ένα κρυφό καμάρι για όλα αυτά που  προσλαμβάνονται ως μια χαριτωμένη ιδιαιτερότητά μας ως λαού, ως μια πτυχή του μεσογειακού μας χαρακτήρα που δεν είναι «μίζερος» και «ξενέρωτος», «όπως οι βορειοευρωπαίοι».

Οι πολιτισμικές προκαταλήψεις ισχύουν και από τις δύο πλευρές και το να πέφτουμε από τα σύννεφα όταν μας τις χτυπάνε οι «κουτόφραγκοι» είναι προβληματικό. Εκτός και αν η κριτική στον Ντάισελμπλουμ προέρχεται από κάποια εθνική ανάγκη υπεράσπισης της πολιτικής ορθότητας που, λίγο παλιότερα, όποιος την επεδείκνυε θα έσπευδαν δυο-τρεις να τον πουν «αδελφή».

Διότι «έτσι είναι ο Έλληνας. Και όποιος γουστάρει».

           

Μπείτε στη συζήτηση

σχόλια

v