Φτάνει πια με το δυστύχημα

Ένα θλιβερό πράγμα που επιβεβαιώνεται για μία ακόμη φορά από την ιστορία του δυστυχήματος της Πόρσε είναι το πόσο και πως η εικόνα και το «αίμα» με τη μεταφορική ή την κυριολεκτική του έννοια, καθορίζει την επικαιρότητα σε αυτή τη χώρα. Μπορεί να πεθαίνουν 20 άνθρωποι την ημέρα από αυτοκινητιστικά δυστυχήματα, αλλά εμείς σημασία. Αυτό το ένα ατύχημα όμως από το οποίο βγαίνει «στόρυ» και- κυρίως- από το οποίο υπάρχει εικόνα έχει πλημμυρίσει τα πάντα.

Αυτό, πριν από οτιδήποτε άλλο είναι αντιαισθητικό. Καταναλώσαμε όλοι- ίσως παραπάνω από μία φορές- το video της σύγκρουσης- αλήθεια, πως και γιατί έφτασε στα μέσα video από κρατικές κάμερες ασφαλείας χωρίς άδεια των εμπλεκομένων; Ρωτήθηκαν οι άνθρωποι αν ήθελαν ο θάνατος των δικών τους να γίνει δημόσιο θέαμα;  

Μετά, τα πρωινάδικα, τα μεσημερινάδικα και τα βραδινάδικα πήρα το θέμα και το τράβηξαν από τα μαλλιά κατασκευάζοντας δακρύβρεχτες μυθολογίες γύρω από τους χαμένους ανθρώπους και τους άδικους συγγενείς τους. Για μια ακόμη φορά ο θάνατος δημοσιοποιείται με όρους θεάματος. Άστοχα βρίσκω επίσης τα ταξικά σχόλια που προέκυψαν από το αν το «κακομαθημένο πλουσιόπαιδο» έτρεχε σε μια λογική «εγώ είμαι και άλλος δεν είναι» για την οποία προφανώς θα φταίνε οι πλούσιοι γονείς που όλοι ξέρουμε τι κουμάσια παιδιά βγάζουν κλπ κλπ.

Μπούρδες τραβηγμένες από τα μαλλιά. Και Πόρσε να μην είναι το αυτοκίνητο ο οδηγός μπορεί μια χαρά να οδηγεί επικίνδυνα. Και πλούσιος να μην είναι ο πατέρας του, μπορεί να σπάσει το ημιαξόνιο ή να του σκάσει το λάστιχο ενώ πηγαίνει με 140 χιλιόμετρα. Όσοι χρησιμοποιούν κάθε ευκαιρία της επικαιρότητας για να ξεκινήσουν την επανάσταση χρειάζονται μαθήματα προπαγάνδας. Ας δουν τουλάχιστον τους τηλεδημοσιογράφους που κάνουν καλύτερα τη δουλειά τους πουλώντας «ανθρώπινο πόνο». Εκεί είναι οι θεαματικότητες αγαπητοί κνιτοειδείς ιντερνετόφιλοι, όχι στο ταξικό μίσος!

Υπάρχει βέβαια και η καλή πλευρά όλης αυτής της δημοσιότητας. Με τις οθόνες όλου του κόσμου γεμάτες από τροχαία, προειδοποιήσεις για σωστή οδική συμπεριφορά και οδηγίες για προσοχή στους δρόμους, όλο και κάτι θα μείνει. Μάλλον τα συλλογικά σοκ μας ταιριάζουν περισσότερο από οποιαδήποτε «σχολική διαπαιδαγώγηση» για να κάνουμε μικρά βήματα προς τη σωστή κατεύθυνση.

Αν μπορούσαμε να τα αξιοποιούμε χωρίς να «κιτρινίζουμε» κιόλας…