Καλα, βρε άκαρδε, το παιδί δεν το σκέφτεσαι;

Βλέπω γύρω μου όλες αυτές τις διαφημίσεις για διάφορα προϊόντα βρεφικής ή βρεφικής φροντίδας. Καθισματάκι αυτοκίνητου. Λες ωραία, έχω παιδί να πάρουμε ένα καθισματάκι αυτοκινήτου. Και παίρνεις. Και μετά μαθαίνεις ότι αυτό το καθισματάκι είναι μέχρι μια ορισμένη ηλικία, μετά πρέπει να πάρεις άλλο, γιατί αν εξέχει το κεφάλι του παιδιού και γίνει τρακάρισμα… και μπλα μπλα μπλα. Και αλλάζεις καθισματάκι.

Το νεογέννητο πρέπει να κοιμάται σε ένα καλάθι (αλήθεια, γιατί;), ενώ για τις μετακινήσεις του «χρειάζεται» μια μπούρδα που μοιάζει με καρυδότσουφλο. Φυσικά άλλο είναι το καθισματάκι αυτοκινήτου για τις ανάγκες ενός νεογέννητου. Στο δωμάτιό του καλό θα ήταν να υπάρχει αφυγραντήρας ή μήπως ατμοποιητής όταν λειτουργεί αιρ κοντίσιον στο δωμάτιο; Φυσικά θα πρέπει να έχουμε αλλαξιέρα, «μπανάκι μωρού», βραστήρα για μπιμπερό, να πάει σε 2-3 διαφορετικούς γιατρούς, να κάνει πάρτυ σε παιδότοπο, να κάνει 2-3 δραστηριότητες του τύπου ιστιοπλοΐα, σκάκι και ιππασία («αφού της αρέσει, να μην κάνει;») να περάσει αξιολόγηση μήπως έχει μαθησιακές διαταραχές κ.ο.κ.

Ο τρόπος που η βιομηχανία παραγωγής των παιδικών και βρεφικών ειδών θησαυρίζει έχει να κάνει με την νοοτροπία των σύγχρονων γονιών, που φροντίζουν υπερβολικά ό,τι έχει να κάνει με το παιδί. Έχουν διαρκώς μια ενοχή ότι δεν κάνουν ό,τι πρέπει, ότι δεν φροντίζουν όσο πρέπει, ότι δεν εξασφαλίζουν τα καλύτερα για το πιτσιρίκι, ότι υπάρχουν «ανάγκες» του παιδιού που πρέπει να καλυφθούν.  

Ανάμεσα στις γυναίκες δε το πράγμα είναι ακόμη χειρότερο, αφού υπάρχει και ανταγωνισμός για το ποια είναι καλύτερη μαμά-παρέχει τα περισσότερα. Ποια θα φανεί ότι μεγαλώνει τα παιδιά της πιο υγιεινά, πιο υπεύθυνα και με περισσότερη αυτοθυσία. Το βλέπεις στα σχόλια στα μαμαδο-sites και στα blogs όπου αλίμονο σε αυτήν που θα πει ότι δεν ήθελε να θηλάσει ή ότι θήλασε μόνο ένα μήνα! «Το μωράκι σου δεν το σκέφτεσαι;

Αυτό το overparenting, αυτή η συλλογική ενοχή των περισσότερο καλλιεργημένων έστω  σημείο ίσως των καιρών με τις λίγες γεννήσεις και την εξειδίκευση της βιομηχανίας που λέγαμε παραπάνω, νομίζω ότι δεν μας κάνει καλό.

Μας βάζει και τρέχουμε σαν τα χάμστερ στη ρόδα τους και οι μόνοι κερδισμένοι είναι οι λιανοπωλητές και οι ψυχολόγοι. Τα παιδιά πάντως σίγουρα όχι, αφού όποιος γονιός υπερπροσπαθεί εις βάρος της υπόλοιπης ζωής του, τελικά κάποτε θα ζητήσει να του το ξεπληρώσουν και θα κρεμαστεί από τα (ενήλικά) παιδιά. Αφήνω το κακό που γίνεται στην σχέση μεταξύ των γονιών, οι οποίοι δεν βρίσκουν χώρο και χρόνο για ουσιαστική επαφή. Απολαμβάνουν- μόνο στιγμιαία- τα εύσημα που οι ίδιοι δίνουν στον εαυτό τους για την κάλυψη των παιδικών αναγκών- σε λίγη ώρα θα βρεθεί άλλη ανάγκη- μη χαλαρώνεις!

Τα παιδιά είναι ίσως οι άνθρωποι που αγαπάμε περισσότερο, αλλά αυτό δεν θα πει ότι πρέπει να τους δίνουμε υπερβολική προσοχή εις βάρος της υπόλοιπης ζωής μας. Πρέπει η ενασχόλησή μας με αυτά να είναι μία μόνο από τις δραστηριότητές μας μέσα στην ημέρα. Αλλιώς θα σαλτάρουμε και θα σαλτάρουμε και τα πιτσιρίκια. Δεν τα σκέφτεσαι κακούργε;