Δρυός πεσούσης, πολιτική γίνεται

Τι είναι αυτή η άτιμη η δημόσια σφαίρα! Ακόμη και νεκρό μπορεί να σε εμπλέξει στα γρανάζια των σκοπιμοτήτων πολιτικής και δημοσιότητας- και τότε δεν έχεις πια και τη δυνατότητα να πάρεις θέση!

Ο θάνατος του Λουκιανού Κηλαηδόνη όντως άπλωσε για λίγο μια ενωτική διάθεση στα δημόσια πράγματα, μια που ο καλλιτέχνης ήταν συμπαθής έως πολύ συμπαθής στους περισσότερους, και αδιάφορος στους υπόλοιπους. Το κλίμα τάραξε η σχετική ανακοίνωση της υπουργού Πολιτισμού, Λυδίας Κονιόρδου, και κυρίως η υποδοχή που επιφυλάχθηκε στη δήλωση αυτή.

Η υπουργός επιχειρεί μια αναδρομή στα πεπραγμένα του συνθέτη, μεταξύ των οποίων συγκαταλέγει και την στάση του στο δημοψήφισμα του 2015- μια στάση υπέρ του «όχι». «Ο Λουκιανός κοίταζε κατάματα το παρόν από τότε, μέσα στη δικτατορία, που συνεργαζόταν με τον Γιάννη Νεγρεπόντη και τον Μποστ, μέχρι τον Ιούλιο του 2015, που σχολίαζε τη στάση των Ευρωπαίων πολιτικών απέναντι στην Ελλάδα αλλά και την προπαγάνδα των κυρίαρχων ΜΜΕ».

Ο Πέτρος Τατσόπουλος έσπευσε να απαντήσει στην υπουργό υιοθετώντας αυτό το ύφος «Γρηγόρη Ψαριανού- Κώστα Ζουράρι» σε στυλ έχω-το-ακαταλόγιστο-σε-όποια-μπούρδα-λέω: «Λυδία, διάβασα τον επικήδειό σου για τον Λουκιανό. Στάθηκα ιδιαίτερα στα θερμά σου λόγια για τη στάση του Λουκιανού κατά το δημοψήφισμα του 2015, μια στάση που η κυβέρνησή σου την πήρε και την έριξε στα σκουπίδια την ίδια κιόλας νύχτα του δημοψηφίσματος, πριν καν ξημερώσει. Λυδία, το περιστατικό που διάλεξες και η στιγμή που διάλεξες για να μας το υπενθυμίσεις, με πείθουν ότι έχεις νοημοσύνη βερίκοκου και ευαισθησία μικρότερη από όση διαθέτει ένα πόμολο. Είσαι ηλίθια, κοπέλα μου. Δηλαδή, όχι απλώς ηλίθια. Καρα-ηλίθια. Να σε διδάσκουν στα σχολεία. Προς αποφυγήν.»

 Ασχέτως ύφους πάντως, η απάντησή του εγείρει ένα ζήτημα που αξίζει να συζητηθεί. Δικαιούται (ηθικά εννοώ) η υπουργός να χρησιμοποιεί τη μνήμη ανθρώπων και να τους προσθέτει έτσι εμμέσως στην πολιτική της παράταξη; Η αναφορά της δεν ήταν αφαιρετική. Δεν ήταν αόριστη του στυλ «ήταν γνωστή η αγάπη του Λουκιανού Κηλαηδόνη για την αριστερά» κλπ. Αναφέρθηκε σε μια πολύ συγκεκριμένη πτυχή της δημόσιας εικόνας του καλλιτέχνη που δεν τον χαρακτηρίζει συνολικά ως προσωπικότητα, αλλά θυμίζει μια αντίδρασή του σε ένα γύρισμα της επικαιρότητας.

Και εκεί κατά τη γνώμη μου είναι το φάουλ της υπουργικής ανακοίνωσης. Στις νεκρολογίες- ειδικά αυτές που προέρχονται από αξιωματούχους- είθισται να μένει κανείς στα ευγενή και αδρά χαρακτηριστικά που διαμόρφωσαν την προσωπικότητα του καλλιτέχνη και τον έκαναν σημαντικό. Η εύστοχη παράθεση των στοιχείων αυτών είναι που δίνει αξία και στην ίδια τη νεκρολογία άλλωστε.

Προφανώς, θα έλεγε ο αντίλογος, αφού ο Κηλαηδόνης υπήρξε δημόσιο πρόσωπο και η γυναίκα του είναι κυβερνητική βουλευτής η υπουργός ένιωσε ότι έχει τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσει μια παλαιότερη δημόσια τοποθέτηση του καλλιτέχνη, η οποία τον εντάσσει στο δικό της στρατόπεδο, στους «από εδώ».

Κατανοητό σαν πολιτική σκέψη, αλλά ακατανόητο για έναν άνθρωπο με αισθητική και ευαισθησίες- δύο υλικά από τα οποία, μεταξύ άλλων, φτιάχνονται τα ηθικά πλεονεκτήματα.