Το καλτ ΠΑΣΟΚ και ο χαβαλές με τα '80s
Η δεκαετία του '80 κάνει την καλτίλα της λάβαρο και επιστρέφει για να κάνει χαβαλέ με αυτό που ήμασταν τις εποχές των παχιών αγελάδων.
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Ολοένα και πιο… κοντά μας φαίνεται να επιστρέφει η δεκαετία του 1980, όπως φαίνεται από τα social media και από διάφορά δρώμενα που ανακοινώνονται και υπόσχονται ένα ταξίδι μνήμης στην δεκαετία «της αλλαγής». Εκθέσεις, θεματικές βραδιές σε μπαρ και λοιπά.
Νομίζω ότι αυτή η ματιά στο παρελθόν έχει εξήγηση. Με το πέρασμα των ετών και κυρίως με την έλευση της κρίσης, η περίοδος της αφθονίας και του νεοπλουτισμού έγινε γλυκιά ανάμνηση- όχι χωρίς μπόλικη δόση αυτοσαρκασμού.
Σήμερα, υπόρρητα η ελληνική κοινή γνώμη ψέγει τη δεκαετία του ’80 για την οικονομική κατάσταση της χώρας και εντός αυτού του πλαισίου ψέγει και τον εαυτό της. Οι υπερβολές στη διασκέδαση που σημειώνονταν τότε, η θεωρητικοποίηση του δικαιώματος σε αυτές, αλλά και η αίσθηση του πλούτου μιας κοινωνίας που εφευρίσκει σπατάλες- όλα γίνονται αντικείμενο αναστοχασμού και φέρνουν στο ιστορικό μικροσκόπιο την δεκαετία του ’80. Όχι από την πλευρά της ιστορικής επιστήμης αλλά από την πλευρά της δημόσιας ιστορίας- της ιστορίας δηλαδή που εμφανίζεται σε σημερινές εφημερίδες, παραστάσεις, εκθέσεις, βιβλία και ό,τι άλλο μπορεί να ονομαστεί «δημόσιος χώρος».
Είναι ενδιαφέρον ότι αυτή η «ξώφαλτση» επίσκεψη στην πρόσφατη ιστορία μας γίνεται συχνά στο πεδίο του χιούμορ και μετατρέπεται σε μια μπουφόνικη αναψηλάφιση της μνήμης των ετών ΄85-΄95. Εκεί νομίζω ότι εντάσσεται η «μόδα του ΠΑΣΟΚ», το οποίο, για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες, απασχολεί ένα σημαντικό μέρος της νεολαίας. Βέβαια αυτή τη φορά δεν φέρνει στην νεολαία την ελπίδα της σοσιαλιστικής αλλαγής, αλλά ένα δελτίο καλτ ιδεολογικο-αισθητικού τουρισμού.
Έτσι, ο Βαγγέλης Γιαννόπουλος (αθάνατος!) φιγουράρει σε φωτογραφικό υλικό θωπεύων με λιγωμένο βλέμμα τα κάλλη βραδινών χορευτριών, η φτωχή προσέλευση κόσμου στην «πρώτη» του προέδρου Τραμπ συγκρίνεται φωτογραφικά με τις προεκλογικές συγκεντρώσεις του Ανδρέα, ενώ η αντιπαραβολή «…με ΠΑΣΟΚ/… με ΣΥΡΙΖΑ» κοντεύει να πάρει διαστάσεις “generation joke”.
Η ευκολία με την οποία ιλαρές και υπερβολικές εικόνες περνούσαν μπροστά από τα μάτια τη ελληνικής κοινής γνώμης αντιπαραβάλλονται με την σημερινή ένδεια, δημιουργώντας ένα μίγμα επίκρισης, νοσταλγίας και καλτ χαβαλέ.
Δεν θεωρώ ότι αυτό είναι κακό- απεναντίας είναι νομίζω η πρώτη φορά που ένα νεαρό κομμάτι της κοινής γνώμης ενσωματώνει στην κουλτούρα του μια ιστορική αναδρομή και διασκεδάζει με αυτήν. Στο κάτω κάτω Είναι πολύ πιθανό αυτό να δείξει σε κάποιους ότι είναι ωραίο να ψάχνεις το παρελθόν και όλο και κανένας παραπάνω να κολλήσει με την ιστορία.
Χαζεύω την εξαιρετική σελίδα στο Facebook «Παλιό ΠΑΣΟΚ- το ορθόδοξο», που πλέον μετρά σχεδόν διπλάσια likes από την επίσημη σελίδα του κανονικού και «κλέβω» τη φωτογραφία αυτού του post. Θυμάμαι αυτό που λέει συχνά μια φίλη: «Τελικά είμαστε τα αστεία που κάνουμε». Λίγο ανησυχώ. Λες να επιστρέψει για τα καλά η κουλτούρα της δεκαετίας ‘85-‘95; Μπα, καθησυχάζω τον εαυτό μου. Αυτό το σπορ θέλει λεφτά.
Νομίζω ότι αυτή η ματιά στο παρελθόν έχει εξήγηση. Με το πέρασμα των ετών και κυρίως με την έλευση της κρίσης, η περίοδος της αφθονίας και του νεοπλουτισμού έγινε γλυκιά ανάμνηση- όχι χωρίς μπόλικη δόση αυτοσαρκασμού.
Σήμερα, υπόρρητα η ελληνική κοινή γνώμη ψέγει τη δεκαετία του ’80 για την οικονομική κατάσταση της χώρας και εντός αυτού του πλαισίου ψέγει και τον εαυτό της. Οι υπερβολές στη διασκέδαση που σημειώνονταν τότε, η θεωρητικοποίηση του δικαιώματος σε αυτές, αλλά και η αίσθηση του πλούτου μιας κοινωνίας που εφευρίσκει σπατάλες- όλα γίνονται αντικείμενο αναστοχασμού και φέρνουν στο ιστορικό μικροσκόπιο την δεκαετία του ’80. Όχι από την πλευρά της ιστορικής επιστήμης αλλά από την πλευρά της δημόσιας ιστορίας- της ιστορίας δηλαδή που εμφανίζεται σε σημερινές εφημερίδες, παραστάσεις, εκθέσεις, βιβλία και ό,τι άλλο μπορεί να ονομαστεί «δημόσιος χώρος».
Είναι ενδιαφέρον ότι αυτή η «ξώφαλτση» επίσκεψη στην πρόσφατη ιστορία μας γίνεται συχνά στο πεδίο του χιούμορ και μετατρέπεται σε μια μπουφόνικη αναψηλάφιση της μνήμης των ετών ΄85-΄95. Εκεί νομίζω ότι εντάσσεται η «μόδα του ΠΑΣΟΚ», το οποίο, για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες, απασχολεί ένα σημαντικό μέρος της νεολαίας. Βέβαια αυτή τη φορά δεν φέρνει στην νεολαία την ελπίδα της σοσιαλιστικής αλλαγής, αλλά ένα δελτίο καλτ ιδεολογικο-αισθητικού τουρισμού.
Έτσι, ο Βαγγέλης Γιαννόπουλος (αθάνατος!) φιγουράρει σε φωτογραφικό υλικό θωπεύων με λιγωμένο βλέμμα τα κάλλη βραδινών χορευτριών, η φτωχή προσέλευση κόσμου στην «πρώτη» του προέδρου Τραμπ συγκρίνεται φωτογραφικά με τις προεκλογικές συγκεντρώσεις του Ανδρέα, ενώ η αντιπαραβολή «…με ΠΑΣΟΚ/… με ΣΥΡΙΖΑ» κοντεύει να πάρει διαστάσεις “generation joke”.
Η ευκολία με την οποία ιλαρές και υπερβολικές εικόνες περνούσαν μπροστά από τα μάτια τη ελληνικής κοινής γνώμης αντιπαραβάλλονται με την σημερινή ένδεια, δημιουργώντας ένα μίγμα επίκρισης, νοσταλγίας και καλτ χαβαλέ.
Δεν θεωρώ ότι αυτό είναι κακό- απεναντίας είναι νομίζω η πρώτη φορά που ένα νεαρό κομμάτι της κοινής γνώμης ενσωματώνει στην κουλτούρα του μια ιστορική αναδρομή και διασκεδάζει με αυτήν. Στο κάτω κάτω Είναι πολύ πιθανό αυτό να δείξει σε κάποιους ότι είναι ωραίο να ψάχνεις το παρελθόν και όλο και κανένας παραπάνω να κολλήσει με την ιστορία.
Χαζεύω την εξαιρετική σελίδα στο Facebook «Παλιό ΠΑΣΟΚ- το ορθόδοξο», που πλέον μετρά σχεδόν διπλάσια likes από την επίσημη σελίδα του κανονικού και «κλέβω» τη φωτογραφία αυτού του post. Θυμάμαι αυτό που λέει συχνά μια φίλη: «Τελικά είμαστε τα αστεία που κάνουμε». Λίγο ανησυχώ. Λες να επιστρέψει για τα καλά η κουλτούρα της δεκαετίας ‘85-‘95; Μπα, καθησυχάζω τον εαυτό μου. Αυτό το σπορ θέλει λεφτά.
