Θέλουμε διασκέδαση τύπου Ντίσνεϊλαντ;

Βλέπω στα social media τους κατοίκους γειτονιών όπως τα Πετράλωνα –και άλλες– να εξανίστανται, ενίοτε και να εξοργίζονται, με τα «νυχτομάγαζα» όπως τα αποκαλούν στις γειτονιές τους, και δεν μπορώ να μην αναρωτηθώ: Τι θέλουμε τελικά για τα βράδια μας στην Αθήνα;

Τα μοντέλα του Γκαζιού και του Ψυρρή απέδειξαν, αποτυγχάνοντας παταγωδώς, ότι η γκετοποίηση της διασκέδασης ανήκει σε μια άλλη εποχή (στα δοξασμένα 90s, ας πούμε) και ότι πλέον τα “super market” της νύχτας δεν ικανοποιούν κανέναν.

Εγώ προσωπικά δεν θέλω να πάω σε ένα μπαρ που βρίσκεται ανάμεσα σε δέκα άλλα μπαρ, όπως ακριβώς δεν θέλω να πάω και σε ένα χωριό μοναδικοί κάτοικοι του οποίου είναι οι εργαζόμενοι στους ξενώνες και τις ταβέρνες του. Θέλω γειτονιές (και χωριά, και δρόμους, και ταράτσες και αυλές) με πραγματική ζωή. Θέλω να πάω για φαΐ κάτω από το σπίτι μου, όχι σε μια φτιαγμένη-γι’-αυτό-τον-σκοπό «γειτονιά» που δεν είναι πραγματική γειτονιά στην άλλη άκρη της Αθήνας. Θέλω να μπορώ να πεταχτώ για ένα ποτό κάπου κοντά τα βράδια που δε μου κολλάει ύπνος.

Οι κάθε είδους Ντίσνεϊλαντ, όπως και οι παλαιάς κοπής «πιάτσες» τύπου Γκάζι με θλίβουν. Είναι μέρη χωρίς πραγματική ζωή, χωρίς χαρακτήρα, χωρίς κουλτούρα, χωρίς ατμόσφαιρα. Δεν μπορεί να έχει χαρακτήρα ένα μέρος που δεν έχει κατοίκους.

Από την άλλη, εξίσου θλιβερές μου φαίνονται και οι γειτονιές πάνω από τις οποίες απλώνεται άκρα του τάφου σιωπή με το που πέσει το σκοτάδι. Δεν θα ήθελα να μένω σε έναν δρόμο χωρίς ένα-δυο μπαράκια, χωρίς ένα μεζεδοπωλείο, μια ταβέρνα, ένα σημάδι ζωής, κάτι. Είναι κι αυτές εξίσου γειτονιές χωρίς ζωή –οι μεν χωρίς ζωή τα πρωινά, οι δε χωρίς ζωή τα βράδια.

Προφανώς, το club της Lindsay Lohan, με τους μεγατόνους των ντεσιμπέλ, καλά κάνει και δε βρίσκεται κάτω από το σπίτι κανενός. Αλλά ένα ταβερνάκι με ζωντανή μουσική, ή ένα ήσυχο μπαράκι που παίζει jazz-o-funkιές, πραγματικά δυσκολεύομαι να καταλάβω γιατί μπορεί να σε ενοχλεί. Κι αν σε ενοχλεί, σε τι είδους μέρη θα ήθελες να βγαίνεις;