Γιατί "ένας πολιτικός με ήθος" μας κάνει κακό
Ο Κωστής Στεφανόπουλος ήταν "ο ένας" που είχε ήθος. Τι σημαίνει η ιδανικοποίηση του αυτονόητου για την πολιτική σκηνή;
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Είναι καθήκον αυτών που μένουν πίσω να πουν έναν- ή και περισσότερους- καλό λόγο για εκείνον που πεθαίνει. Στις περιπτώσεις που ο μεταστάς δεν ήταν και το καλύτερο παιδί, οι ζωντανοί που τον γνώρισαν περιορίζονται στην αποσιώπηση των ελαττωμάτων και των κακών συμπεριφορών του.
Ο πρώην Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κωστής Στεφανόπουλος ήταν κατά τεκμήριο ένας σοβαρός πολιτικός που θα είχε περάσει στη λήθη αν δεν είχε βρεθεί από πολιτική σπόντα στην Προεδρία της Δημοκρατίας με πρόταση του Ανδρέα και – κυρίως- αν δεν είχε υπάρξει ένας εξαιρετικός Πρόεδρος.
Κράτησε το μέτρο όντας δημόσιο πρόσωπο και αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο. Η δημοσιότητα είναι από μόνη της απειλητική για τον χαρακτήρα των ανθρώπων αφού ακόμη και αν δεν είναι ο διάσημος φαιδρός, εκτίθεται σε φαιδρότητες που είναι πολύ πιθανόν να του απευθυνθούν. Η αρετή του Στεφανόπουλου είναι ότι όσο ήταν πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν αφέθηκε να παρασυρθεί ούτε από τον εστετισμό τύπου Καραμανλή ή Σαρτζετάκη ούτε από τον πασοκογενή λαϊκισμό τύπου Παπούλια. Με καίριες παρεμβάσεις εντός των θεσμικών ορίων ήταν για την κοινή γνώμη ο «λίγο αυστηρός παππούς» που όμως θα έδειχνε κατανόηση και δικαιοσύνη.
Για τον πολύ κόσμο «εξαιρετικός πρόεδρος» και «εξαιρετικός πολιτικός» είναι ο πολιτικός με ήθος. Η έννοια του ήθους όμως χωρά πολλές ερμηνείες. Φαίνεται ότι για την ελληνική κοινή γνώμη «ήθος» είναι να μην υπάρχει κατηγορία ή υποψία ότι έχεις πλουτίσει εκ της ενασχόλησή σου με την πολιτική- μια μάλλον αφιλόδοξη προσέγγιση του όρου.
Η θεω΄ρηση αυτή είναι νομίζω προϊόν του γνωστού μεταπολιτευτικού συμπλέγματος της κοινοβουλευτικής μας δημοκρατίας. Η θεωρητικής της βάση είναι ότι πρέπει να επιλέγουμε την λιγότερο κακή λύση εντός των προβλεπόμενων ορίων και αν είμαστε τυχεροί (αν, λέω) μπορεί και να μας κάτσει και κάτι καλό (κόμμα, πρόσωπο κλπ κλπ). Όμως κα ινα μην κάτσει, ε, τι να γίνει; Εμείς θα συνεχίσουμε να λειτουργούμε όπως προβλέπεται στηρίζοντας με τις πράξεις μας τις διαδικασίες που μας καταδικάζουν να τρώμε στη μούρη πρόσωπα και πράγματα που θεωρούμε εντελώς ακατάλληλα. Είναι η ίδια η λογική του «δεν γίνεται να μην ψηφίσεις! Στο κάτω- κάτω ψήφισε Λεβέντη αν δεν σου αρέσει κανένας».
Πρέπει να γίνουμε απαιτητικοί. Αν τα διαθέσιμα πρόσωπα και οι διαδικασίες δεν μας δίνουν τη δυνατότητα αυτή, να αμφισβητήσουμε τα πρόσωπα και τις διαδικασίες. Το μη χείρον, είναι συνταγή αποτυχίας, ακόμη και όταν ιδανικοποιείται- για να μην πω ιδίως τότε.
Ο πρώην Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κωστής Στεφανόπουλος ήταν κατά τεκμήριο ένας σοβαρός πολιτικός που θα είχε περάσει στη λήθη αν δεν είχε βρεθεί από πολιτική σπόντα στην Προεδρία της Δημοκρατίας με πρόταση του Ανδρέα και – κυρίως- αν δεν είχε υπάρξει ένας εξαιρετικός Πρόεδρος.
Κράτησε το μέτρο όντας δημόσιο πρόσωπο και αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο. Η δημοσιότητα είναι από μόνη της απειλητική για τον χαρακτήρα των ανθρώπων αφού ακόμη και αν δεν είναι ο διάσημος φαιδρός, εκτίθεται σε φαιδρότητες που είναι πολύ πιθανόν να του απευθυνθούν. Η αρετή του Στεφανόπουλου είναι ότι όσο ήταν πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν αφέθηκε να παρασυρθεί ούτε από τον εστετισμό τύπου Καραμανλή ή Σαρτζετάκη ούτε από τον πασοκογενή λαϊκισμό τύπου Παπούλια. Με καίριες παρεμβάσεις εντός των θεσμικών ορίων ήταν για την κοινή γνώμη ο «λίγο αυστηρός παππούς» που όμως θα έδειχνε κατανόηση και δικαιοσύνη.
Για τον πολύ κόσμο «εξαιρετικός πρόεδρος» και «εξαιρετικός πολιτικός» είναι ο πολιτικός με ήθος. Η έννοια του ήθους όμως χωρά πολλές ερμηνείες. Φαίνεται ότι για την ελληνική κοινή γνώμη «ήθος» είναι να μην υπάρχει κατηγορία ή υποψία ότι έχεις πλουτίσει εκ της ενασχόλησή σου με την πολιτική- μια μάλλον αφιλόδοξη προσέγγιση του όρου.
Η θεω΄ρηση αυτή είναι νομίζω προϊόν του γνωστού μεταπολιτευτικού συμπλέγματος της κοινοβουλευτικής μας δημοκρατίας. Η θεωρητικής της βάση είναι ότι πρέπει να επιλέγουμε την λιγότερο κακή λύση εντός των προβλεπόμενων ορίων και αν είμαστε τυχεροί (αν, λέω) μπορεί και να μας κάτσει και κάτι καλό (κόμμα, πρόσωπο κλπ κλπ). Όμως κα ινα μην κάτσει, ε, τι να γίνει; Εμείς θα συνεχίσουμε να λειτουργούμε όπως προβλέπεται στηρίζοντας με τις πράξεις μας τις διαδικασίες που μας καταδικάζουν να τρώμε στη μούρη πρόσωπα και πράγματα που θεωρούμε εντελώς ακατάλληλα. Είναι η ίδια η λογική του «δεν γίνεται να μην ψηφίσεις! Στο κάτω- κάτω ψήφισε Λεβέντη αν δεν σου αρέσει κανένας».
Πρέπει να γίνουμε απαιτητικοί. Αν τα διαθέσιμα πρόσωπα και οι διαδικασίες δεν μας δίνουν τη δυνατότητα αυτή, να αμφισβητήσουμε τα πρόσωπα και τις διαδικασίες. Το μη χείρον, είναι συνταγή αποτυχίας, ακόμη και όταν ιδανικοποιείται- για να μην πω ιδίως τότε.
