Ντύλαν- Μην- Πάρεις- Το- Βραβείο!

Αφού ψαγμένος κόσμος είδε στη στάση του Μπομπ Ντύλαν τα ασυμβίβαστα νιάτα του, ο καλλιτέχνης φαίνεται ότι μια χαρά θα το τσιμπήσει το Νομπελάκι του.
Ντύλαν- Μην- Πάρεις- Το- Βραβείο!
Δεν ξέρω τι ακριβώς είναι αυτό που έκανε τον Μπομπ Ντύλαν να ταλαντευθεί ανάμεσα στο αν θα πρέπει να δεχθεί το βραβείο Νόμπελ ή όχι. Και λέω «ταλαντευθεί» και όχι «ταλαντεύεται» είναι ότι με το να το προσθέσει σε ένα On line βιογραφικό του φάνηκε να το αποδέχεται.

Τα βραβεία έχουν δύο παραμέτρους κατά τη γνώμη μου. Η μία είναι τιμή. Για να αποτελεί κίνητρο, πρέπει να έχεις σε εκτίμηση τον φορέα που απονέμει το βραβείο, μια και κανείς δε θέλει να γίνει αρεστός σε κάποιον απεχθή και- πολύ περισσότερο- αυτό να συμβεί με μεγάλη δημοσιότητα. Η άλλη είναι το χρηματικό βραβείο που τυχόν συνοδεύει το τιμητικό βραβείο και το οποίο σκοπεύει να δώσει αξία στην ίδια τη βράβευση, ακόμη και στα μάτια όσων δεν ασπάζονται τις ευγενείς αξίες εκείνου που βραβεύει.

Ο Μπομπ Ντύλαν ήξερε από την αρχή ότι το να πάρει το Νόμπελ σημαίνει και περίπου ένα εκατομμύριο δολάρια. Άρα τι σκεφτόταν στο χρονικό διάστημα από τότε που το έμαθε έως ότου να γίνει η ανάρτηση στο βιογραφικό του, η de facto αποδοχή; Υποθέτω ότι ζύγιζε το αν συμπαθεί ή δεν συμπαθεί την σουηδική ακαδημία. Αν τα πολιτικά παιχνίδια που αυτή έχει παίξει στις δεκαετίες της ιστορίας της είναι τόσο μειωτικά για το κύρος της, ώστε να μην θέλει να έχει καμία σχέση μαζί της. Και τελικά, που κατέληξε; Στο να πει το μεγάλο «ναι»;

Δεν νομίζω ότι το τι θα κάνει ο Ντύλαν θα απασχολούσε τόσο πολύ οποιονδήποτε, αν ο τραγουδοποιός δεν είχε στιγματίσει με την τέχνη και την παρουσία του την «αντικουλτούρα» της δεκαετίας του ’60 και τα κινήματα της νεολαίας που αναπτύχθηκαν σε αυτήν και αμφισβήτησαν τις καθιερωμένες αξίες. Για τον λόγο αυτό νομίζω ότι οι θαυμαστές του μέσα τους 9ή και λιγότερο μέσα τους- ήθελαν να τους πετάξει το Νόμπελ στη μούρη.    

Καλώς η κακώς, οι άνθρωποι δεν είναι πρόθυμοι να συγχωρήσουν την μεταμόρφωση των ειδώλων τους σε κάτι άλλο. Ακόμη και αν έχουν μεταμορφωθεί οι ίδιοι, επιθυμούν τα άλλοτε πρότυπά τους να μείνουν αμετάβλητα. Αυτός ο δεσμός τους συνδέει με το παρελθόν τους. Έτσι, παύει να είναι κάτι δημόσιο και γίνεται για αυτούς κάτι προσωπικό.

Εγώ δεν πρόλαβα την «γενιά του Ντύλαν» και άρα μου φαίνεται φυσιολογικό στα 70 κάτι του να μην νιώθει την ανάγκη να αντιδρά σε κάθε μορφής «καθεστώς». Αν το είχε κάνει και λίγο πιο άμεσα, δεν θα είχε αδειάσει όλους τους φανς που πανηγύρισαν την ασυμβίβαστη περηφάνεια του.
Μπείτε στη συζήτηση

σχόλια

v