Όχι, δεν έβαλα σημαία της Τουρκίας
Ενώ αρκετοί εξανίστανται για το έλλειμμα ευαισθησίας που επιδεικνύουμε ως λαός έναντι των μη ευρωπαίων, ο Ιοβόλος βάζει τα πράγματα στη θέση τους.
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Άλλη μια τραγωδία, εκείνη των επιθέσεων στην Κωνσταντινούπολη, δεν έτυχε της συμπαράστασης που έχουμε συνηθίσει να αναγνωρίζουμε ως «θερμή» στα social media. Σε αντίθεση με τις παρισινές επιθέσεις, δεν είδαμε τουρκικές σημαίες στα προφίλ κανενός, ούτε οιμωγές για τους αδικοχαμένους, ούτε δηλώσεις συμπαράστασης.
Δεν ήταν η πρώτη φορά που η εγχώρια κοινή γνώμη έχει δύο μέτρα και δύο σταθμά απέναντι σε ένα διεθνές γεγονός. Άλλωστε συνέβαινε κατά κόρον με τα δεινά των πληγέντων από τον πόλεμο στη Συρία ή, πιο πρόσφατα, στις επιθέσεις στο Ορλάντο.
Σε διάφορες τέτοιες περιπτώσεις αρκετοί παρατηρούν τη διαφορετική συμπεριφορά και τη στηλιτεύουν. «Εκεί δηλαδή δεν σκοτώθηκαν άνθρωποι;». Νομίζω ότι αυτός ο ψόγος είναι υπερβολικός. Όχι βέβαια επί της αρχής, αφού ο ανθρωπισμός δεν έχει σύνορα- ούτε καν πολιτισμικά.
Ως άνθρωποι έχουμε την τάση να θλιβόμαστε περισσότερο για τα πράγματα που εμπίπτουν στην δική μας κοινωνική σφαίρα. Τι περιλαμβάνει αυτό το «κοινωνική»; Μπορεί να περιλαμβάνει πολλά πράγματα, τα οποία προέρχονται κυρίως από την εικόνα που έχουμε οι ίδιοι για το «πού ανήκουμε». Η εικόνα αυτή προέρχεται από συστατικά που αποκτήσαμε από το σπίτι ή το σχολικό περιβάλλον, αλλά χτίζεται και σταδιακά από τα ΜΜΕ και την περιρέουσα άποψη της κοινής γνώμης.
Η άποψη των Ελλήνων λοιπόν είναι κατ΄αρχάς ότι «ανήκομεν εις την δύσιν». Αυτό θα πει πως ό,τι συμβαίνει ανατολικότερα αφορά κάτι ημιάγριους στους οποίους όλα είναι πιθανό να συμβούν. Τους λυπόμαστε, αλλά μάλλον τους λυπόμαστε που δεν έχουν γεννηθεί στη Δύση και υποφέρουν όλα αυτά που υποφέρουν.
Η άλλη ταυτότητα που έμαθαν να αναγνωρίζουν στον εαυτό τους οι Έλληνες είναι αυτή του Ευρωπαίου. Είμαστε μεν δυτικοί, αλλά δεν έχουμε σχέση με τον βλαχοαμερικάνο κλπ κλπ. Εμείς έχουμε πολιτισμό. Έτσι νιώθουμε τους Αμερικανούς άξιους της μοίρας τους, μια και θεωρούμε ότι συλλήβδην ακολουθούν έναν τρυφηλό τρόπο ζωής με άφθονη τηλεόραση, μπόλικη κατανάλωση, χαμηλό IQ και έλλειψη πολιτισμικού επιπέδου.
Αυτό που θέλω να πω είναι ότι όταν βάζουμε στο προφίλ μας τη σημαία της Γαλλίας είναι γιατί μάθαμε να ανήκουμε σε μια κοινή ομάδα με τη Γαλλία. Το να απαιτούμε ο ένας από τον άλλο να νοιαζόμαστε πολύ για ευρύτερο κύκλο από τον άμεσό μας, είναι ουτοπικό, όπως ουτοπικό θα ήταν να απαιτεί κανείς να νοιάζονται όλοι καθημερινά για τις παγκόσμιες ανισοκατανομές πλούτου που εξαθλιώνουν εκατομμύρια ανθρώπων.
Καλώς ή κακώς το «ιδιωτεύειν» είναι ενστικτώδες. Και αυτό θα πει πως δεν μπορούμε να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι; Πιο αλληλέγγυοι που θα έλεγαν και οι αγγλοσάξωνες; Ναι, αλλά αν αυτό γίνεται μέσα από την συλλογική ενοχή θα καταλήξει να στηρίζεται μόνο στην σαθρή ηθική της πολιτικής ορθότητας.
Δεν ήταν η πρώτη φορά που η εγχώρια κοινή γνώμη έχει δύο μέτρα και δύο σταθμά απέναντι σε ένα διεθνές γεγονός. Άλλωστε συνέβαινε κατά κόρον με τα δεινά των πληγέντων από τον πόλεμο στη Συρία ή, πιο πρόσφατα, στις επιθέσεις στο Ορλάντο.
Σε διάφορες τέτοιες περιπτώσεις αρκετοί παρατηρούν τη διαφορετική συμπεριφορά και τη στηλιτεύουν. «Εκεί δηλαδή δεν σκοτώθηκαν άνθρωποι;». Νομίζω ότι αυτός ο ψόγος είναι υπερβολικός. Όχι βέβαια επί της αρχής, αφού ο ανθρωπισμός δεν έχει σύνορα- ούτε καν πολιτισμικά.
Ως άνθρωποι έχουμε την τάση να θλιβόμαστε περισσότερο για τα πράγματα που εμπίπτουν στην δική μας κοινωνική σφαίρα. Τι περιλαμβάνει αυτό το «κοινωνική»; Μπορεί να περιλαμβάνει πολλά πράγματα, τα οποία προέρχονται κυρίως από την εικόνα που έχουμε οι ίδιοι για το «πού ανήκουμε». Η εικόνα αυτή προέρχεται από συστατικά που αποκτήσαμε από το σπίτι ή το σχολικό περιβάλλον, αλλά χτίζεται και σταδιακά από τα ΜΜΕ και την περιρέουσα άποψη της κοινής γνώμης.
Η άποψη των Ελλήνων λοιπόν είναι κατ΄αρχάς ότι «ανήκομεν εις την δύσιν». Αυτό θα πει πως ό,τι συμβαίνει ανατολικότερα αφορά κάτι ημιάγριους στους οποίους όλα είναι πιθανό να συμβούν. Τους λυπόμαστε, αλλά μάλλον τους λυπόμαστε που δεν έχουν γεννηθεί στη Δύση και υποφέρουν όλα αυτά που υποφέρουν.
Η άλλη ταυτότητα που έμαθαν να αναγνωρίζουν στον εαυτό τους οι Έλληνες είναι αυτή του Ευρωπαίου. Είμαστε μεν δυτικοί, αλλά δεν έχουμε σχέση με τον βλαχοαμερικάνο κλπ κλπ. Εμείς έχουμε πολιτισμό. Έτσι νιώθουμε τους Αμερικανούς άξιους της μοίρας τους, μια και θεωρούμε ότι συλλήβδην ακολουθούν έναν τρυφηλό τρόπο ζωής με άφθονη τηλεόραση, μπόλικη κατανάλωση, χαμηλό IQ και έλλειψη πολιτισμικού επιπέδου.
Αυτό που θέλω να πω είναι ότι όταν βάζουμε στο προφίλ μας τη σημαία της Γαλλίας είναι γιατί μάθαμε να ανήκουμε σε μια κοινή ομάδα με τη Γαλλία. Το να απαιτούμε ο ένας από τον άλλο να νοιαζόμαστε πολύ για ευρύτερο κύκλο από τον άμεσό μας, είναι ουτοπικό, όπως ουτοπικό θα ήταν να απαιτεί κανείς να νοιάζονται όλοι καθημερινά για τις παγκόσμιες ανισοκατανομές πλούτου που εξαθλιώνουν εκατομμύρια ανθρώπων.
Καλώς ή κακώς το «ιδιωτεύειν» είναι ενστικτώδες. Και αυτό θα πει πως δεν μπορούμε να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι; Πιο αλληλέγγυοι που θα έλεγαν και οι αγγλοσάξωνες; Ναι, αλλά αν αυτό γίνεται μέσα από την συλλογική ενοχή θα καταλήξει να στηρίζεται μόνο στην σαθρή ηθική της πολιτικής ορθότητας.
