Τα "hide post" δεν λύνουν το πρόβλημα
Οι πνιγμένοι συνωστίζονται στα timeline του μέσου ευρωπαίου και εκείνος αισθάνεται άβολα. Ε, με το δίκιο του...
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Πολλά γράφονται και λέγονται για τη στάση του δυτικού κόσμου έναντι του δράματος των προσφύγων που επιχειρούν να διασχίσουν τη Μεσόγειο. Τα περισσότερα κατηγορούν τις εθνικές και διεθνείς οντότητες για αβελτηρία, νωθρότητα, ακόμη και σκληρότητα.
Όλη αυτή η άτυπη καμπάνια που προέκυψε χωρίς καμία συνεννόηση, αλλά μόνο από την θλίψη και την οργή των χρηστών των social media είναι χαρακτηριστική του πώς βλέπουμε την όλη κατάσταση και τι νομίζουμε ότι πρέπει να κάνουμε.
Είναι ευτύχημα αν καταφέρουμε ως «Ευρωπαίοι», ως κάτοικοι του προηγμένου δυτικού κόσμου, να αναπτύξουμε το αίσθημα της αλληλεγγύης. Ατομικά θα έχουμε γίνει καλύτεροι άνθρωποι και συλλογικά θα έχουμε βοηθήσει τις κοινωνίες μας να προχωρήσουν.
Μια στιγμή όμως. Πάλι για εμάς μιλάμε και όχι για τους ανθρώπους που πνίγονται; Εμείς είμαστε το θέμα;
Νομίζω πως ναι.
Η πράξη της βοήθειας είναι κατά κάποιον τρόπο στιγμιαία. Η σκέψη για τη βοήθεια και το πώς αυτή επηρεάζει αυτόν που την παρέχει διαρκεί περισσότερο και είναι αυτή που αλλάζει τις συνειδήσεις. Αυτός είναι και ο λόγος που έχει ανοίξει- και σωστά- όλη αυτή η συζήτηση για το τι κάνουμε εμείς για το δράμα αυτών των ανθρώπων. Πώς όμως μπορούμε να βοηθήσουμε; Προσφέρουν άραγε κάτι τα σοκαριστικά ποστ ή οι κατάρες προς εκείνους που ορίστηκαν να χειρίζονται την άφιξη των μεταναστών εντός Ελλάδας και Ευρώπης;
Πιο σημαντικό από το να λειτουργούμε εν βρασμώ σε τραγικές καταστάσεις όπως αυτές που ζούμε αυτές τις ημέρες, είναι να βγούμε από την αδιαφορία για την στρατηγική που ακολουθεί η δύση εδώ και αιώνες έναντι των χωρών αυτών. Είναι η στρατηγική αυτή των παρεμβάσεων που ευθύνεται για τις εκεί αστάθειες και τις ακραίες καταστάσεις.
Ανέκαθεν αντιμετωπίζουμε τις χώρες της Ασίας και της Αφρικής σαν κάτι εξωτικό, εκμεταλλεύσιμο και αποικιοποιήσιμο. Ακόμη και η συμπάθειά μας είναι συμπάθεια αφ’ υψηλού. Από τη μια είναι η πολιτική και επιχειρηματική ηγεσία του προηγμένου δυτικού κόσμου που χρησιμοποιεί την στρατιωτική του υπεροχή για να εξασφαλίσει τα οικονομικά της συμφέροντα στις περιοχές αυτές. Από την άλλη οι ίδιες οι εκλεπτυσμένες μας κοινωνίες που θέλουν σώνει και καλά «να εκπολιτίσουν τους άγριους» επιβάλλοντας δικά μας ήθη και έθιμα (φυσικά, γιατί τι άλλο είναι πολιτισμός;).
Δεν είναι μόνο οι πόλεμοι που στήνονται σε μια ημέρα για τα πετρέλαια και τις πλουτοπαραγωγικές πηγές των χωρών αυτών, είναι ακόμα και οι απλές φιλανθρωπίες της παγκόσμιας καλής κοινωνίας.
Η προ τριετίας συγκέντρωση υπογραφών από την σύζυγό Σαρκοζί για να ματαιωθεί η εκτέλεση μια νεαρής μοιχαλίδας κάπου στη Μέση Ανατολή είναι μια τέτοια πράξη που έχει όλα τα χαρακτηριστικά της ευγενούς κίνησης, αλλά λειτουργεί σαν σπασμωδική παρέμβαση σε ένα κοινωνικό συνεχές που αδυνατούμε να αντιληφθούμε.
Η διατάραξη της ισορροπίας σε ένα πολιτικό ή κοινωνικό σύστημα δημιουργεί απρόβλεπτες εξελίξεις, πολλές από τις οποίες είναι πιθανό να καταλήγουν σε ακραίες συμπεριφορές, όπως οι εμφύλιοι σπαραγμοί ή η έξαρση των θρησκευτικών φανατισμών.
Τα νεκρά παιδάκια στην ασφάλεια του timeline μας, σαν μια cyber έκθεση μιας άθλιας καθημερινότητας, είναι σίγουρα ενοχλητικά γιατί μας θυμίζουν ότι το ανώδυνο και φιλανθρωπίστικο σύστημα «βοήθειας» στο οποίο καταφεύγουμε όταν έχουμε τύψεις λίγα μπορεί να προσφέρει και ακόμη λιγότερα να αλλάξει. Όπως πάντα, όλα κρίνονται στις νοοτροπίες, είτε είναι ατομικές, είτε είναι κρατικές- πολιτικές.
Και εκεί που δεν μπορείς απλώς να προσφέρεις 5 ευρώ για να ξενοιάσεις, είναι πιο εύκολο να κάνεις hide post παρά να προβληματιστείς για το πάνω σε τι διάολο είναι φτιαγμένο το κατά τεκμήριο πιο εξελιγμένο τμήμα του ανθρώπινου πολιτισμού.
Όλη αυτή η άτυπη καμπάνια που προέκυψε χωρίς καμία συνεννόηση, αλλά μόνο από την θλίψη και την οργή των χρηστών των social media είναι χαρακτηριστική του πώς βλέπουμε την όλη κατάσταση και τι νομίζουμε ότι πρέπει να κάνουμε.
Είναι ευτύχημα αν καταφέρουμε ως «Ευρωπαίοι», ως κάτοικοι του προηγμένου δυτικού κόσμου, να αναπτύξουμε το αίσθημα της αλληλεγγύης. Ατομικά θα έχουμε γίνει καλύτεροι άνθρωποι και συλλογικά θα έχουμε βοηθήσει τις κοινωνίες μας να προχωρήσουν.
Μια στιγμή όμως. Πάλι για εμάς μιλάμε και όχι για τους ανθρώπους που πνίγονται; Εμείς είμαστε το θέμα;
Νομίζω πως ναι.
Η πράξη της βοήθειας είναι κατά κάποιον τρόπο στιγμιαία. Η σκέψη για τη βοήθεια και το πώς αυτή επηρεάζει αυτόν που την παρέχει διαρκεί περισσότερο και είναι αυτή που αλλάζει τις συνειδήσεις. Αυτός είναι και ο λόγος που έχει ανοίξει- και σωστά- όλη αυτή η συζήτηση για το τι κάνουμε εμείς για το δράμα αυτών των ανθρώπων. Πώς όμως μπορούμε να βοηθήσουμε; Προσφέρουν άραγε κάτι τα σοκαριστικά ποστ ή οι κατάρες προς εκείνους που ορίστηκαν να χειρίζονται την άφιξη των μεταναστών εντός Ελλάδας και Ευρώπης;
Πιο σημαντικό από το να λειτουργούμε εν βρασμώ σε τραγικές καταστάσεις όπως αυτές που ζούμε αυτές τις ημέρες, είναι να βγούμε από την αδιαφορία για την στρατηγική που ακολουθεί η δύση εδώ και αιώνες έναντι των χωρών αυτών. Είναι η στρατηγική αυτή των παρεμβάσεων που ευθύνεται για τις εκεί αστάθειες και τις ακραίες καταστάσεις.
Ανέκαθεν αντιμετωπίζουμε τις χώρες της Ασίας και της Αφρικής σαν κάτι εξωτικό, εκμεταλλεύσιμο και αποικιοποιήσιμο. Ακόμη και η συμπάθειά μας είναι συμπάθεια αφ’ υψηλού. Από τη μια είναι η πολιτική και επιχειρηματική ηγεσία του προηγμένου δυτικού κόσμου που χρησιμοποιεί την στρατιωτική του υπεροχή για να εξασφαλίσει τα οικονομικά της συμφέροντα στις περιοχές αυτές. Από την άλλη οι ίδιες οι εκλεπτυσμένες μας κοινωνίες που θέλουν σώνει και καλά «να εκπολιτίσουν τους άγριους» επιβάλλοντας δικά μας ήθη και έθιμα (φυσικά, γιατί τι άλλο είναι πολιτισμός;).
Δεν είναι μόνο οι πόλεμοι που στήνονται σε μια ημέρα για τα πετρέλαια και τις πλουτοπαραγωγικές πηγές των χωρών αυτών, είναι ακόμα και οι απλές φιλανθρωπίες της παγκόσμιας καλής κοινωνίας.
Η προ τριετίας συγκέντρωση υπογραφών από την σύζυγό Σαρκοζί για να ματαιωθεί η εκτέλεση μια νεαρής μοιχαλίδας κάπου στη Μέση Ανατολή είναι μια τέτοια πράξη που έχει όλα τα χαρακτηριστικά της ευγενούς κίνησης, αλλά λειτουργεί σαν σπασμωδική παρέμβαση σε ένα κοινωνικό συνεχές που αδυνατούμε να αντιληφθούμε.
Η διατάραξη της ισορροπίας σε ένα πολιτικό ή κοινωνικό σύστημα δημιουργεί απρόβλεπτες εξελίξεις, πολλές από τις οποίες είναι πιθανό να καταλήγουν σε ακραίες συμπεριφορές, όπως οι εμφύλιοι σπαραγμοί ή η έξαρση των θρησκευτικών φανατισμών.
Τα νεκρά παιδάκια στην ασφάλεια του timeline μας, σαν μια cyber έκθεση μιας άθλιας καθημερινότητας, είναι σίγουρα ενοχλητικά γιατί μας θυμίζουν ότι το ανώδυνο και φιλανθρωπίστικο σύστημα «βοήθειας» στο οποίο καταφεύγουμε όταν έχουμε τύψεις λίγα μπορεί να προσφέρει και ακόμη λιγότερα να αλλάξει. Όπως πάντα, όλα κρίνονται στις νοοτροπίες, είτε είναι ατομικές, είτε είναι κρατικές- πολιτικές.
Και εκεί που δεν μπορείς απλώς να προσφέρεις 5 ευρώ για να ξενοιάσεις, είναι πιο εύκολο να κάνεις hide post παρά να προβληματιστείς για το πάνω σε τι διάολο είναι φτιαγμένο το κατά τεκμήριο πιο εξελιγμένο τμήμα του ανθρώπινου πολιτισμού.
