Ε, τι θέτε;

Είδα αυτήν την φωτογραφία να κυκλοφορεί στα social media και, ομολογουμένως, γέλασα πολύ. Κυρίως επειδή αντικατοπτρίζει μια μεγάλη αλήθεια για την συντριπτική πλειοψηφία της κοινής γνώμης αυτή τη στιγμή (και τους τελευταίους έξι μήνες, πριν και μετά το δημοψήφισμα, δηλαδή): Κανείς δεν μπορεί να απαντήσει με βεβαιότητα τι ακριβώς θέλει.

Αν το σκεφτείτε, είναι λογικό: Το τρίτο μνημόνιο δείχνει επαχθές, η επιστροφή στη δραχμή είναι βγαλμένη από τους χειρότερους εφιάλτες σε δρόμους με ή χωρίς λεύκες, την Ευρωπαϊκή Ένωση την έχουν καταντήσει ένα μάτσο καρχαρίες με χαρτογιακάδες, το “τα κουβαδάκια μας και σ’ άλλη παραλία αν δε μας αρέσει” πάλι δεν είναι επιλογή, γιατί άλλες παραλίες χωρίς τσουνάμια στον ορίζοντα δε φαίνονται. Τι θέλουμε λοιπόν;

Από αυτά που ακούω σε συζητήσεις, πηγαδάκια, ηλεκτρονικούς καυγάδες και πάει λέγοντας, έχω καταλάβει νομίζω τι περίπου θέλουμε:

Θέλουμε να μας χαρίσουν τα χρέη.

Θέλουμε να γυρίσουμε τον χρόνο πίσω και να είναι πάλι 1999.

Θέλουμε να μας πληρώνουν οι κουτόφραγκοι πνευματικά δικαιώματα κάθε φορά που χρησιμοποιούν λέξεις και έννοιες που εφηύραμε (δημοκρατία, πολιτική, ισονομία, τραγωδία κλπ).

Θέλουμε, μια που το ‘φερε η κουβέντα, και τα γλυπτά του Παρθενώνα πίσω. Όχι, δεν είναι καθόλου άσχετο αυτό. Τόσα χρόνια λεφτά δεν βγάζουν από τα εισιτήρια που κόβουν στο Βρετανικό Μουσείο; Να τα συμψηφίσουμε με το χρέος, να δούμε μήπως μας μένουνε και ρέστα.

Θέλουμε, σοβαρά τώρα, να πληρωθεί το χρέος, αλλά να μην το πληρώσουμε εμείς, οι φίλοι μας ή οι γονείς μας –όσα λεφτά και αν έχουν οι φίλοι ή οι γονείς του καθενός.

Θέλουμε αριστερή κυβέρνηση με δεξιό πρωθυπουργό.

Θέλουμε παγκόσμια ειρήνη και μονόκερους να πετούν στον ουρανό αφήνοντας πίσω τους ουράνια τόξα.

Τουλάχιστον, για μία φορά, δεν θέλουμε να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα.

Ή μήπως...;