Μια μικρή ιστορία από τη Συρία
Φίλη και αναγνώστρια του Ιοβόλου και του blog του γράφει μια μικρή ιστορία για τη Συρία, με αφορμή το γνωστό καυτό θέμα των ημερών.
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
(*) Φίλη και αναγνώστρια του Ιοβόλου και του blog του γράφει μια μικρή ιστορία για τη Συρία, με αφορμή το γνωστό καυτό θέμα των ημερών.
Πριν από έξι χρόνια πήγα στη Συρία. Στο Αλέππο, που στα ελληνικά το λέμε Χαλέπι, και που τώρα δεν υπάρχει. Είχε ένα κάστρο το Αλέππο, ένα πανέμορφο καφεκόκκινο κάστρο, κι ένα παζάρι σκεπαστό που οι ντόπιοι κι ο ταξιδιωτικός οδηγός μου έλεγαν πως είναι το πιο ωραίο της Μέσης Ανατολής. Δεν τα είχα δει και όλα τα παζάρια της Μέσης Ανατολής, αλλά μπορεί και να ήταν.
Μέναμε, με τη μαμά μου, σε ένα σπίτι στο Αλέππο. Ένα σπίτι μιας οικογένειας με δυο παιδιά, εκεί γύρω στα 25 –τόσο ήμουν κι εγώ. Ο μπαμπάς τους ρωτούσε συνέχεια για την Ελλάδα, για μας, για τα ταξίδια μας και για την Ευρώπη. Τον εντυπωσίαζαν τα πάντα.
Προσευχόταν πέντε φορές τη μέρα, και δεν έκανε να δώσει χειραψία σε γυναίκα πριν προσευχηθεί. Δεν ήθελε, επίσης, να ανοίγουμε τις κουρτίνες που έβλεπαν προς τη μεριά του δρόμου, γιατί μπορεί να έβλεπαν το κορίτσι του οι περαστικοί, και δεν είναι σωστό να βλέπουν τα ανύπαντρα κορίτσια οι περαστικοί.
Κι όταν μια φορά πήρε τηλέφωνο στο σπίτι ο φίλος μου από την Ιορδανία, που ήταν Βεδουίνος και δε μίλαγε τα ίδια εκλεπτυσμένα αραβικά με εκείνον, φώναξε στο τηλέφωνο την κόρη του να του μιλήσει αγγλικά γιατί δεν μπορούσε να καταλάβει τι του έλεγε. Τον πείραξε, αλλά δεν είπε τίποτα.
Όπως τίποτα δεν έλεγε και τα βράδια που γυρνούσαμε μισομεθυσμένοι με τον γιο του από τη χριστιανική συνοικία. Τραγική ειρωνεία, αλλά το Αλέππο ήταν η πιο συντηρητική πόλη της Συρίας, με την πιο ξέφρενη χριστιανική συνοικία. Έξω από τα όριά της, οι γυναίκες φορούσαν μόνο τσαντόρ. Όχι μαντήλες, όχι μακριές παντελόνες, μόνο κατάμαυρα τσαντόρ, να φαίνεται μόνο το πρόσωπο. Μέσα, μόνο μίνι φούστες.
Το έβλεπες στα μάτια του, φυσικά και τον πείραζε. Όχι τόσο αυτό με τις μίνι φούστες. Κυρίως το θέμα του αλκοόλ. Κι όχι το ότι έπιναν, το ότι έδιναν στα παιδιά του. Κι ότι, ενώ δεν είχαν πρόβλημα να παίρνουν τα λεφτά του για να τους δίνουν αλκοόλ, όταν ο γιος του ερωτεύτηκε μια χριστιανή ξεκίνησαν βεντέτα. Και να σου οι απειλές, και να τα ασφαλιστικά μέτρα, και να οι πέτρες να χτυπάνε στα παράθυρα με τις κλειστές κουρτίνες –που μετά έγιναν κλειστά παντζούρια. Και να το παιδί να κλαίει, όχι για τις πέτρες στα παράθυρα, αλλά για το κορίτσι.
Όταν το Αλέππο έγινε συντρίμμια, τα παιδιά του έφυγαν. Πήγαν στην Αμερική, ήταν από τους τυχερούς, δεν κατέληξαν με βάρκες σε μια χώρα που δεν ξέρει τι να τους κάνει. Πριν από λίγες μέρες, εκείνο το παιδί που έκλαιγε τα βράδια για μια χριστιανή, έκανε έναν γιο. Τον έβγαλε Σαλάαμ, που σημαίνει ειρήνη, για να μεγαλώσει και να την εκτιμάει. Έτσι μου είπε. Ρώτησα, με φόβο ψυχής, αν είναι καλά ο πατέρας του. Δεν απάντησε τίποτα. Μόνο συνέχισε να μου μιλάει για την ειρήνη.
Πριν από έξι χρόνια πήγα στη Συρία. Στο Αλέππο, που στα ελληνικά το λέμε Χαλέπι, και που τώρα δεν υπάρχει. Είχε ένα κάστρο το Αλέππο, ένα πανέμορφο καφεκόκκινο κάστρο, κι ένα παζάρι σκεπαστό που οι ντόπιοι κι ο ταξιδιωτικός οδηγός μου έλεγαν πως είναι το πιο ωραίο της Μέσης Ανατολής. Δεν τα είχα δει και όλα τα παζάρια της Μέσης Ανατολής, αλλά μπορεί και να ήταν.
Μέναμε, με τη μαμά μου, σε ένα σπίτι στο Αλέππο. Ένα σπίτι μιας οικογένειας με δυο παιδιά, εκεί γύρω στα 25 –τόσο ήμουν κι εγώ. Ο μπαμπάς τους ρωτούσε συνέχεια για την Ελλάδα, για μας, για τα ταξίδια μας και για την Ευρώπη. Τον εντυπωσίαζαν τα πάντα.
Προσευχόταν πέντε φορές τη μέρα, και δεν έκανε να δώσει χειραψία σε γυναίκα πριν προσευχηθεί. Δεν ήθελε, επίσης, να ανοίγουμε τις κουρτίνες που έβλεπαν προς τη μεριά του δρόμου, γιατί μπορεί να έβλεπαν το κορίτσι του οι περαστικοί, και δεν είναι σωστό να βλέπουν τα ανύπαντρα κορίτσια οι περαστικοί.
Κι όταν μια φορά πήρε τηλέφωνο στο σπίτι ο φίλος μου από την Ιορδανία, που ήταν Βεδουίνος και δε μίλαγε τα ίδια εκλεπτυσμένα αραβικά με εκείνον, φώναξε στο τηλέφωνο την κόρη του να του μιλήσει αγγλικά γιατί δεν μπορούσε να καταλάβει τι του έλεγε. Τον πείραξε, αλλά δεν είπε τίποτα.
Όπως τίποτα δεν έλεγε και τα βράδια που γυρνούσαμε μισομεθυσμένοι με τον γιο του από τη χριστιανική συνοικία. Τραγική ειρωνεία, αλλά το Αλέππο ήταν η πιο συντηρητική πόλη της Συρίας, με την πιο ξέφρενη χριστιανική συνοικία. Έξω από τα όριά της, οι γυναίκες φορούσαν μόνο τσαντόρ. Όχι μαντήλες, όχι μακριές παντελόνες, μόνο κατάμαυρα τσαντόρ, να φαίνεται μόνο το πρόσωπο. Μέσα, μόνο μίνι φούστες.
Το έβλεπες στα μάτια του, φυσικά και τον πείραζε. Όχι τόσο αυτό με τις μίνι φούστες. Κυρίως το θέμα του αλκοόλ. Κι όχι το ότι έπιναν, το ότι έδιναν στα παιδιά του. Κι ότι, ενώ δεν είχαν πρόβλημα να παίρνουν τα λεφτά του για να τους δίνουν αλκοόλ, όταν ο γιος του ερωτεύτηκε μια χριστιανή ξεκίνησαν βεντέτα. Και να σου οι απειλές, και να τα ασφαλιστικά μέτρα, και να οι πέτρες να χτυπάνε στα παράθυρα με τις κλειστές κουρτίνες –που μετά έγιναν κλειστά παντζούρια. Και να το παιδί να κλαίει, όχι για τις πέτρες στα παράθυρα, αλλά για το κορίτσι.
Όταν το Αλέππο έγινε συντρίμμια, τα παιδιά του έφυγαν. Πήγαν στην Αμερική, ήταν από τους τυχερούς, δεν κατέληξαν με βάρκες σε μια χώρα που δεν ξέρει τι να τους κάνει. Πριν από λίγες μέρες, εκείνο το παιδί που έκλαιγε τα βράδια για μια χριστιανή, έκανε έναν γιο. Τον έβγαλε Σαλάαμ, που σημαίνει ειρήνη, για να μεγαλώσει και να την εκτιμάει. Έτσι μου είπε. Ρώτησα, με φόβο ψυχής, αν είναι καλά ο πατέρας του. Δεν απάντησε τίποτα. Μόνο συνέχισε να μου μιλάει για την ειρήνη.
