Ο Μίκης στήριξε την κοινή λογική
Ο Μίκης Θεοδωράκης αποφάσισε να πάρει, όχι το μέρος του Ρουβά, αλλά το μέρος της λογικής. Ποιος να τον κατηγορήσει;
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Θυμάμαι τα πρώτα χρόνια μετά την λειτουργία του Μεγάρου Μουσικής σάλος είχε ξεσηκώσει η πρόθεση της διοίκησης να δοθεί αίθουσά του για συναυλία για κάποιον που ήταν μεν έντεχνος αλλά όχι της υψηλής κουλτούρας. Νταλάρας ήταν;- θα σας γελάσω.
Και γιατί να πάει ο Νταλάρας στο Μέγαρο; ρωτούσαν οι καλοθελητές, κρίνοντας ότι δεν είχε τα διαπιστευτήρια για να παίξει σε ένα εστέτ «άντρο». Η πλάκα είναι ότι το 99,9% όσων φώναζαν δεν πήγαιναν στο Μέγαρο είτε γιατί ήταν πανάκριβο, είτε- κυρίως- γιατί ήταν πρωτόγνωρο για αυτούς να πάνε να ακούσουν μια συναυλία κλασικής μουσικής.
Αυτό θυμήθηκα όταν διάβασα τη δήλωση του Μίκη Θεοδωράκη, ότι κανείς από όσους έβαλαν τις φωνές για τον Ρουβά και το Άξιον Εστί σήμερα, δεν είχε στις δύσκολες εποχές κάνει κάτι για να προστατεύσει τη μουσική του. "Η Μουσική μου και φυσικά και το «Άξιον Εστί» γνώρισε κατά καιρούς απαγορεύσεις από πολλές και διαφορετικές πλευρές. Χούντες, κόμματα, πολιτικές νεολαίες, εφημερίδες, τηλεοράσεις… Ποια ήταν η αντίδραση των «φίλων της μουσικής μου» σε όλες αυτές τις περιπτώσεις; Απολύτως καμμία! Ούτε ένας Έλληνας δεν θεώρησε χρέος του να υπερασπίσει το έργο μου σε όλες αυτές τις απαγορεύσεις και αποκλεισμούς!".
Η κριτική αυτή στους… κριτικούς είναι σωστή και είναι εξ αριστερών. Διάφοροι αυτόκλητοι ταγοί της ποιότητας βγάζουν κατά καιρούς κορώνες για το τι «επιτρέπεται» και τι όχι. Πολύ συχνά ο αφορισμός των άλλων είναι πιστοποίηση για τη δική μας υπόσταση. Αυτό μάλιστα ισχύει ίσως περισσότερο στους απλούς ανθρώπους.
Μια συνάδελφος, κάτοικος Νέας Σμύρνης, εξέφρασε την επιθυμία να πάει την 4χρονη κόρη της να ακούσει την περί ου ο λόγος συναυλία. Οι επικρίσεις που άκουσε από το υπόλοιπο προσωπικό του γραφείου συνοψίζονταν στο με απέχθεια δηλωθέν «υποκουλτούρα».
Δεν ισχυρίζομαι ότι πρέπει να σπεύσουμε στην εκδήλωση κατά την οποία το «της αγάπης αίματα» είναι πιθανόν να κάνει για πρώτη φορά στον καλλιτεχνικό του βίο γκελ στις ρουβίτσες. Με δυο λόγια δεν ισχυρίζομαι ότι πρόκειται για κάτι ποιοτικό. Ούτε όμως και το αντίθετο ισχύει μόνο και μόνο επειδή ερμηνευτής θα είναι ο Ρουβάς.
Τέλος πάντων, το σημαντικότερο είναι ότι δεν θα πρέπει κανείς να τραμπουκίζεται καλλιτεχνικά, δεν θα πρέπει σε κανέναν να «απαγορεύεται», επί ποινή… δημόσιου χαρακτηρισμού ως «ακούλτουρου», να επιλέγει το περιεχόμενο του καλλιτεχνικού του έργου ή του έργου που θέλει να παρακολουθήσει.
Καλά είπε ο Θεοδωράκης: Όποιος θέλει να πουλήσει καλλιέργεια να μην την πουλήσει με δικό μου έργο.
Και γιατί να πάει ο Νταλάρας στο Μέγαρο; ρωτούσαν οι καλοθελητές, κρίνοντας ότι δεν είχε τα διαπιστευτήρια για να παίξει σε ένα εστέτ «άντρο». Η πλάκα είναι ότι το 99,9% όσων φώναζαν δεν πήγαιναν στο Μέγαρο είτε γιατί ήταν πανάκριβο, είτε- κυρίως- γιατί ήταν πρωτόγνωρο για αυτούς να πάνε να ακούσουν μια συναυλία κλασικής μουσικής.
Αυτό θυμήθηκα όταν διάβασα τη δήλωση του Μίκη Θεοδωράκη, ότι κανείς από όσους έβαλαν τις φωνές για τον Ρουβά και το Άξιον Εστί σήμερα, δεν είχε στις δύσκολες εποχές κάνει κάτι για να προστατεύσει τη μουσική του. "Η Μουσική μου και φυσικά και το «Άξιον Εστί» γνώρισε κατά καιρούς απαγορεύσεις από πολλές και διαφορετικές πλευρές. Χούντες, κόμματα, πολιτικές νεολαίες, εφημερίδες, τηλεοράσεις… Ποια ήταν η αντίδραση των «φίλων της μουσικής μου» σε όλες αυτές τις περιπτώσεις; Απολύτως καμμία! Ούτε ένας Έλληνας δεν θεώρησε χρέος του να υπερασπίσει το έργο μου σε όλες αυτές τις απαγορεύσεις και αποκλεισμούς!".
Η κριτική αυτή στους… κριτικούς είναι σωστή και είναι εξ αριστερών. Διάφοροι αυτόκλητοι ταγοί της ποιότητας βγάζουν κατά καιρούς κορώνες για το τι «επιτρέπεται» και τι όχι. Πολύ συχνά ο αφορισμός των άλλων είναι πιστοποίηση για τη δική μας υπόσταση. Αυτό μάλιστα ισχύει ίσως περισσότερο στους απλούς ανθρώπους.
Μια συνάδελφος, κάτοικος Νέας Σμύρνης, εξέφρασε την επιθυμία να πάει την 4χρονη κόρη της να ακούσει την περί ου ο λόγος συναυλία. Οι επικρίσεις που άκουσε από το υπόλοιπο προσωπικό του γραφείου συνοψίζονταν στο με απέχθεια δηλωθέν «υποκουλτούρα».
Δεν ισχυρίζομαι ότι πρέπει να σπεύσουμε στην εκδήλωση κατά την οποία το «της αγάπης αίματα» είναι πιθανόν να κάνει για πρώτη φορά στον καλλιτεχνικό του βίο γκελ στις ρουβίτσες. Με δυο λόγια δεν ισχυρίζομαι ότι πρόκειται για κάτι ποιοτικό. Ούτε όμως και το αντίθετο ισχύει μόνο και μόνο επειδή ερμηνευτής θα είναι ο Ρουβάς.
Τέλος πάντων, το σημαντικότερο είναι ότι δεν θα πρέπει κανείς να τραμπουκίζεται καλλιτεχνικά, δεν θα πρέπει σε κανέναν να «απαγορεύεται», επί ποινή… δημόσιου χαρακτηρισμού ως «ακούλτουρου», να επιλέγει το περιεχόμενο του καλλιτεχνικού του έργου ή του έργου που θέλει να παρακολουθήσει.
Καλά είπε ο Θεοδωράκης: Όποιος θέλει να πουλήσει καλλιέργεια να μην την πουλήσει με δικό μου έργο.
