«Γλύφτες» και «κωλοτούμπες» κάνουν παιχνίδι
Το τηλεοπτικό τοπίο (και όχι μόνο) είναι γεμάτο από ανθρώπους που ξέρουν «πώς παίζεται το παιχνίδι». Ακόμη και αν είναι αηδιαστικό.
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Και να που τα ΟΥΚ χαλάσανε το πάρτυ της κυβέρνησης, η οποία με τα σουραύλια και τα βιολιά ήλπιζε να πάει το πράγμα στο «παραδοσιακό» για να φύγει από το στρατολατρικό που μέχρι πρότινος καταδίκαζε.
Είπαμε όμως ο στρατός είναι θέμα του Πάνου του Καμένου και ως τέτοιο η κυβέρνηση το αφήνει ήσυχο. Και αν ο Πρωθυπουργός το 2011 είχε παρασυρθεί και είχε ποστάρει στο Facebook ότι «στους δρόμους βγαίνουμε για να περπατήσουμε ή να διαδηλώσουμε. Όχι για να παρελαύνουμε», αυτό δεν θα πει ότι δεν δικαιούται να αλλάξει γνώμη;
«Οι τούρκοι κόβουν βόλτες πάνω από τα νησιά μας και εμείς φωνάζουμε που τα ΟΥΚ προσπαθούν να κρατήσουν το φρόνημά τους υψηλό;», έλεγε οργισμένος ακροατής το πρωί σε ραδιοφωνική εκπομπή. Αυτή νομίζω ότι είναι η άποψη που πλειοψηφεί σήμερα στην Ελλάδα για το θέμα. Κακοί Τούρκοι, καλοί ΟΥΚάδες. Είναι άλλη μία περίπτωση κατά την οποία το σοφότερο για την κυβέρνηση ήταν να μην ψελλίσει καν την άποψή της και βέβαια να μην υπάρξει τιμωρία εκείνων που παραβίασαν τους κανονισμούς των παρελάσεων και αποφάσισαν να μοιραστούν την υπόσχεσή τους περί κατάληψης της Κωνσταντινούπολης με το υπόλοιπο πανελλήνιο.
Μια φορά στο τόσο βγαίνουν στον τηλεοπτικό αέρα τα όσα γίνονται και λέγονται, αλλά δεν γίνονται γνωστά. Ο καυγάς του μη-σηκωθώ-όρθιος Γιώργου Παπαδάκη με τον Άδωνη Γεωργιάδη ήταν μια τέτοια περίπτωση. Το αξιοσημείωτο δεν είναι ότι αποκάλεσαν ο ένας τον άλλον «γλύφτη» και «κωλοτούμπα». Ανθρώπινα είναι αυτά πες, και μπορεί να λογοφέρεις ακόμα και με ένα φίλο σου. Θα πάρεις ένα τηλέφωνο την επόμενη μέρα, και θα πεις ότι παραφέρθηκες, δεν ήθελες να φωνάξεις και τα λοιπά.
Εκείνο που δεν μου φαίνεται ανθρώπινο είναι εκείνο που πραγματικά συνέβη. Αμφότεροι συνέχισαν να εξυπηρετούν τις… τηλεοπτικές ανάγκες λες και δεν συνέβη απολύτως τίποτα. Ανήκουν προφανώς στην κατηγορία των ανθρώπων που θεωρούν πως τα πάντα είναι σόου μπίζνες και ότι έτσι παίζεται το παιχνίδι της πολιτικής.
Φαντάζομαι πως κάτι ξέρουν οι άνθρωποι- επιτυχημένοι είναι άλλωστε και οι δύο σε αυτό που κάνουν. Για το ότι εμένα με πιάνει αηδία με κάτι τέτοια κατηγορώ τη δική μου αισθητική και το δικό μου σύστημα αξιών.
Είναι ορισμένα πράγματα για τα οποία ακόμη και το να εκφράσεις αποστροφή ακούγεται αφελές. Συμβαίνουν διάφορα ιλαρά για τα οποία σκέφτομαι να γράψω, αλλά μετά βάζω στο μυαλό μου ότι είναι τόσο αυτονόητα για κράξιμο που θα είναι «βήματα πίσω» το να ασχοληθώ. Είναι όμως μια γεύση αηδίας που καμιά φορά έχω στο στόμα και που δε φεύγει εκτός και αν μιλήσω για αυτό.
Είπαμε όμως ο στρατός είναι θέμα του Πάνου του Καμένου και ως τέτοιο η κυβέρνηση το αφήνει ήσυχο. Και αν ο Πρωθυπουργός το 2011 είχε παρασυρθεί και είχε ποστάρει στο Facebook ότι «στους δρόμους βγαίνουμε για να περπατήσουμε ή να διαδηλώσουμε. Όχι για να παρελαύνουμε», αυτό δεν θα πει ότι δεν δικαιούται να αλλάξει γνώμη;
«Οι τούρκοι κόβουν βόλτες πάνω από τα νησιά μας και εμείς φωνάζουμε που τα ΟΥΚ προσπαθούν να κρατήσουν το φρόνημά τους υψηλό;», έλεγε οργισμένος ακροατής το πρωί σε ραδιοφωνική εκπομπή. Αυτή νομίζω ότι είναι η άποψη που πλειοψηφεί σήμερα στην Ελλάδα για το θέμα. Κακοί Τούρκοι, καλοί ΟΥΚάδες. Είναι άλλη μία περίπτωση κατά την οποία το σοφότερο για την κυβέρνηση ήταν να μην ψελλίσει καν την άποψή της και βέβαια να μην υπάρξει τιμωρία εκείνων που παραβίασαν τους κανονισμούς των παρελάσεων και αποφάσισαν να μοιραστούν την υπόσχεσή τους περί κατάληψης της Κωνσταντινούπολης με το υπόλοιπο πανελλήνιο.
Μια φορά στο τόσο βγαίνουν στον τηλεοπτικό αέρα τα όσα γίνονται και λέγονται, αλλά δεν γίνονται γνωστά. Ο καυγάς του μη-σηκωθώ-όρθιος Γιώργου Παπαδάκη με τον Άδωνη Γεωργιάδη ήταν μια τέτοια περίπτωση. Το αξιοσημείωτο δεν είναι ότι αποκάλεσαν ο ένας τον άλλον «γλύφτη» και «κωλοτούμπα». Ανθρώπινα είναι αυτά πες, και μπορεί να λογοφέρεις ακόμα και με ένα φίλο σου. Θα πάρεις ένα τηλέφωνο την επόμενη μέρα, και θα πεις ότι παραφέρθηκες, δεν ήθελες να φωνάξεις και τα λοιπά.
Εκείνο που δεν μου φαίνεται ανθρώπινο είναι εκείνο που πραγματικά συνέβη. Αμφότεροι συνέχισαν να εξυπηρετούν τις… τηλεοπτικές ανάγκες λες και δεν συνέβη απολύτως τίποτα. Ανήκουν προφανώς στην κατηγορία των ανθρώπων που θεωρούν πως τα πάντα είναι σόου μπίζνες και ότι έτσι παίζεται το παιχνίδι της πολιτικής.
Φαντάζομαι πως κάτι ξέρουν οι άνθρωποι- επιτυχημένοι είναι άλλωστε και οι δύο σε αυτό που κάνουν. Για το ότι εμένα με πιάνει αηδία με κάτι τέτοια κατηγορώ τη δική μου αισθητική και το δικό μου σύστημα αξιών.
Είναι ορισμένα πράγματα για τα οποία ακόμη και το να εκφράσεις αποστροφή ακούγεται αφελές. Συμβαίνουν διάφορα ιλαρά για τα οποία σκέφτομαι να γράψω, αλλά μετά βάζω στο μυαλό μου ότι είναι τόσο αυτονόητα για κράξιμο που θα είναι «βήματα πίσω» το να ασχοληθώ. Είναι όμως μια γεύση αηδίας που καμιά φορά έχω στο στόμα και που δε φεύγει εκτός και αν μιλήσω για αυτό.
