Το ποτάμι των ψεκασμένων και άλλες ιστορίες
Ποτάμι, Ανέξαρτητοι Έλληνες και διάφοροι άλλοι κινούνται με το επιτυχημένο δόγμα του "κ. τίποτα": Λέγε γενικότητες και βρες το κενό στην αγορά.
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Βλέπω τις κινήσεις και τις δηλώσεις του Σταύρου Θεοδωράκη και δεν ξέρω αν πρέπει να απογοητευτώ ή να διασκεδάσω. Είναι μια ανύπαρκτη πολιτικά πρόταση που στηρίζεται σχεδόν αποκλειστικά στους όρους του μάρκετινγκ («είμαστε κάτι νέο- έξω το παλιό»). Η φιλοσοφία του εμπνευστή της φτάνει το πολύ μέχρι αφελείς «θέσεις ζωής» τύπου Πάολο Κοέλιο και λειτουργεί σαν μια απολιτίκ κομματική ομπρέλα που επιδιώκει να κεφαλαιοποιήσει το μπούχτισμα του κόσμου.
Οι δηλώσεις της ηγεσίας του Ποταμιού κινούνται από το θριαμβευτικά ανόητο «κάναμε το συνέδριο στο Λαύριο, όπου περιέχεται και η λέξη ‘αύριο’», μέχρι το «συναντιέμαι με τον Σαμαρά για να σώσουμε τη χώρα», που συγχωρείται γιατί το «σώζω τη χώρα» οι ασχολούμενοι με την πολιτική οφείλουν πια να το μαθαίνουν, όπως τα παιδάκια μαθαίνουν το «παρακαλώ».
Στην ίδια κατηγορία με το Ποτάμι βάζω τους Ανεξάρτητους Έλληνες. Όπως στο Ποτάμι έκριναν ότι διαθέσιμος πολιτικός χώρος υπάρχει στο κέντρο, στους Ανεξάρτητους έλληνες, λόγω πολιτικής καταγωγής Καμμένου, ο χώρος άντλησης ψήφων προσδιορίστηκε στη δεξιά. Είναι τυχαίο που κάθε τόσο κάποιος φεύγει από τους Ανεξάρτητους Έλληνες και μάλιστα με βαριές κατηγορίες ή που χωρίς να εκτεθεί σε κάποιο είδος διακυβέρνησης από το 10% που έπαιρνε φλερτάρει με το 3%;
Δεν πρέπει λοιπόν να δημιουργούνται νέες παρατάξεις; Χρειάζεται να έχει κανείς θητεία ή αναφορές σε... ιουρασικά κόμματα για να δικαιούται να υπάρχει στην πολιτική σκηνή; Αφού οι ιδεολογίες έχουν φάει τα ψωμιά τους, δεν μπορεί κάποιος να πάρει τις αποστάσεις του από αυτές και να θέλει απλώς να διαχειριστεί μια δυσάρεστη για τον πολίτη/ψηφοφόρο καθημερινότητα; Ασφαλώς και μπορεί και μάλλον αυτός είναι ο κύκλος της πολιτικής ζωής.
Επίσης, οπωσδήποτε και δεν απαιτώ οποιαδήποτε διαχειριστική πρόταση να έχει σώνει και καλά επάνω της ιδεολογικές «σφραγίδες» για να μπορέσει να υπάρξει.
Παρακολουθώ όμως τις περισσότερες από αυτές τις κενές ιδεολογίας προσπάθειες να λαϊκίζουν χωρίς έρμα απευθυνόμενες στους ψηφοφόρους είτε με εθνεγερτικό κλείσιμο του ματιού είτε με πρακτικές μάρκετινγκ και τηλεοπτικής επιτυχίας. Στην κατηγορία αυτών των κομμάτων εντασσόταν και το ΛΑΟΣ του Γ. Καρατζαφέρη, για το οποίο μάλλον δικαιούμαστε να μιλάμε στον παρατατικό. Απλώς ο Καρατζαφέρης ως ευφυέστερος των Καμμένου και Θεοδωράκη έφτιαξε ένα πιο στέρεο «προϊόν» το οποίο διέθεσε στην δεξιά της δεξιάς.
«Κύριο τίποτα» είχε χαρακτηρίσει ο Πάγκαλος τον Δ. Αβραμόπουλο κατά την εκλογική αντιπαράθεσή τους για τον Δήμο της Αθήνας. Η κρίση ήταν εύστοχη, αλλά ο Πάγκαλος έχασε. Ο λόγος νομίζω είναι ξεκάθαρος. Δεν χρειάζεται να είσαι κάτι συγκεκριμένο για να επιτύχεις πολιτικά στην Ελλάδα. Το ίδιο συνέβη και με τον Γιώργο Παπανδρέου :δεν εξελέγη με 45% λόγω του ΄λεφτά υπάρχουν’, αλλά λόγω διάφορων χαρούμενων και γενικόλογων αισιοδοξιών «α λα Αλλαγή» που εκτόξευε από τα μπαλκόνια.
Χρειάζεται να γίνουμε πιο εκλεκτικοί στο ποιον ακολουθούμε. Το ότι τα κυβερνητικά κόμματα διαχρονικά έβλαψαν τη χώρα με κακοδιαχείριση και σκάνδαλα δεν κάνει το «μη χείρον βέλτιστον» σωστή λογική. Είναι ακριβώς η λάθος λογική που, από τη μεταπολίτευση και μετά, χάρισε στην Ελλάδα ακατάλληλες ηγεσίες. Είναι αυτή η λογική που αφήνει χώρο σε μέτριας ευφυΐας μνηστήρες καρεκλών. Το χειρότερο είναι ότι μοιάζουν με «λύσεις».
Οι δηλώσεις της ηγεσίας του Ποταμιού κινούνται από το θριαμβευτικά ανόητο «κάναμε το συνέδριο στο Λαύριο, όπου περιέχεται και η λέξη ‘αύριο’», μέχρι το «συναντιέμαι με τον Σαμαρά για να σώσουμε τη χώρα», που συγχωρείται γιατί το «σώζω τη χώρα» οι ασχολούμενοι με την πολιτική οφείλουν πια να το μαθαίνουν, όπως τα παιδάκια μαθαίνουν το «παρακαλώ».
Στην ίδια κατηγορία με το Ποτάμι βάζω τους Ανεξάρτητους Έλληνες. Όπως στο Ποτάμι έκριναν ότι διαθέσιμος πολιτικός χώρος υπάρχει στο κέντρο, στους Ανεξάρτητους έλληνες, λόγω πολιτικής καταγωγής Καμμένου, ο χώρος άντλησης ψήφων προσδιορίστηκε στη δεξιά. Είναι τυχαίο που κάθε τόσο κάποιος φεύγει από τους Ανεξάρτητους Έλληνες και μάλιστα με βαριές κατηγορίες ή που χωρίς να εκτεθεί σε κάποιο είδος διακυβέρνησης από το 10% που έπαιρνε φλερτάρει με το 3%;
Δεν πρέπει λοιπόν να δημιουργούνται νέες παρατάξεις; Χρειάζεται να έχει κανείς θητεία ή αναφορές σε... ιουρασικά κόμματα για να δικαιούται να υπάρχει στην πολιτική σκηνή; Αφού οι ιδεολογίες έχουν φάει τα ψωμιά τους, δεν μπορεί κάποιος να πάρει τις αποστάσεις του από αυτές και να θέλει απλώς να διαχειριστεί μια δυσάρεστη για τον πολίτη/ψηφοφόρο καθημερινότητα; Ασφαλώς και μπορεί και μάλλον αυτός είναι ο κύκλος της πολιτικής ζωής.
Επίσης, οπωσδήποτε και δεν απαιτώ οποιαδήποτε διαχειριστική πρόταση να έχει σώνει και καλά επάνω της ιδεολογικές «σφραγίδες» για να μπορέσει να υπάρξει.
Παρακολουθώ όμως τις περισσότερες από αυτές τις κενές ιδεολογίας προσπάθειες να λαϊκίζουν χωρίς έρμα απευθυνόμενες στους ψηφοφόρους είτε με εθνεγερτικό κλείσιμο του ματιού είτε με πρακτικές μάρκετινγκ και τηλεοπτικής επιτυχίας. Στην κατηγορία αυτών των κομμάτων εντασσόταν και το ΛΑΟΣ του Γ. Καρατζαφέρη, για το οποίο μάλλον δικαιούμαστε να μιλάμε στον παρατατικό. Απλώς ο Καρατζαφέρης ως ευφυέστερος των Καμμένου και Θεοδωράκη έφτιαξε ένα πιο στέρεο «προϊόν» το οποίο διέθεσε στην δεξιά της δεξιάς.
«Κύριο τίποτα» είχε χαρακτηρίσει ο Πάγκαλος τον Δ. Αβραμόπουλο κατά την εκλογική αντιπαράθεσή τους για τον Δήμο της Αθήνας. Η κρίση ήταν εύστοχη, αλλά ο Πάγκαλος έχασε. Ο λόγος νομίζω είναι ξεκάθαρος. Δεν χρειάζεται να είσαι κάτι συγκεκριμένο για να επιτύχεις πολιτικά στην Ελλάδα. Το ίδιο συνέβη και με τον Γιώργο Παπανδρέου :δεν εξελέγη με 45% λόγω του ΄λεφτά υπάρχουν’, αλλά λόγω διάφορων χαρούμενων και γενικόλογων αισιοδοξιών «α λα Αλλαγή» που εκτόξευε από τα μπαλκόνια.
Χρειάζεται να γίνουμε πιο εκλεκτικοί στο ποιον ακολουθούμε. Το ότι τα κυβερνητικά κόμματα διαχρονικά έβλαψαν τη χώρα με κακοδιαχείριση και σκάνδαλα δεν κάνει το «μη χείρον βέλτιστον» σωστή λογική. Είναι ακριβώς η λάθος λογική που, από τη μεταπολίτευση και μετά, χάρισε στην Ελλάδα ακατάλληλες ηγεσίες. Είναι αυτή η λογική που αφήνει χώρο σε μέτριας ευφυΐας μνηστήρες καρεκλών. Το χειρότερο είναι ότι μοιάζουν με «λύσεις».
