Δεν φταίνε οι Εβραίοι, φταίνε οι εθνικιστές

Είναι πολλές φορές- για να μην πω τις περισσότερες- που ο τρόπος με τον οποίο η ελληνική κοινή γνώμη τσαλαβουτάει στις ειδήσεις και βγαίνει εμβαπτισμένη με… άποψη με ανησυχεί.

Είδα χθες στα Social Media διάφορα σχόλια για την είδηση που αφορούσε την αναγκαστική κλειτοριδεκτομή σε όλες τις Ιρακινές που κατοικούν στην πόλη Μοσούλη και έχουν ηλικία από 11 έως 46 ετών. Τα περισσότερα εξ αυτών ήταν από αναγνώστες που δήλωναν τη φρίκη τους έναντι της κτηνωδίας, ενώ ένα ήταν χιουμοριστικό και έθετε το ενδιαφέρον ερώτημα «μετά τα 46 δεν τους νοιάζει;».

Οι συντάκτες κάποιων άλλων σχολίων, κάτω από post για το ίδιο θέμα, βρήκαν την ευκαιρία να καυτηριάσουν την αναφανδόν υποστήριξη των ελλήνων στους Παλαιστηνίους, συνδέοντας τις δύο σειρές γεγονότων. «Μπα, τώρα σας νοιάζει; Νόμιζα ότι υποστηρίζατε τους Παλαιστήνιους έναντι των κακών Εβραίων!».

Για ένα μεγάλο ποσοστό ελλήνων το αν είσαι άραβας, μουσουλμάνος, σουνίτης, σηίτης, ιρανός, Αιγύπτιος ή Παλαιστήνιος δεν έχει καμία διαφορά. «Είναι αυτοί που φοράνε μαντήλια», όπως σχολίασε εύκολα μια φίλη. Αναρωτήθηκα πόσοι από αυτούς που καταφέρονται κατά του Ισραήλ έχουν πραγματικά καταλάβει τι συμβαίνει στη Γάζα. Φαντάζομαι ελάχιστοι. Στον αντίποδα πάμπολλοι θα είναι όσοι νιώθουν απλώς αντισημίτες είτε γιατί «αυτοί δεν μα γουστάρουν που είμαστε ο αρχαιότερος και εξυπνότερος λαός» είτε γιατί «σκότωσαν τον χριστό μας» (sic!).

Οι ένοχοι του μακελειού στη Γάζα, όπως συμβαίνει στις περισσότερες περιπτώσεις σφαγών, είναι οι κάθε λογής εθνικιστές και όχι «οι Εβραίοι» ή οι «άραβες». Όχι «αυτοί με τα μαντήλια» ή αυτοί που τεμπελιάζουν το Σάββατο». Όχι «οι μαυριδεροί» ή «αυτοί με τις γαμψές μύτες».

Οι ιδέες, και πολύ περισσότερο τα εγκλήματα, δεν είναι μέρος του γενετικού κώδικα- πολλώ μάλλον αυτού που ανιχνεύεται σε φραπεδοκουβέντα και αφορά τα «συνολικά» χαρακτηριστικά ολόκληρων λαών.

Αν και το καθεστώς του Ισραήλ δείχνει να έχει ενστερνιστεί πολύ καλά τα διδάγματα από την αιματοβαμμένη ιστορία των δυτικών προστατών του, δεν θα ταχθώ υπέρ των «αντιεβραίων».

Όσο περισσότερη ιστορία διαβάζει κανείς, τόσο ευκολότερα συμβιβάζεται με την ειμαρμένη και την πορεία των πραγμάτων. Εξοικειώνεται με την θεωρητική κατασκευή των «ιστορικών αναγκών» στις οποίες μπορούν να αποδωθούν τα πάντα, χωρίς να χρειαστεί να διαλέξει πλευρά ο κριτής.

Δεν ξέρω αν τελικά η τριβή με το παρελθόν σε κάνει κυνικό ή απλώς ρεαλιστή, αλλά σε δράματα σαν και το τωρινό της Γάζας, οι τραγωδίες που εντοπίζω είναι στις προσωπικές ιστορίες των ανθρώπων που χάνονται, χάνουν κάποιον ή διώκονται και δεν αφορούν τα κράτη και τα «κρατικά συμφέροντα».