"Πρέπει να..."
Πρέπει το ελληνικό κράτος να αλλάξει, και ο Έλληνας πολίτης να το αγαπήσει. Μπα; Εγώ λέω ότι δεν "πρέπει" τίποτα.
Εδώ και τρία περίπου χρόνια η συνηθέστερη νουθεσία που απευθύνεται εντός και εκτός συνόρων στους Έλληνες αφορά το «να αλλάξουν». Να αλλάξουν το κράτος, τη νοοτροπία, το χαρακτήρα τους.
Ξέρουμε πια ότι δεν είναι βασικά θέμα δημοσιονομικής πειθαρχίας, αλλά προσέγγισης της σχέσης του πολίτη με το κράτος του. Όμως όταν πραγματικά το δεχτούμε αυτό θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι να δεχτούμε και την απλή περίπτωση ο Έλλην να μην θέλει να έχει καμία σχέση στοργής με το κράτος του. Να μην το αγαπάει- όπως άλλωστε δεν τον αγαπά και αυτό. Να αναγνωρίζουμε σε κάποιους το δικαίωμα να λένε ότι «Οι Έλληνες δεν αγαπούν το κράτος».
Η ερμηνεία του ξεπεσμού των Ελλήνων με βάση χαρακτηρολογικές γενικότητες που υποτίθεται ότι περιγράφουν έναν λαό (του τύπου «οι Έλληνες είναι τεμπέληδες», «οι Γερμανοί είναι ψυχροί», «οι καλύτεροι εραστές είναι οι Ιταλοί», κλπ κλπ) είναι διασκεδαστική σε επίπεδο παρέας, αλλά αφελής και ίσως επικίνδυνη όταν προβιβάζεται σε εργαλείο κοινωνιολογικής ανάλυσης ή διπλωματικής πίεσης.
Άρα;
Άρα, δεν έχουμε μια περίπτωση δαρβινικής "φυσικής επιλογής", αλλά μια μεγάλη ομάδα ανθρώπων- τους κατοίκους της Ελλάδας από 20 έως 80 ετών- που θεωρούν ότι το κράτος ως θεσμός είναι εναντίον τους και υπέρ των πελατών της πολιτικής ζωής.
Γιατί «ωραία θα ήταν να γινόμασταν κράτος, αλλά προς το παρόν είμαστε ζούγκλα».
Ένα από τα πράγματα που με έχουν κουράσει περισσότερο ίσως και από την πλύση εγκεφάλου για την κακή κατάσταση της οικονομίας είναι οι συμβουλές για το πώς θα διορθωθούν όλα. Οι περισσότερες από αυτές προέρχονται από «ακέραιους» και συντηρητικούς «νοικοκύρηδες» που μου θυμίζουν τον Βασίλη Αυλωνίτη όταν μιλούσε για «πνεύμα και ηθική».
Είναι (και) όλοι αυτοί που ξεφωνίζουν υπέρ της ανάγκης ανασυγκρότησης του ελληνικού κράτους και ταυτόχρονα κάνουν ό,τι μπορούν για να ωφεληθούν σε προσωπικό επίπεδο από το μπάχαλό του. Δηλώνουν όσο μπορούν λιγότερα, βάζουν μέσο για να υπηρετήσει το παιδί τους στην Αθήνα, τηλεφωνούν σε ένα γνωστό τους για να πάρουν πίσω τις πινακίδες, δίνουν φακελάκι και κρατούν μονόκλινο δωμάτιο στον Ευαγγελισμό.
«Πρέπει» λοιπόν να αλλάξουμε;
Δεν πρέπει τίποτα και προσωπικά δεν έχω να δώσω καμία «συμβουλή» στους Έλληνες.
Παρακολουθώ αυτά που γίνονται και χρησιμοποιώ τον κυνισμό ως ασπίδα ψυχικής υγείας.
Στο μεταξύ προσπαθώ υπέρ της αληλοβοήθειας και της αυτοοργάνωσης. Οργάνωση μεταξύ μας σε όσο πιο τοπικό επίπεδο γίνεται: Σε επίπεδο γειτονιάς, δρόμου, κτιρίου και κυρίως παρέας. Όσο πιο μακριά μας κρατήσουμε την κεντρική διοίκηση, το κράτος, τόσο πιο ανθρώπινη θα είναι η ζωή μας.
Και είναι μικρή για να είναι κάτι άλλο.
Δημήτρης Γλύστρας
[email protected]
Ξέρουμε πια ότι δεν είναι βασικά θέμα δημοσιονομικής πειθαρχίας, αλλά προσέγγισης της σχέσης του πολίτη με το κράτος του. Όμως όταν πραγματικά το δεχτούμε αυτό θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι να δεχτούμε και την απλή περίπτωση ο Έλλην να μην θέλει να έχει καμία σχέση στοργής με το κράτος του. Να μην το αγαπάει- όπως άλλωστε δεν τον αγαπά και αυτό. Να αναγνωρίζουμε σε κάποιους το δικαίωμα να λένε ότι «Οι Έλληνες δεν αγαπούν το κράτος».
Η ερμηνεία του ξεπεσμού των Ελλήνων με βάση χαρακτηρολογικές γενικότητες που υποτίθεται ότι περιγράφουν έναν λαό (του τύπου «οι Έλληνες είναι τεμπέληδες», «οι Γερμανοί είναι ψυχροί», «οι καλύτεροι εραστές είναι οι Ιταλοί», κλπ κλπ) είναι διασκεδαστική σε επίπεδο παρέας, αλλά αφελής και ίσως επικίνδυνη όταν προβιβάζεται σε εργαλείο κοινωνιολογικής ανάλυσης ή διπλωματικής πίεσης.
Άρα;
Άρα, δεν έχουμε μια περίπτωση δαρβινικής "φυσικής επιλογής", αλλά μια μεγάλη ομάδα ανθρώπων- τους κατοίκους της Ελλάδας από 20 έως 80 ετών- που θεωρούν ότι το κράτος ως θεσμός είναι εναντίον τους και υπέρ των πελατών της πολιτικής ζωής.
Γιατί «ωραία θα ήταν να γινόμασταν κράτος, αλλά προς το παρόν είμαστε ζούγκλα».
Ένα από τα πράγματα που με έχουν κουράσει περισσότερο ίσως και από την πλύση εγκεφάλου για την κακή κατάσταση της οικονομίας είναι οι συμβουλές για το πώς θα διορθωθούν όλα. Οι περισσότερες από αυτές προέρχονται από «ακέραιους» και συντηρητικούς «νοικοκύρηδες» που μου θυμίζουν τον Βασίλη Αυλωνίτη όταν μιλούσε για «πνεύμα και ηθική».
Είναι (και) όλοι αυτοί που ξεφωνίζουν υπέρ της ανάγκης ανασυγκρότησης του ελληνικού κράτους και ταυτόχρονα κάνουν ό,τι μπορούν για να ωφεληθούν σε προσωπικό επίπεδο από το μπάχαλό του. Δηλώνουν όσο μπορούν λιγότερα, βάζουν μέσο για να υπηρετήσει το παιδί τους στην Αθήνα, τηλεφωνούν σε ένα γνωστό τους για να πάρουν πίσω τις πινακίδες, δίνουν φακελάκι και κρατούν μονόκλινο δωμάτιο στον Ευαγγελισμό.
«Πρέπει» λοιπόν να αλλάξουμε;
Δεν πρέπει τίποτα και προσωπικά δεν έχω να δώσω καμία «συμβουλή» στους Έλληνες.
Παρακολουθώ αυτά που γίνονται και χρησιμοποιώ τον κυνισμό ως ασπίδα ψυχικής υγείας.
Στο μεταξύ προσπαθώ υπέρ της αληλοβοήθειας και της αυτοοργάνωσης. Οργάνωση μεταξύ μας σε όσο πιο τοπικό επίπεδο γίνεται: Σε επίπεδο γειτονιάς, δρόμου, κτιρίου και κυρίως παρέας. Όσο πιο μακριά μας κρατήσουμε την κεντρική διοίκηση, το κράτος, τόσο πιο ανθρώπινη θα είναι η ζωή μας.
Και είναι μικρή για να είναι κάτι άλλο.
Δημήτρης Γλύστρας
[email protected]
