Οι "ήσυχες" μέρες του Αυγούστου
Πόσοι ακόμη Αύγουστοι θα είναι διαφορετικοί από τους προηγούμενους; Δεν απαντάμε. Μόνο τολμάμε να κάνουμε σχέδια.
Είναι ένας Αύγουστος που μοιάζει διαφορετικός από τους προηγούμενους. Οι πόλεις δεν είναι και τόσο άδειες, όσο επιτάσσει η εγχώρια παράδοση και δεν υπάρχει διάχυτη η εντύπωση ότι όλα έχουν σταματήσει.
Ο λόγος είναι προφανώς οικονομικός, αφορά όλο και περισσότερο κόσμο και συνοδεύεται από την αντίστοιχη γκρίνια. Θα αντισταθώ στον πειρασμό και δεν θα λαϊκίσω επ’ αυτού. Θα παροτρύνω απλώς τους ψηφοφόρους να το σκεφτούν την επόμενη φορά που θα έχουν την ευκαιρία να αποφασίσουν.
Επίσης όμως θα αναρωτηθώ μήπως οι νομοθέτες πρέπει να ξαναδούν λίγο το θέμα με το ελεύθερο κάμπινγκ.
Για ποιον ακριβώς λόγο απαγορεύεται; Επειδή οι παραλίες κατά το Σύνταγμα ανήκουν σε όλους; Αυτός που απλώνει δηλαδή τα τρία τετραγωνικά της σκηνής του σε μια παραλία την καταπατά, ενώ τα κέντρα διασκέδασης που έχουν τσιμεντάρει ολόκληρα στρέμματα, όχι; Δεν θέλουν να τους παραχωρήσουν παραλία; Ας επιτραπεί το ελέυθερο κάμπινγκ μόνο σε μη παραλιακό μέρος. Αλλά όχι. Ούτε αυτό.
Τι άλλο πραγματικά εξυπηρετούν τέτοιου είδους απαγορεύσεις αν όχι την προστασία του ξενοδοχειακού κλάδου; Πόσο φθηνότερα θα ήταν για μια τετραμελή οικογένεια να πάρει τη σκηνή της και ό,τι άλλο συνεπάγεται αυτό και να πάει να κατασκηνώσει κοντά σε μια παραλία; Φαντάζομαι πάντως αρκετά φθηνότερο από τα 150άρια και τα 200άρια που ζητούν τα απανταχού ξενοδοχεία.
Όλο και περισσότερα νησιά στα οποία οι ελεύθεροι κάμπερς δεν εκδιώκονταν ανακαλύπτονται από τους έχοντες την οικονομική άνεση αλλά και την ανάγκη (;) να πληρώσουν για ένα δωμάτιο 600 ευρώ εβδομαδιαίως. Μέσα σε λίγα χρόνια στο νησί γίνονται ανεπιθύμητοι εκείνοι που το ανακάλυψαν, καθώς δεν είναι «υψηλού επιπέδου τουρισμός».
Τα εύσημά μου λοιπόν σε ένα κράτος που φροντίζει οι φιλοξενούμενοί του να είναι "υψηλής ποιότητας" και στερεί από όλο και περισσότερους πολίτες του την οικονομική δυνατότητα να κάνουν διακοπές.
Αυτά σκεφτόμουν φεύγοντας για το εξωτικό Αγκίστρι.
Η ανακοίνωση της σύρραξης Ρωσίας- Γεωργίας συνέπεσε με την αποχώρησή μου και την έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων.
Το καχύποπτο μυαλό μου ψάχνει την «κρυμμένη» είδηση. Προφανώς ΗΠΑ και Βρετανία δημιούργησαν ένταση για να δείξουν στους ευρωπαίους ότι και οι τιμές της εκ Ρωσίας ενέργειας υπόκεινται σε γεωπολιτική αστάθεια κάτι που θα «έκοβε τον τσαμπουκά» του Πούτιν και θα μπορούσαν έτσι να πουλήσουν με περιορισμένες αντιδράσεις την αντιπυραυλική ασπίδα στους παλιούς «δορυφόρους». Ή μήπως το εκλογικό επιτελείο των συντηρητικών στις ΗΠΑ κατανοεί ότι ευνοείται ο υποψήφιός του σε περιόδους αναταραχών;
Και μετά ξαφνικά μού ήρθε η σκέψη: Μέσα σε μια εβδομάδα και σύμφωνα με τις επίσημες ανακοινώσεις σκοτώθηκαν 2.500 άνθρωποι, και εγώ ψάχνω να βρω τις εκφάνσεις της real politik; Μια πρώτη εκεχειρία συμφωνήθηκε. Και μετά, τι; Δεν έγινε τίποτα; Ξεκινάει ένας πόλεμος έτσι, για πλάκα; Πεθαίνουν 2.500 άνθρωποι και εμείς ψάχνουμε την είδηση; Ή δεν την ψάχνουμε καν, επειδή ασχολούμαστε με την τελετή έναρξης και το πώς η ελληνική λιτότητα και καλαισθησία επικράτησαν της μαζικής τελετουργίας και της στρατιωτικής πειθαρχίας;
Σημαντικά μικρότερο έως ανύπαρκτο είναι, λένε, το ενδιαφέρον των Ελλήνων για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου. Καμία έκπληξη. Λίγο το ότι σε αυτή τη δόση δεν είμαστε ο ομφαλός της γης, όπως προ τετραετίας, λίγο οι χάλια επιδόσεις της ελληνικής αποστολής (αλήθεια, πόσο συμπτωματικό είναι ότι αυτό συνέπεσε με την ανακάλυψη των ουσιών που χρησιμοποιούμε ως χώρα για την τόνωση των επιδόσεών μας;) και ο Έλλην προτιμά να σνομπάρει τους αγώνες που ποτέ δεν κατάλαβε ακριβώς γιατί έπρεπε να τους αγαπά.
Εχοντας άδεια, και με την παρότρυνση μιας φίλης, ασπάστηκα την ιδέα να πραγματοποιήσω το όνειρο κάθε τουρίστα, που δεν είναι άλλο από το να αποφύγει τους άλλους τουρίστες. Και πήγα στα βουνά, το κατακαλόκαιρο. Τζουμέρκα και Ζαγόρια. Προς το παρόν, αρκούμαι να πω πως όποιος δεν το έχει δοκιμάσει, πρέπει να το κάνει. Αναλυτικότερες οδηγίες και ταξιδιωτικές παρουσιάσεις από Σεπτέμβριο.
Για την ώρα αρκούμαστε σε εντατική αναζήτηση οάσεων ζωής στην Αθήνα του Δεκαπενταύγουστου, στον εντοπισμό των ιδανικών παραλιών του Σαββατοκύριακου για όσους έχουν επιστρέψει, σε ιδέες για όσους υιοθετούν το κλισέ περί «ασυναγώνιστων διακοπών τον Σεπτέμβριο» και σε απλές συμβουλές οργάνωσης της χρονιάς που έρχεται.
Λέω για τη χρονιά που έρχεται και θυμάμαι τα πάντα φιλόδοξα και ενίοτε φλύαρα σχέδια που έκανα στο κατώφλι του Σεπτεμβρίου- το πραγματικό «όριο» της νέας χρονιάς έναντι του πανηγυρικού, αλλά κενού συμβολισμού Ιανουαρίου. Νομίζω ότι όσο μεγαλώνει κανείς τα σχέδια που «επιτρέπει» στον εαυτό του έχουν μεγαλύτερη σημασία. Ακριβώς γιατί έχει δει τόσα να διαψεύδονται, που συνήθως είναι κυνικός έναντι αυτών των νέων ξεκινημάτων.
Αλλά και τα σχέδια είναι σαν τους έρωτες: Όταν λες ότι έχεις γίνει πολύ ρεαλιστής για ένα νέο, τότε έρχεται με τη μεγαλύτερη ορμή.
Και τολμώντας μια κλισέ εφηβική αισθηματολαγνεία θα έλεγα πως «ευτυχώς».
Δ. Γλ.
[email protected]
Ο λόγος είναι προφανώς οικονομικός, αφορά όλο και περισσότερο κόσμο και συνοδεύεται από την αντίστοιχη γκρίνια. Θα αντισταθώ στον πειρασμό και δεν θα λαϊκίσω επ’ αυτού. Θα παροτρύνω απλώς τους ψηφοφόρους να το σκεφτούν την επόμενη φορά που θα έχουν την ευκαιρία να αποφασίσουν.
Επίσης όμως θα αναρωτηθώ μήπως οι νομοθέτες πρέπει να ξαναδούν λίγο το θέμα με το ελεύθερο κάμπινγκ.
Για ποιον ακριβώς λόγο απαγορεύεται; Επειδή οι παραλίες κατά το Σύνταγμα ανήκουν σε όλους; Αυτός που απλώνει δηλαδή τα τρία τετραγωνικά της σκηνής του σε μια παραλία την καταπατά, ενώ τα κέντρα διασκέδασης που έχουν τσιμεντάρει ολόκληρα στρέμματα, όχι; Δεν θέλουν να τους παραχωρήσουν παραλία; Ας επιτραπεί το ελέυθερο κάμπινγκ μόνο σε μη παραλιακό μέρος. Αλλά όχι. Ούτε αυτό.
Τι άλλο πραγματικά εξυπηρετούν τέτοιου είδους απαγορεύσεις αν όχι την προστασία του ξενοδοχειακού κλάδου; Πόσο φθηνότερα θα ήταν για μια τετραμελή οικογένεια να πάρει τη σκηνή της και ό,τι άλλο συνεπάγεται αυτό και να πάει να κατασκηνώσει κοντά σε μια παραλία; Φαντάζομαι πάντως αρκετά φθηνότερο από τα 150άρια και τα 200άρια που ζητούν τα απανταχού ξενοδοχεία.
Όλο και περισσότερα νησιά στα οποία οι ελεύθεροι κάμπερς δεν εκδιώκονταν ανακαλύπτονται από τους έχοντες την οικονομική άνεση αλλά και την ανάγκη (;) να πληρώσουν για ένα δωμάτιο 600 ευρώ εβδομαδιαίως. Μέσα σε λίγα χρόνια στο νησί γίνονται ανεπιθύμητοι εκείνοι που το ανακάλυψαν, καθώς δεν είναι «υψηλού επιπέδου τουρισμός».
Τα εύσημά μου λοιπόν σε ένα κράτος που φροντίζει οι φιλοξενούμενοί του να είναι "υψηλής ποιότητας" και στερεί από όλο και περισσότερους πολίτες του την οικονομική δυνατότητα να κάνουν διακοπές.
Αυτά σκεφτόμουν φεύγοντας για το εξωτικό Αγκίστρι.
Η ανακοίνωση της σύρραξης Ρωσίας- Γεωργίας συνέπεσε με την αποχώρησή μου και την έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων.
Το καχύποπτο μυαλό μου ψάχνει την «κρυμμένη» είδηση. Προφανώς ΗΠΑ και Βρετανία δημιούργησαν ένταση για να δείξουν στους ευρωπαίους ότι και οι τιμές της εκ Ρωσίας ενέργειας υπόκεινται σε γεωπολιτική αστάθεια κάτι που θα «έκοβε τον τσαμπουκά» του Πούτιν και θα μπορούσαν έτσι να πουλήσουν με περιορισμένες αντιδράσεις την αντιπυραυλική ασπίδα στους παλιούς «δορυφόρους». Ή μήπως το εκλογικό επιτελείο των συντηρητικών στις ΗΠΑ κατανοεί ότι ευνοείται ο υποψήφιός του σε περιόδους αναταραχών;
Και μετά ξαφνικά μού ήρθε η σκέψη: Μέσα σε μια εβδομάδα και σύμφωνα με τις επίσημες ανακοινώσεις σκοτώθηκαν 2.500 άνθρωποι, και εγώ ψάχνω να βρω τις εκφάνσεις της real politik; Μια πρώτη εκεχειρία συμφωνήθηκε. Και μετά, τι; Δεν έγινε τίποτα; Ξεκινάει ένας πόλεμος έτσι, για πλάκα; Πεθαίνουν 2.500 άνθρωποι και εμείς ψάχνουμε την είδηση; Ή δεν την ψάχνουμε καν, επειδή ασχολούμαστε με την τελετή έναρξης και το πώς η ελληνική λιτότητα και καλαισθησία επικράτησαν της μαζικής τελετουργίας και της στρατιωτικής πειθαρχίας;
Σημαντικά μικρότερο έως ανύπαρκτο είναι, λένε, το ενδιαφέρον των Ελλήνων για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου. Καμία έκπληξη. Λίγο το ότι σε αυτή τη δόση δεν είμαστε ο ομφαλός της γης, όπως προ τετραετίας, λίγο οι χάλια επιδόσεις της ελληνικής αποστολής (αλήθεια, πόσο συμπτωματικό είναι ότι αυτό συνέπεσε με την ανακάλυψη των ουσιών που χρησιμοποιούμε ως χώρα για την τόνωση των επιδόσεών μας;) και ο Έλλην προτιμά να σνομπάρει τους αγώνες που ποτέ δεν κατάλαβε ακριβώς γιατί έπρεπε να τους αγαπά.
Εχοντας άδεια, και με την παρότρυνση μιας φίλης, ασπάστηκα την ιδέα να πραγματοποιήσω το όνειρο κάθε τουρίστα, που δεν είναι άλλο από το να αποφύγει τους άλλους τουρίστες. Και πήγα στα βουνά, το κατακαλόκαιρο. Τζουμέρκα και Ζαγόρια. Προς το παρόν, αρκούμαι να πω πως όποιος δεν το έχει δοκιμάσει, πρέπει να το κάνει. Αναλυτικότερες οδηγίες και ταξιδιωτικές παρουσιάσεις από Σεπτέμβριο.
Για την ώρα αρκούμαστε σε εντατική αναζήτηση οάσεων ζωής στην Αθήνα του Δεκαπενταύγουστου, στον εντοπισμό των ιδανικών παραλιών του Σαββατοκύριακου για όσους έχουν επιστρέψει, σε ιδέες για όσους υιοθετούν το κλισέ περί «ασυναγώνιστων διακοπών τον Σεπτέμβριο» και σε απλές συμβουλές οργάνωσης της χρονιάς που έρχεται.
Λέω για τη χρονιά που έρχεται και θυμάμαι τα πάντα φιλόδοξα και ενίοτε φλύαρα σχέδια που έκανα στο κατώφλι του Σεπτεμβρίου- το πραγματικό «όριο» της νέας χρονιάς έναντι του πανηγυρικού, αλλά κενού συμβολισμού Ιανουαρίου. Νομίζω ότι όσο μεγαλώνει κανείς τα σχέδια που «επιτρέπει» στον εαυτό του έχουν μεγαλύτερη σημασία. Ακριβώς γιατί έχει δει τόσα να διαψεύδονται, που συνήθως είναι κυνικός έναντι αυτών των νέων ξεκινημάτων.
Αλλά και τα σχέδια είναι σαν τους έρωτες: Όταν λες ότι έχεις γίνει πολύ ρεαλιστής για ένα νέο, τότε έρχεται με τη μεγαλύτερη ορμή.
Και τολμώντας μια κλισέ εφηβική αισθηματολαγνεία θα έλεγα πως «ευτυχώς».
Δ. Γλ.
[email protected]
